1. Permasalahan Kajian
Visual atau “mise-en-scène” ialah apa yang kita dapat lihat dengan mata kasar dan apa yang terdapat dalam skrin kamera. Kadang kala, kita boleh menggunakan pergerakan kamera dan karakter untuk menyampaikan maksud setiap babak tersebut dan menggambarkan emosi seseorang. Akan tetapi, kebanyakan pembikin filem pada masa kini menggunakan dialog untuk menyampaikan sesuatu mesej, emosi dan memberitahu sesuatu yang tidak penting atau berulang. Menurut Kolker,
“They use language to express the obvious, the reductive, and the redundant, utterances that speak about feelings in ways that indicate their absence.”
(A Cinema Of Loneliness 2nd Edition, 1988, p. 107 )
Sepatutnya pengarah filem perlu memvisualkan bukan memberitahu menggunakan dialog. Dialog boleh digunakan namun perlu dikurangkan kerana hanya melalui perbuatan, penonton dapat faham mesej dan nampak apa yang cuba disampaikan oleh pengarah filem. Kolker menyatakan
“Mise-en-scène applies to almost of the shot itself: framing, movement of the camera and characters, lighting, set design and general visual environment, even sound as it helps elaborate the
space, and it is precisely space that it is about.”
( Film, Form, and Culture 2nd Edition, 2002, p. 54 )
“The formal devices of the classical style communicate meanings, transitions, elements of story that are the same from film to film. Facial expression, hand and body movements, props, camera
movement, lighting and cutting patterns are used over and over again to ensure that we understand
perfectly what is going on.”
( Film, Form, and Culture 2nd Edition, 2002, p. 62 )
Elemen penceritaan, maksud dan transisi adalah sama dalam setiap filem. Ekspresi muka, tangan dan pergerakkan tubuh, prop, pergerakan kamera, pencahayaan, dan corak penyuntingan digunakan secara berulang-ulang untuk memastikan kita faham apa yang sedang berlaku.
Mengambil contoh filem Nota arahan Yasu Tanaka, menurut pembikin filem, sejarawan dan pengkritik filem, Hassan Abd Muthalib (2015), perwatakan Erin (Maya Karin) dapat dilihat dengan jelas. Dia boleh menjadi seorang ibu yang baik, penyayang, boleh menjaga anak dan seorang yang lemah lembut melalui babak Erin sedang memberi makan ikan, dan mengambil rama-rama dengan lemah lembut dan melepaskannya di luar rumah. Kemudian, Yasu Tanaka memperkenalkan sifat negatif Erin melalui babak kepelbagaian jenis batu, nasi mendidih, dan pantai. Di sini, kita dapat lihat tanpa menggunakan dialog, kita boleh tahu perwatakan seseorang dan perubahan sikap watak. Pada permulaan babak filem Nota, tiada penggunaan dialog dilihat. Hanya perbuatan antara Kamal (Hans Isaac) dan Erin sahaja kita boleh faham bahawa hubungan mereka renggang kerana tidak mempunyai cahaya mata setelah beberapa tahun berkahwin.
2. Latar Belakang Kajian
Disini saya akan menjelaskan maksud penggunaan kamera dan pembawaan karakter. Untuk penggunaan kamera, menurut Jameson
“Within the real world, the camera represents the author’s act of directing its framings, choosing the views to be presented to us. The camera is the instrument of a real relationship between author
and viewer. Following Griffith, movies are designed to arouse the viewer, to make the viewer
emotional. The film’s author subjects the viewer to his power. Within the world of film, the camera
has the power to penetrate its subjects’ privacy, without their knowledge or authorisation.
Furthermore, it represents the author who creates and animates that world and presides over its
‘accidents,’ who wields a power of life and death over the camera’s subjects.”
( Signatures of the Visible, 1992, p. 123-124 )
Jadi jelaslah bahawa kamera merupakan salah satu medium untuk pengarah menyampaikan sesebuah cerita, emosi, dan mempengaruhi perasaan penonton. Kamera mempunyai kuasa untuk menceroboh peribadi subjek tanpa pengetahuan mereka. Lanjutnya, ia mewakili penulis yang mencipta dan mengendalikan baik buruk sesebuah cerita.
Untuk pembawaan karakter, menurut Blandford, Grant, dan Hillier
“At one level, a straightforward term meaning a person from the fictional world of the film represented by a performer on the screen.”
( The Film Studies Dictionary, 2001, p. 39 )
“Playing the character from the character’s point of view, not from your own. Playing character requires adopting the character’s egocentricity. It requires seeing the world through your
character’s eyes and from from your character’s point of view. It requires thinking yourself as a
subject, not an object. It requires seeing yourself in the centre of your environment - no matter what
role is in the play.”
( Acting Power, 2013, p. 99-100)
3. Objektif kajian
3.1. Ingin mengetahui maksud dan fungsi pergerakan kamera dan karakter. 3.2. Mengenal pasti jenis dan maksud pergerakan kamera dan karakter.
3.3. Mewujudkan pergerakan kamera untuk mempamerkan emosi karakter bagi memberi kesan yang mendalam kepada penonton.
4.
Soalan kajian
4.1. Apakah maksud dan fungsi pergerakan kamera dan karakter ? 4.2. Apakah jenis dan maksud pergerakan kamera dan karakter ?
4.3. Bagaimana cara untuk mewujudkan pergerakan kamera untuk mempamerkan emosi karakter bagi memberi kesan yang mendalam kepada penonton ?
5. Skop kajian
Research Design
Pengenalan
Dalam bab ini pengkaji akan memilih kaedah yang akan digunakan untuk meneruskan kajian pengkaji dalam topik ini untuk mendapatkan jawapan daripada apa yang pengakaji mahu. Terdapat dua jenis kaedah yang penyelidik boleh menggunakan seperti Kualitatif dan Kuantitatif. Pengkaji memilih kaedah kualitatif kerana lebih mudah untuk dijalankan dan sesuai dengan bidang penyelidik kajian sinematografi. Selain itu, kaedah kualitatif merupakan kaedah yang lebih mudah kerana tidak memerlukan masa yang lama untuk menyiapkan penyelidikan. Dalam kaedah kualitatif, pengkaji memilih penyelidikan aksi untuk menyelesaikan masalah yang dihadapi dan mempunyai potensi untuk menambah pengalaman pengkaji. Selain itu, pengkaji juga menggunakan penyelidikan eksperimental untuk mengkaji keberkesanan visual berbanding dialog dan melihat reaksi penonton (suka atau tidak).
Kajian Metodologi
Kaedah kualitatif sesuai dalam kajian ini. Hal ini kerana kajian ini dilakukan secara rawak dimana kebanyakan pembikin filem pada masa kini menggunakan dialog untuk menyampaikan sesuatu mesej, emosi dan memberitahu sesuatu yang tidak penting atau berulang . Jadi dengan menggunakan kaedah kualitatif, penyelidik menggunakan eksperimen, temu bual dan bertanyakan soalan terbuka untuk analisis lanjut kes kajian.
Instrumen Kajian
Kekangan Kajian
Rujukan
Blendford, S., Grant, B. K., & Hillier, J. (2001). The Film Studies Dictionary. London: Arnold, a member of the Hodder Headline Group.
Cohen, R. (2013). Acting Power. Ney York: Routledge.
Jameson, F. (1992). Signiture of the Visible. London: Routledge, Chapman & Hall, Inc. Kolker R. P. (1998). A Cinema of Loneliness 2nd Edition. Oxfort University Press, Inc.
