LATEX [12] to system składu dobrze przystosowany do tworzenia publikacji naukowych i technicznych o wysokiej jakości typograficznej. Wiele przykładów w nim zawartych nauczy Cię, jak korzystać z jednej z najważniejszych umiejętności TEX-a, jaką jest eleganckie składanie tekstów matematycznych. W „standardowym” środowisku konstrukcja tabeli p{column-width} deklaruje kolumnę, w której zawartość każdej kolumny zostanie złożona w prostokąt o danej szerokości, z wyrównaniem obu boków (odpowiednik \parbox[t]{w } ).
Po przeczytaniu tego rozdziału czytelnik powinien z grubsza rozumieć, jak działa LATEX, co jest niezbędne do zrozumienia materiału przedstawionego w kolejnych rozdziałach. Knuth rozpoczął pracę nad TEX-em w 1977 roku, aby wykorzystać potencjał składu cyfrowego, który był wówczas wykorzystywany na coraz większą skalę w przemyśle poligraficznym. Środowisko table* jest dobre do kompilowania tabel, ale tylko wtedy, gdy nie używasz tak często polecenia \cline.
Wartość c umieszcza środek wysokości ramki na linii bazowej, t umieszcza linię bazową pierwszego wiersza ramki na linii bazowej otaczającego tekstu, a b umieszcza dolną krawędź ramki na linii bazowej. Natomiast pola otrzymane za pomocą polecenia \mbox nigdy nie są dzielone na linie. Może to różnić się od naturalnej szerokości tekstu w ramce; może być zerowy lub nawet ujemny.
Układ graficzny dokumentu
- Klasy dokumentów
- Odstępy pionowe
- Style strony
- Odstępy wokół akapitów
- Odstępy poziome
Jeśli w wyniku podziału strony taka spacja pojawi się na początku lub na końcu strony (początku lub końcu kolumny tekstu), zostanie ona usunięta. Jeśli trzeba go również wstawić na początku lub na końcu strony, użyj wersji „gwiazdkowej” \vspace*6. 6 Zauważ, że w tym przypadku wysokość kolumny tekstu na sąsiednich stronach nie będzie taka sama, więc używaj polecenia \vspace* z pewną ostrożnością.
7Wartości te nie są przypadkowe: 12 punktów to typowa odległość między liniami bazowymi wierszy z czcionką 10-punktową. Cennym źródłem informacji o istniejących pakietach LATEX jest Graham Williams TEX Catalog Online [27], niestety dostępny tylko w języku angielskim. Nad kolumną tekstu głównego znajduje się nagłówek, który może zawierać numer strony, tytuł rozdziału lub punktu.
W tym wstępie dolna strona jest pusta, natomiast górna zawiera numer strony i tytuł rozdziału na stronach parzystych, a tytuł rozdziału na stronach nieparzystych10. Jednak najlepiej w ogóle nie używać tej metody, ponieważ zdecydowana większość książek ma wcięcia akapitowe, a nie dodatkowe odstępy między akapitami4. Pakiet qtimesu umożliwia formatowanie dokumentów w czcionce QTimes, która jest klonem dobrze znanej czcionki Times New Roman autorstwa Stanleya Morisona.
Pakiet qswiss resetuje domyślną czcionkę bezszeryfową do Helvetica, asfheaders redefiniuje napisy do czcionki bezszeryfowej.
Składanie tekstu
- Struktura tekstu i języka
- Składanie akapitów i łamanie stron
- Składanie akapitów
- Fonty
- Instrukcje przełączające stopień pisma
- Przenoszenie wyrazów
- Otoczenia definiowane przez użytkownika
- Znaki specjalne i symbole
- Cudzysłowy
- Pauzy i myślniki
Lepiej jest skorzystać ze słownika ortograficznego i interpunkcyjnego, który zawsze warto mieć przy sobie. Zgodnie z anglo-amerykańskimi praktykami typograficznymi LATEX nie wstawia wcięć akapitów bezpośrednio po nagłówkach rozdziałów, wypunktowaniach itp. LATEX automatycznie wybiera typ, wariant i wysokość1 dla różnych elementów dokumentu (nagłówki rozdziałów, wypunktowania, przypisy itp.).
Obecny krój pisma w LATEXu charakteryzuje się pięcioma elementami: układem (zestawem znaków), krojem pisma (rodziną), grubością i szerokością, zagięciem i stopniem. Każda czcionka ma swoją nazwę (np. Times New Roman, Computer Modern lub Garamond). Odmiana czcionki odróżnia czcionkę od jednej czcionki pod względem grubości, szerokości i kursywy. Czcionka określa rozmiar znaków. Liczba w nawiasach kwadratowych na końcu komunikatu oznacza numer strony, na której wystąpił problem.
Podobne ostrzeżenia pojawiają się najczęściej, gdy LATEX nie może przenieść słów w akapicie zgodnie z zadanymi wzorcami transferu, aby nie zepsuć jakości składu. Zapobiega to – w większości przypadków – pojawianiu się zbyt długich linii, ale kosztem zwiększenia odstępów między wyrazami, tj. pogorszenie jakości składu. Mogą pojawić się ostrzeżenia o niedopełnionych hboxach, co w większości przypadków (zwłaszcza gdy dany stopień zepsucia przekracza 5000) oznacza, że kompozycja nie jest zbyt udana.
Gdy konieczne jest użycie cudzysłowów w już cytowanym tekście, stosuje się „cudzysłowy francuskie”, oznaczane w pliku źródłowym odpowiednio znakami mniejszymi niż << i większymi niż>>. Służy do dzielenia i przenoszenia słów oraz łączenia słów wieloczęściowych (na przykład „niebieski i czarny”). Zgodnie z polskimi przepisami słowo wielosegmentowe można podzielić i przenieść w obrębie słów składowych lub na łączniku.
Adaptowanie L A TEXa
- Definiowane instrukcji i otoczeń
- Tylda (∼)
- Oznaczenie stopni (◦)
- Symbol waluty euro ( e )
- Akcenty i znaki specjalne
- L A TEX wielojęzyczny
- Prędkość w Szczególnej Teorii Względności
- XY-pic
- Krzywe B´ eziera drugiego stopnia
- Owale
- Tytuły, śródtytuły i punkty
- Okręgi
- Odcinki
- Wyróżnienia
- Otoczenia
Pozostałe 128 znaków to znaki diakrytyczne występujące w kilku językach europejskich, w tym zestaw znaków potrzebnych do składu tekstów polskich. Jeśli twoja dystrybucja LATEX nie zawiera czcionek, które chcesz włączyć, powyższe polecenia nie zostaną uruchomione, a LATEX przełączy się na domyślną czcionkę, która zwykle nie zawiera polskich znaków. Argument nazwa odnosi się do magazynu poleceń LATEX-a i dlatego ma charakter instrukcji (co znajduje odzwierciedlenie w użyciu znaków w powyższym przykładzie.
Jak widać na przykładzie, podzielenie okręgu na cztery krzywe B'eziera drugiego rzędu nie daje zadowalającego rezultatu; lepszym przybliżeniem byłoby osiem. Przykład ponownie ilustruje wpływ grubości linii na linie poziome i pionowe oraz cienkich i grubych linii na linie ukośne. Używanie powyższych komend do pisania tekstów po polsku jest uciążliwe, ale przyda się np. wstawienie małych fragmentów do dokumentu, który będzie przetwarzany przez kogoś, kto nie zna języka polskiego i nie ma dobrze skonfigurowanej do tego celu instalacji . (np. polskie wstępy do referatu konferencyjnego w języku angielskim).
Ponieważ klasa artykułów \sekcja jest najwyższą jednostką w hierarchii działów, łatwo jest tworzyć książki (klasy) z poszczególnymi artykułami jako rozdziałami. Czasami jednak nie jest to pożądane, na przykład gdy tekst hasła jest zbyt długi. W wyniku tej instrukcji w spisie treści pojawia się „Krótki i ekscytujący rozdział”, aw tytule rozdziału „To jest bardzo długi i wyjątkowo nudny rozdział”.
W części wstępnej tytuły rozdziałów pisane są mniejszą czcionką (co należało się spodziewać), a numery stron notacją rzymską (co różni się znacznie od polskiej typografii). Na przykład, zamiast \em, aby włączyć charakterystyczną czcionkę, moglibyśmy użyć środowiska \begin{em}..\end{em}.
Tworzenie grafiki matematycznej
Przegląd
- Streszczenie
- Interpretacja pliku źródłowego przez L A TEXa i pdfL A TEXa W idealnych warunkach dokument powinien się równie dobrze kompilowaćW idealnych warunkach dokument powinien się równie dobrze kompilować
Dla ekranowej wersji prezentacji wybrano motyw Goettingen dla trybu \mode
Argument [!hbp] oznacza, że tabelę można umieścić w miejscu, w którym występuje w pliku źródłowym (h), na dole strony (b) lub ewentualnie na oddzielnej stronie przeznaczonej tylko do wstawiania (p). Jeśli nie może postawić zakładu na bieżącej stronie, doda go do kolejki liczbowej lub kolejki stołowej12. LATEX próbuje umieścić go zgodnie z wartościami parametru place (oprócz h, co oczywiście nie jest już możliwe).
Jeśli LATEX nie umieści wstawek zgodnie z oczekiwaniami, zwykle jedna z nich zablokuje całą kolejkę, być może wszystkie kolejki wstawek. Poniższy numer rysunku lub tabeli oraz słowo „Rysunek” lub „Tabela” (lub „Tabela” – w zależności od zastosowanego pakietu polonizacyjnego) są wstawiane automatycznie. Jeżeli przeglądarka ma pokazywać listę zakładek, a linki mają być kolorowe (należy wpisać defaults=true), to: pakiet_użytkowania [pdftex, zakładki, kolorowe linki] {hyperref}.
Kiedy tworzymy dokumenty pdf przeznaczone do druku czarno-białego, kolorowanie linków nie jest najlepszym pomysłem, ponieważ na wydrukach wydają się one szare, co utrudnia czytanie. Zamiast tego możemy użyć kolorowych ramek, które nie są drukowane:. lub użyj czarnego dla linków:. filecolor=czarny,linkcolor=czarny,urlcolor=czarny,pdftex}. Na stronie \href{http://www.ctan.org}{CTAN}. wydrukowane zostanie słowo „CTAN”, kliknięcie na nie przeniesie Cię na stronę firmy Actan.
Jeśli miejscem docelowym łącza nie jest adres URL, ale plik lokalny, możemy użyć polecenia \href w następujący sposób: Autor dokumentu może zachęcić czytelników do korespondencji e-mailowej, wprowadzając \href jako część polecenia \author na strona tytułowa dokumentu:.
Ochrona poleceń kruchych
Listy
- Dołączanie grafiki
LATEX może używać zarówno czcionek pk, jak i Type 1, a pdfLATEX może również używać czcionek TrueType i OpenType. W zależności od sposobu wypolerowania dokumentu (patrz rozdział 2.5.1), LATEX albo użyje kopertowych wersji czcionek pl, albo przełączy się na czcionki z pakietu cm-super, które są implementacją czcionek w technologii czcionek 1. Rodzina lm obecnie nie zawiera czcionek matematycznych, więc do sortowania formuł i tak potrzebujesz albo czcionek pl, albo natywnych czcionek LATEX.
Jeśli pominiesz rozszerzenie nazwy pliku w argumencie \includegraphics, pakiet graphicx wyszuka plik w formacie zależnym od opcji sterownika. 9Aby sprawdzić, czy tak jest w przypadku Twojej instalacji, utwórz plik pdf (używając na przykład pdfLATEX) i wyświetl go w oknie przeglądarki Acrobat Reader.
Wyrażenia matematyczne
- Wstęp
- Tworzenie plików PDF: pdfL A TEX i hyperref
- Tworzenie dokumentów PDF w L A TEXu
- Grupowanie
- Części składowe wyrażeń matematycznych
- Pakiet verbatim
- Instalowanie dodatkowych pakietów
- Odstępy w trybie matematycznym
- Spis literatury
- Stopień pisma
- Symbole półgrube
Na przykład w projektach zawierających nazwy zestawów (jak ten powyżej) często używana jest czcionka, która wygląda jak tablica. Argumentem większości instrukcji matematycznych jest tylko jeden znak - ten, który następuje po instrukcji. Polecenia \rightmark i \leftmark nabierają nowego znaczenia za każdym razem, gdy wykonywane jest polecenie nagłówka rozdziału i sekcji (\rozdział,\sekcja).
Ten punkt jest skierowany bardziej do tych czytelników, którzy mają już doświadczenie z LATEX-em, używają własnych poleceń i środowisk do przesyłania dokumentów i czują potrzebę uporządkowania swojego środowiska pracy lub podzielenia się nim z innymi. Pakiety np geometry lub dash i wiele innych zazwyczaj składa się z dwóch plików: jednego z rozszerzeniem .ins i drugiego. Polska paczka – po dołączeniu do dokumentu – na żądanie modyfikuje domyślne funkcje LATEX-a w celu zachowania zgodności z polskimi zwyczajami.
Istnieją dwie dyrektywy dla funkcji modulo: \bmod dla operatora binarnego "amodb" i \pmod dla tworzenia wyrażeń, takich jak "x≡a (modb)". W rezultacie makeindex tworzy posortowany indeks i przechowuje go w pliku o tej samej nazwie co główny plik źródłowy iz rozszerzeniem .ind. 5Te polecenia nie działają zgodnie z oczekiwaniami, jeśli rozmiar czcionki został wcześniej zmieniony na np. 11 lub 12 punktów.
W przeciwnym razie albo poszczególne obrazy będą niespójne optycznie (np. uszatka będzie 3 razy większa od puchacza), albo poszczególne rysunki części będą miały inne wymiary (rysunek uszatki będzie 2 razy mniejszy niż rysunek puchacza). Nazwa sterownika jest tutaj potrzebna, ponieważ nie ma standardu dołączania grafiki PostScript do dokumentów TEX-owych. Powyższy przykład ilustruje sytuację, w której należy użyć \biggl lub \biggr, ponieważ nawiasy wychodzą z konstrukcji.
