152
บรรณานุกรม
กรมกิจการผู้สูงวัย. (2559). คู่มือโรงเรียนผู้สูงวัย. กรุงเทพมหานคร : กองส่งเสริมศักยภาพผู้สูงวัย.
กระทรวงพัฒนาสังคมและความมั่นคงของมนุษย์(2559). ประชากรสูงอายุอาเซียน. เอกสารประมวล สถิติด้าน สังคม. กรุงเทพมหานคร : ศูนย์เทคโนโลยีสารสนเทศและการสื่อสาร กระทรวง พัฒนาสังคมและความ มั่นคงของมนุษย์.
กระทรวงพัฒนาสังคมและความมั่นคงของมนุษย์.(2546). พระราชบัญญัติผู้สูงอายุ. กรุงเทพฯ : สำนัก ส่งเสริมและพิทักษ์ผู้สูงอายุ.
กระแส ชนะวงศ์,วีณาศรางกูรณ อยุธยาและ ทิพวัลย์ด่านสวัสดิกุล(2559). การศึกษาปัจจัยที่มีผลต่อ ความยั่งยืนและต่อเนื่องของชมรมสร้างเสริมสุขภาพผู้สูงวัยศูนย์อนามัยที่ 7 ขอนแก่น อำเภอเมืองจังหวัด ขอนแก่น. วารสารวิทยาลัยบัณฑิตเอเชีย, 6, 136-141.
กองสวัสดิการสงเคราะห์ กรมประชาสงเคราะห์ กระทรวงแรงงานและสวัสดิการสังคม .(2542).
ปฏิญญาผู้สูงอายุไทย. กรุงเทพฯ: กรมประชาสงเคราะห์, มปป.
คณะกรรมการผู้สูงวัยแห่งชาติ. (2553). แผนผู้สูงวัยแห่งชาติ ฉบับที่ 2 (พ.ศ. 2545-2564) ฉบับที่ 1 พ.ศ. 2552. กรุงเทพมหานคร : เทพเพ็ญวานิสย์.
จรีนุช จินารัตน์. (2546). การดำรงอยู่อย่างต่อเนื่อง ของชมรมผู้สูงวัยเพื่อการส่งเสริมสุขภาพ 12 มกราคม 2561, จาก http://tdc.thailis.or.th/tdc/basic.php.
ฉันทนา พานทอง. 2555.พัฒนาการและการจัดการเครือข่ายผู้สูงวัยและเครือข่ายผู้พิการกรณีศึกษา เทศบาลตำบลหนองตองพัฒนา อำเภอหางดงจังหวัดเชียงใหม่วิทยานิพนธ์ปริญญา
มหาบัณฑิต.บัณฑิตวิทยาลัยสาขารัฐประศาสนศาสตร์. มหาวิทยาลัยเชียงใหม่.
ชญานิน กฤติยะโชติ. 2557 แนวคิดเกี่ยวกับกลยุทธ์..สืบค้นเมื่อวันที่ 6 พฤศจิกายน 2558.
ชุติมณฑน์ อมรัตน์.(2556). ความต้องการรูปแบบการเรียนรู้ตลอดชีวิตของผู้สูงอายุในจังหวัด สมุทรสงคราม. กรุงเทพฯ: มหาวิทยาลัยธรรมศาสตร์.
ณัทธร สุขสีทอง ( 2558). ภูมิปัญญาพื้นบ้านล้านนากับการเสริมสร้างสุขภาพผู้สูงอายุองค์การบริหาร ส่วนตำบลสะลวง อำเภอแม่ริม จังหวัดเชียงใหม่.มหาวิทยาลัยราชภัฏเชียงใหม่.
ธร สุนทรายุทธ์. (2553). การบริหารจัดการเชิงจิตวิทยา. กรุงเทพมหานคร : เนติกุล.
ธนพล แสงจันทร์. 2555การเสริมสร้างเครือข่ายการดำรงชีวิตอิสระของคนพิการ กรณีศึกษา:ศูนย์การ ดำรงชีวิตอิสระของคนพิการพุทธมณฑลวิทยานิพนธ์ปริญญามหาบัณฑิต, บัณฑิตวิทยาลัย สาขาวิชาพัฒนศึกษา.
นภเรณู สัจจรัตน์ธีระฐิติและพจนา พิชิตปัจจา.(2560). ทิศทางและการพัฒนานโยบายการเรียนรู้ตลอด ชีวิตของผู้สูงอายุในประเทศไทย.สำรักงานกองทุนสนับสนุนการวิจัย นครปฐม: หาวิทยาลัยมหิดล
153
บรรลุ ศิริพานิช และคณะ. (2542). ผู้สูงวัยไทย. กรุงเทพมหานคร : สภาผู้สูงวัยแห่งประเทศไทย.
พันนิภา บุญจริง(2557).. การพัฒนารูปแบบการดำเนินงานชมรมผู้สูงวัย ตำบลธาตุน้อยอำเภอเขื่องใน จังหวัดอุบลราชธานี. สืบค้นเมื่อ 14 มกราคม 2561, จากhttp://tdc.thailis.or.th/tdc /basic.php
พัชรา สังข์ศรี (2555). แนวทางส่งเสริมการเรียนรู้ตลอดชีวิตสำหรับผู้สูงอายุในภาคกลาง. ราชบุรี
: มหาวิทยาลัยราชภัฏหมู่บ้านจอมบึง.
ปรเมศวร์ เจริญกิจ2553.. กลยุทธ์การจัดการธุรกิจของผู้จำหน่ายโพแทสเซียมคลอเรต รายย่อยใน อำเภอจอมทอง จังหวัดเชียงใหม่ วิทยานิพนธ์วิทยาศาสตร์มหาบัณฑิต.,บัณฑิตวิทยาลัย สาขาวิชาธุรกิจการเกษตร. มหาวิทยาลัยเชียงใหม่.
ปรียานุช จันทิมา2554.. พัฒนาการของเครือขายผูสูงอายุในการดูแลสุขภาพตนเอง:กรณีศึกษาชุมชน เขตเทศบาลเมืองอำนาจเจริญวิทยานิพนธ์ปรัชญาดุษฎีบัณฑิต,บัณฑิตวิทยาลัย. สาขาวิชา ยุทธการพัฒนาภูมิภาค มหาวิทยาลัยราชภัฏอุบลราชธานี..
ประเวศ วะสี. 2545ชุมชนเข้มแข็ง. ทุนทางสังคมของไทยกรุงเทพมหานคร. : สํานักงานกองทุนเพื่อ สังคมและธนาคารออมสิน.
ปิ่นแก้ว เหลืองอร่ามศรี. (2546). อัตลักษณ์ ชาติพันธุ์ และความเป็นชายขอบ. กรุงเทพฯ : ศูนย์
มานุษยวิทยาสิรินร (องค์การมหาชน).
ภัทรพรรณ ทำดี (2560).ตัวตน สังคม วัฒนธรรม: เงื่อนไขสู่การสูงวัยอย่างมีศักยภาพของผู้สูงอายุใน เชียงใหม่: คณะรัฐศาสตร์จุฬาลงกรณ์มหาวิทยาลัย.
มหาวิทยาลัยธรรมศาสตร์.(2558). กรอบแนวทางในการจัดทำแผนยุทธศาสตร์ การพัฒนาคุณภาพ ชีวิตและการเรียนรู้ของผู้สูงอายุในยุคหลอมรวมเทคโนโลยี. กรุงเทพฯ : สำนักงาน คณะกรรมการ กิจการกระจายเสียง.
มธุรส สว่างบำรุง และคณะ (2553). การวิเคราะห์คุณภาพชีวิตของผู้สูงอายุชาวล้านนา เชียงใหม่:
มหาวิทยาลัยแม่โจ้.
มานิตย์ ซาชิโย. (2555). รูปแบบการเรียนรู้ตลอดชีวิตของคนหลายวัยในศูนย์ตุ้มโฮมลูกหลาน บ้านเหล่าลิง.ขอนแก่น: มหาวิทยาลัยขอนแก่น.
รัตนา บุญมัธยะ. (2546). การศึกษาอัตลักษณ์และการพัฒนาอัตลักษณ์นิสิต กรณีศึกษา
มหาวิทยาลัยรัฐบาลแห่งหนึ่งในเขตกรุงเทพมหานคร. วารสารสุทธิปริทัศน์. 33(107), 77-93.
ระวี สัจจโสภณ.(2555). การสร้างเมืองแห่งการเรียนรู้ตามแนวคิดการเรียนรู้ตลอดชีวิตเพื่อพัฒนาภาวะ พฤฒิพลังผู้สุงอายุ. นครปฐม: มหาวิทยาลัยเกษตรศาสตร์.
ศศิพัฒน์ ยอดเพชร และคณะ. (2555). ลักษณะการดำเนินงานและกิจกรรมของชมรมผู้สูงวัย
154
กรุงเทพมหานคร.: เจ.
สภานิติบัญญัติแห่งชาติ(2561).ปฏิญญาผู้สูงวัย.สืบค้นเมื่อ.25มกราคม 2561, จาก
http://senate.go.th สมาคมสภาผู้สูงวัยแห่งประเทศไทยฯ. (มปป.). คู่มือชมรมผู้สูงวัย.
กรุงเทพมหานคร : สมาคมสภาสูงอายุแห่งประเทศไทยในพระราชูปถัมภ์สมเด็จพระศรี
นครินทราบรมราชชนนี.
สำนักงานคณะกรรมการพัฒนาการเศรษฐกิจและสังคมแห่งชาติ. (2556). การคาดประมาณ ประชากรของประเทศไทย พ.ศ. 2553-2583. กรุงเทพมหานคร : เดือนตุลา.
สำนักส่งเสริมและพิทักษ์สิทธิ์ผู้สูงวัย. (2556). คู่มือคำเนินงานศูนย์พัฒนาคุณภาพชีวิตและผู้สูงวัย.
กรุงเทพมหานคร : เทพเพ็ญวานิสย์.
สำนักงานเลขานุการของคณะกรรมการยุทธศาสตร์ชาติ สำนักงานคณะกรรมการพัฒนาการเศรษฐกิจ และสังคมแห่งชาติ(2560).ยุทธศาสตร์ชาตระยะ 20 ปี. http://www.nesdb.go.th สืบค้น วันที่ 1 พฤศจิกายน 2563
สุดารัตน์ จ่าภา. (2556). การศึกษาแนวการจัดการศึกษาตลอดชีวิตของชุมชนสำหรับผู้สูงอายุตำบล หนองฮี อำเภอหนองฮี จังหวัดร้อยเอ็ด. มหาสารคาม: มหาวิทยาลัยราชภัฏมหาสารคาม.
Bass, S. A., and Caro, F. G. (2001).Productive Aging : A Conceptual Framework. In Productive Aging : Concepts, Cautions, and Challenges. Edited by N. Morrow- Howell, J. E.
Hinterlong, and M. W. Herraden. Baltimore, Md. : Johns Hopkins University Press.
Glendenning, F., & Battersby, D. (1990). Why We Need Educational Gerontology and Education for Older Adults : a statement of first principles. In F. Glendenning &
K. Percy (eds). Aging, Education, and Society : Readings in Educational Gerontology. Keele : University of Keele, Association for Educational Gerontology.
United Nations. (2015). World Population Ageing 2015. . New York:
Department of Economic and Social Affairs Population Division.
World Health Organization. (2002). Active Ageing : A Policy Framework. Geneva : World Health Organization.
World Health Organization. (1997). Life Skills Education in School. Geneva : WHO.
World Health Organization. (2002). Active Aging, A Policy Framework. A Contribution of The World Health Organization to the Second United Nation World Assembly on Ageing, Madrid, Spain, April .
