61
บรรณานุกรม
กรมวิชาการ. (2540). แนวทางการสอนที่เน้นกระบวนการ. กรุงเทพฯ: คุรุสภาลาดพร้าว.
กระทรวงศึกษาธิการ. (2546). พระราชบัญญัติการศึกษาแห่งชาติ พ.ศ. 2542 และที่แก้ไขเพิ่มเติม พ.ศ.2545. กรุงเทพฯ: กระทรวงศึกษาธิการ.
กระทรวงศึกษาธิการ. (2531). หลักสูตรแกนกลางการศึกษาขั้นพื้นฐาน พุทธศักราช 2551. กรุงเทพฯ:
ชุมนุมสหกรณ์การเกษตรแห่งประเทศไทย. ส่งเสริมการสอน.
กระทรวงศึกษาธิการ. (2559). สภาวการณ์การศึกษาไทยในเวที โลก. พ.ศ.2559. กรุงเทพฯ: พริก หวานกราฟฟิค.
กฤษฏา วรพิน. (2554). ศึกษาผลของการจัดกิจกรรมการเรียนรู้คณิตศาสตร์ โดยใช้เทคนิค เค ดับเบิ้ยู ดี แอล และการใช้คำถามระดับสูงที่มีต่อความสามารถในการแก้ปัญหาและความ คงทนในการเรียนคณิตศาสตร์ของนักเรียนมัธยมศึกษาปีที่ 2. วิทยานิพนธ์ครุศาสตร มหาบัณฑิต, สาขาวิชาการศึกษาคณิตศาสตร์, ภาควิชาหลักสูตรการสอนและเทคโนโลยี
การศึกษา, จุฬาลงกรณ์มหาวิทยาลัย
จรินทร์ โฮ่สกุล. (2552). รายงานการพัฒนาคุณภาพครูด้านการจัดการเรียนรู้เรื่องทักษะการคิด.
เข้าถึงได้จาก http://spbkk1. sesao1.go.th/kmresearch/dataresearch/supervisor/
jarin.pdf
จิระ ดีช่วย. (2554). การพัฒนารูปแบบการเรียนการสอนตามทฤษฎีคอนสตรักติวิซึมร่วมกับการคิด อย่างมีวิจารณญาณเพื่อเสริมสร้างมโนทัศน์ทางชีววิทยาและความสามารถในการสร้างองค์
ความรู้ของนักเรียนชั้นมัธยมศึกบาปีที่ 4. วิทยานิพนธ์ปรัชญาดุษฎีบัณฑิต, สาขาวิชา หลักสูตรและการสอน, บัณฑิตวิทยาลัย, มหาวิทยาลัยศิลปากร.
ใจทิพย์ เชื่อรัตนพงษ์ (2539). การพัฒนาหลักสูตร: หลักการและแนวปฏิบัติ. กรุงเทพฯ: อลีนเพรส จุฬาลงกรณ์มหาวิทยาลัย.
ฉัตรวรรณ์ ลัญฉวรรธนะกร. (2554). การพัฒนาระบบการเรียนการสอนแบบเสริมศักยภาพการอ่าน โดยใช้มายค์ทูลด้วยข้อมูลเชิงหลักฐานเพื่อส่งเสริมทักษะการอ่านและการคิดอย่าง มี
วิจารณญาณของนักเรียนประถมศึกษาปีที่ 6 ที่มีปัญหาทางการอ่าน. วิทยานิพนธ์ครุศาสตร ดุษฎีบัณฑิต, สาขาวิชาเทคโนโลยีและสื่อสารการศึกษา, คณะครุศาสตร์, จุฬาลงกรณ์มหาวิทยาลัย.
ดนุชา สลีวงศ์. (2555). ผลของการเรียนด้วยกรณีศึกษาบนเว็บที่ใช้เทคนิคการตั้งคำถามและการคิด สะท้อนที่มีต่อการคิดวิจารณญาณของนักศึกษาระดับปริญญาตรี. วิทยานิพนธ์ครุศาสตรดุษฎี
บัณฑิต, สาขาวิชาเทคโนลยีและสื่อสารการศึกษา, คณะครุศาสตร์, จุฬาลงกรณ์มหาวิทยาลัย.
62
เดลินิวส์. (2558). สมิทธเตือนใต้สึนามีรอบ 2 เขื่อนเสี่ยงแตกเจอน้ำท่วม. เข้าถึงได้จาก http://www.dailynews.co.th/politics/319600
ทิศนา แขมมณี. (2544). กระบวนการคิด. กรุงเทพฯ: เดอะมาสเตอร์กรุ๊ปแมนเนจเม้นท์
ทิศนา แขมมณี. (2548). รูปแบบการเรียนการสอน: ทางเลือกที่หลากหลาย. กรุงเทพฯ: จุฬาลงกรณ์
มหาวิทยาลัย.
ทิศนา แขมมณี. (2551). 14 วิธีสอนสำหรับครูมืออาชีพ. กรุงเทพฯ: สำนักพิมพ์แห่งจุฬาลงกรณ์
มหาวิทยาลัย.
ทิศนา แขมมณี. (2560). ศาสตร์การสอน: องค์ความรู้เพื่อการจัดกระบวนการเรียนรู้ที่มีประสิทธิภาพ (พิมพ์ครั้งที่ 8). กรุงเทพฯ: แห่งจุฬาลงกรณ์มหาวิทยาลัย.
ธีระชัย ปูรณโชติ. (2537). หน่วยที่ 1 ประวัติ ปรัชญา และวัฒนธรรมทางวิทยาศาสตร์. ในประมวล สาระชุดวิชาสารัตถุและวิทยวิธีทางวิชาวิทยาศาสตร์หน่วยที่ 1-4. กรุงเทพฯ: มหาวิทยาลัย สุโขทัยธรรมาธิราช.
บรรจง อมรชีวิน. (2556). Critical Thinking การคิดอย่างมีวิจารณญาณ หลักการพัฒนาการคิดอย่าง มีตรรกะ เหตุผล และดุลยพินิจ. กรุงเทพ: ภาพพิมพ์.
บุญชม ศรีสะอาด. (2552). พื้นฐานการวิจัยการศึกษา (พิมพ์ครั้งที่ 4). กาฬสินธุ์: ประสานการพิมพ์.
เบญจา วงษา. (2553). การพัฒนากระบวนการเรียนการสอนตามแนวคิดของเอ็นนิสและเทคนิค เพื่อนช่วยเพื่อเสริมสร้างความสามารถในการคิดอย่างมีวิจารณญาณของนักศึกษา มหาวิทยาลัยราชภัฏ. วารสารศึกษาศาสตร์, 23(2), 58-69.
ประจวบจิตร คำจัตุรัส. (2537). ประมวลสาระชุดวิชาสารัตถะและวิทยวิธีทางวิชาวิทยาศาสตร์ หน่วย ที่ 8-12. กรุงเทพฯ: มหาวิทยาลัยสุโขทัยธรรมาธิราช.
ประพันธ์ศิริ สุเสารัจ. (2556). การพัฒนาการคิด. กรุงเทพฯ: 9119 เทคนิคพริ้นติ้ง.
ประยุกต์ ประทุมทิพย์. (2540). วิธีการสอนทั่วไป. กรุงเทพฯ: รุ่งเรืองธรรม.
ปรีชา ธรรมา. (2543). สังกัป. กรุงเทพฯ: มหาวิทยาลัยศรีนครินทรวิโรฒ.
พนาน้อย รอดชู. (2553). การพัฒนารูปแบบการเรียนการสอนอ่านตามแนวคิดการสอนแบบ แลกเปลี่ยนบทบาทและเทคนิคการเสริมศักยภาพ เพื่อเสริมสร้างความสามารถในการอ่าน ภาษาอังกฤษเพื่อความเข้าใจของนักเรียนมัธยมศึกษาตอนปลาย. วิทยานิพนธ์ครุศาสตร์ดุษฎี
บัณฑิต, สาขาวิชาหลักสูตรและการสอน, คณะครุศาสตร์, จุฬาลงกรณ์มหาวิทยาลัย.
พัชรา ทวีวงศ์ ฌ อยุธยา. (2537). สารัตถะและวิทยวิธีทางวิทยาศาสตร์ หน่วยที่ 5-7. นนทบุรี:
มหาวิทยาลัยสุโขทัยธรรมาธิราช.
พิมพ์พันธ์เดชะคุปต์. (2554). การเรียนการสอนที่เน้นผู้เรียนเป็นสำคัญ. กรุงเทพฯ: เดอะมาสเตอร์
กรุ๊ฟแมเนจเม้นท์
63
พิมพันธ์ เดชะอุปต์ และพเยาว์ ยินดีสุข. (2548). วิธีวิทยาการสอนวิทยาศาสตร์ทั่วไป. กรุงเทพฯ:
พัฒนาคุณภาพวิชาการ (พว.).
พิมพันธ์ เดชะคุปต์ และพเยาว์ ยินดีสุข. (2551). ทักษะ 5C เพื่อพัฒนาหน่วยการเรียนรู้และการ จัดการเรียนการสอนแบบบูรณาการ. กรุงเทพฯ: แห่งจุฬาลงกรณ์มหาวิทยาลัย.
ภพ เลาหไพบูลย์. (2542). แนวการสอนวิทยาศาสตร์. กรุงเทพฯ: ไทยวัฒนาพานิช.
ระยับ ทฤษฏิคุณ. (2536). คำถาม. กรุงเทพฯ: คุรุสภา ลาดพร้าว,
วีระ สุดสังข์. (2550). การคิดวิเคราะห์ คิดอย่างมีวิจารณญาณและคิดสร้างสรรค์. กรุงเทพฯ:
สุวีริยาศาส์น.
ศยามน อินสะอาด. (2553). การพัฒนารูปแบบเลิร์นนิ่งอ็อบเจกต์เพื่อเสริมสร้างความรู้และทักษะการ คิดอย่างมีวิจารณญาณของนักศึกษาปริญญาบัณฑิต มหาวิทยาลัยเทคโนโลยีสุรนารี.
วิทยานิพนธ์ครุศาสตสรดุษฎีบัณฑิต, สาขาวิชาหลักสูตรและการสอน, คณะครุศาสตร์, จุฬาลงกรณ์มหาวิทยาลัย.
ศักดิ์ศรี ปาณะกุล และคณะ. (2549). หลักสูตรและการจัดการเรียนรู้. กรุงเทพฯ: มหาวิทยาลัย รามคำแหง
ศันสนีย์ ฉัตรคุปต์ และอุษา ชูชาติ. (2544). ฝึกสมองให้คิดอย่างมีวิจารณญาณ. กรุงเทพฯ: ไทยวัฒนา พานิช.
ศิริกาญจน์ โกสุมภ์. (2551). สอนเด็กให้คิดเป็น. กรุงเทพฯ: ทิปส์ พับลิเคชั่น.
ศิริชัย กาญจนวาสี. (2554). ทฤษฎีการประเมิน (พิมพ์ครั้งที่ 3). กรุงเทพฯ: จุฬาลงกรณ์มหาวิทยาลัย.
ศุภวรรณ สัจจพิบูล. (2553). การพัฒนารูปแบบการเรียนการสอน โดยบูรณาการแนวการสอนเขียน แบบเน้นกระบวนการ เนื้อหาและประเภทงานเขียน เพื่อส่งเสริมความสามารถในการเขียน เชิงวิชาการ และการคิดอย่างมีวิจารณญาณของนิสิตนักศึกษาระดับปริญญาบัณฑิต.
วิทยานิพนธ์ครุศาสตรดุษฎีบัณฑิต, สาขาวิชาหลักสูตรและการสอน, คณะครุศาสตร์, จุฬาลงกรณ์มหาวิทยาลัย.
โศจิวัจน์ เสริฐศรี. (2553). การพัฒนากระบวนการเรียนการสอน โดยใช้แนวคิดการคิดเชิงสัมพันธ์และ แนวคิดการเสริมต่อการเรียนรู้เพื่อเสริมสร้างความสามารถในการให้เหตุผลเชิงพืชคณิตของ นักเรียนประถมศึกษา. วิทยานิพนธ์ครุศาสตรดุษฎีบัณฑิต, สาขาวิชาหลักสูตรและการสอน, คณะครศาสตร์, จุฬาลงกรณ์มหาวิทยาลัย
สมนึก ภัททิยธนี. (2560). การวัดผลการศึกษา (พิมพ์ครั้งที่ 4). กาฬสินธุ์: ประสานการพิมพ์.
