Θεατρικά Σφηνάκια
Θεατρικά Σφηνάκια
ΔΗΜΗΤΡΗΣ ΣΤΑΔΑΣ
ΔΗ Μ Η Τ ΡΗΣ Σ Τ Α Δ Α Σ
ΘΕΑΤΡΟ
ΕΚΔΟΣΕΙΣ
ο σ ελότος
ΚΕΝΤΡΙΚΗ ΔΙΑΘΕΣΗ Βατάτζη 55, 114 73 Αθήνα
ΤΗΛ. : 210 6431108 ekdoseis.ocelotos@gmail.com www. ocelotos. gr
Α
ν θα παρατηρήσεις το μέτωπο του ηθοποιού πάνω στο σανίδι, πίσω από την κάμερα, θα δεις καυτό ιδρώτα να χύνεται από εκεί σαν να ήταν καυτό αίμα. Είναι το αποτέλε- σμα πολλών ωρών δουλειάς. Όμως θα πρέπει να είσαι πολύ προσεχτικός, γιατί δεν θα το διακρίνεις από πουθενά αλλού επειδή αυτές τις στιγμές ο ηθοποιός θα δείχνει μόνο τα συναι- σθήματα που του υπαγορεύει το έργο. Σε αυτούς τους ανθρώ- πους είναι αφιερωμένο αυτή η συλλογή με θεατρικά έργα και σενάρια που έγραψα ο ίδιος, με πολύ αγάπη και μεράκι….Δημήτρης Σταδάς
ISBN 978-960-564-141-2
Ο «Δημήτρης Σταδάς», ή κατά κόσμον Μαζίτσος Διονύσιος, εί- ναι και συγγραφέας θεατρικών έργων, διηγημάτων και παραμυ- θιών. Ζει και εργάζεται στην Αθή- να όπου γεννήθηκε, (κατά σατα- νική σύμπτωση την ημέρα της άλωσης της «Πόλης»).
Έχει εκδώσει τρία βιβλία και έχει συμμετάσχει σε δύο ομαδικές εκδόσεις παραμυθιών.
Είναι επίσης μέλος του συλ- λόγου Εικαστικών Καλλιτεχνών Ελλάδος «Ο ΑΠΕΛΛΗΣ», και έχει συμμετάσχει σε ομαδικές εκ- θέσεις ζωγραφικής.
140 × 210 SPINE: 11 FLAPS: 80
Θεατρικά Σφηνάκια
Δημήτρης Σταδάς
ΕΚΔΟΣΕΙΣ
ο σ ελότος
ΤιΤλος ΘεαΤρικαςφηνακια ςυγγραφέας Δημήτρης Σταδάς Copyright© 2013 Δημήτρης Σταδάς
ΠρώΤη εκδοςη Αθήνα, Ιανουάριος 2014 ISBN 978-960-564-141-2
Βατάτζη 55, 114 73 Αθήνα ΤΗΛ.: 210 6431108 E-MAIL: ekdoseis.ocelotos@gmail.com
Το παρόν έργο πνευματικής ιδιοκτησίας προστατεύεται κατά τις διατάξεις της ελληνικής νομοθεσίας, καθώς και από τις διεθνείς συμβάσεις περί πνευματικής ιδιοκτησίας. Απαγορεύεται η καθ’ οιονδήποτε τρόπο ή μέσο αντι- γραφή, φωτοανατύπωση και γενικώς αναπαραγωγή, μετάφραση, διασκευή, αναμετάδοση στο κοινό σε οποια- δήποτε μορφή και η εν γένει εκμετάλλευση του συνόλου ή μέρους του έργου χωρίς τη γραπτή άδεια του δικαι- ούχου συγγραφέα.
Το βιβλίο αυτό το αφιερώνω στην σκηνοθέτιδα και ηθοποιό Αναστασία Μπασσά, γιατί ήταν αυτή που με έκανε να αγαπήσω το θέατρο και στην Κατερίνα Ματρακούκα, γιατί το σενάριο
«Περιμένοντας τον κοντό», δεν θα ήταν ποτέ ίδιο χωρίς τις καίριες επεμβάσεις της..
Σανίδι, κάμερα και ιδρώτας…
Λίγα λόγια για το βιβλίo
Α
ν θα παρατηρήσεις το μέτωπο του ηθοποιού πάνω στο σανίδι, πίσω από την κάμερα, θα δεις καυτό ιδρώτα να χύνεται από εκεί σαν να ήταν καυτό αίμα. Εί- ναι το αποτέλεσμα πολλών ωρών δουλειάς. Όμως θα πρέ- πει να είσαι πολύ προσεκτικός, γιατί δεν θα το διακρίνεις από πουθενά αλλού, επειδή αυτές τις στιγμές ο ηθοποιός θα δείχνει μόνο τα συναισθήματα που του υπαγορεύει το έργο. Σε αυτούς τους ανθρώπους είναι αφιερωμένη αυτή η συλλογή με θεατρικά έργα και σενάρια που έγραψα ο ίδιος, με πολύ αγάπη και μεράκι….Ο συγγραφέας,
«Δημήτρης Σταδάς», o κατά κόσμον, Διονύσιος Μαζίτσος.
Περιεχόμενα
Α. Θεατρικά έργα:1. ΤΟ ΦΑΝΤΑΣΜΑ
Μια ιστορία με 20 με 22 πρόσωπα για τον Αλμάνδο, έναν υπήκοο του βασιλιά ενός φανταστικού βασιλείου που δο- λοφονείται σε ένα μαγικό δάσος και είναι ερωτευμένος με την πριγκίπισσα αυτού του βασιλείου και το φάντασμα του παρακολουθεί τα γεγονότα που εξελίσσονται… Ο βασιλιάς αποφασίζει να παντρέψει την κόρη του με τον πρίγκιπα του γειτονικού βασιλείου και αυτή αν και δεν τον έχει αγαπήσει δέχεται να τον παντρευτεί για να εξασφαλίσει την ειρήνη στην χώρα… Ποιος δολοφόνησε όμως τον Αλμάνδο και τι θα γίνει όταν οι καλεσμένοι για να πάνε στον βασιλιά θα πρέπει να περάσουν από το μαγικό δάσος που βασιλεύουν ξωτικά και όλα μπορούν να συμβούν;… [22 ΠΡΌΣΩΠΑ.]
[ΤΌ ΈΡΓΌ ΑΥΤΌ ΈΧΈΙ ΒΡΑΒΈΥΤΈΙ ΜΈ ΈΠΑΙΝΌ ΑΠΌ ΤΗΝ ΈΝΩΣΗ ΈΛΛΗΝΩΝ ΛΌΓΌΤΈΧΝΩΝ]
2. ΜΙΑ ΙΣΤΟΡΙΑ ΓΙΑ… ΤΑ ΠΑΝΗΓΎΡΙΑ!
Μια ιστορία για έναν ανθρωπάκο που πήγε σε ένα πανηγύ- ρι και μπήκε στην σκηνή μιας τσιγγάνας για να του πει το μέλλον και του είπε ότι σε λίγες ώρες θα πεθάνει… Τι θα συμβεί μετά;
[5 ΠΡΌΣΩΠΑ.]
[ΤΌ ΈΡΓΌ ΑΥΤΌ ΈΧΈΙ ΔΗΜΌΣΙΈΥΤΈΙ ΣΤΌ ΒΙΒΛΙΌ «ΤΑ ΜΈΖΈΔΑΚΙΑ»]
3. ΕΡΩΤΑΣ, ΕΝΑ ΑΓΓΕΛΑΚΙ ΜΕ ΜΎΩΠΙΑ…
Ένα έργο με 29 πρόσωπα που παρουσιάζει μικρές ιστορίες για τον έρωτα με δύο πρόσωπα την φορά και με συνδετικό κρίκο ένα παρουσιαστή.
4.ΦΤΕΡΑ ΚΑΙ ΠΟΎΠΟΎΛΑ.
Ένα θεατρικό- φάρσα του Δημήτρη Σταδά με 5 πρόσωπα που μιλά για την φιλία ενός αγγέλου με ένα διάβολο και
για την απιστία της διάβολο-γυναίκας του με αυτόν τον άγ- γελο! Το έργο τελειώνει με την λύση που θα φέρει ο «Από μηχανής Θεός». [5 ΠΡΌΣΩΠΑ.]
5. ΜΕ ΜΙΑ ΧΤΎΠΙΑ ΣΚΟΤΩΝΩ ΕΠΤΑ
Το έργο μιλάει για ένα ραφτάκο που ενώ ράβει, σκοτώνει 7 μύγες, και από παρεξήγηση όλοι νομίζουν ότι σκότωσε με μιας εφτά ανθρώπους και του ζητούν να πολεμήσει τους γίγαντες που ταλαιπωρούν την χώρα και αυτός, αν και δει- λός, δέχεται για τον έρωτα της πριγκίπισσας της χώρας…
[15 ΠΡΌΣΩΠΑ]
[ΤΌ ΈΡΓΌ ΑΥΤΌ ΈΙΝΑΙ Η ΘΈΑΤΡΙΚΗ ΔΙΑΣΚΈΥΗ ΤΌΥ ΠΑΡΑΜΥΘΙΌΥ «Ό ΓΈΝΝΑΙΌΣ ΡΑΦΤΑΚΌΣ» ΤΩΝ ΑΔΈΛΦΩΝ ΓΚΡΙΜ]
Β. Μικρά θεατρικά μονόπρακτα ή δύο πράξεων.
1. ΑΣ ΛΑΔΩΣΕΙ ΚΑΠΟΙΟΣ ΤΟ ΚΡΕΒΑΤΙ.
Ένας θεατρικός μονόλογος σε δύο πράξεις για έναν εργένη που ακούει κάθε βράδυ τους γείτονες του πάνω ορόφου να κάνουν έρωτα…
[ΈΝΑ ΠΡΌΣΩΠΌ.]
2. [2002] Ο ΤΑΞΙΤΖΗΣ.
Ένα θεατρικό μονόπρακτο για έναν άνθρωπο που ταλαιπω- ρείται ψάχνοντας ταξί…
[ΈΝΑ ΠΡΌΣΩΠΌ.]
3. Ο ΓΕΡΟΣ ΚΑΙ Ο ΧΑΡΟΣ.
Ένα θεατρικό μονόπρακτο για έναν ρολογά που δέχεται επίσκεψη από τον χάρο για να του πάρει την ψυχή αλλά τε- λικά την γλιτώνει γιατί ήταν απλά όλα ένα γραφειοκρατικό λάθος!
[ΔΥΌ ΠΡΌΣΩΠΑ]
4. ΠΕΡΙΜΕΝΟΝΤΑΣ ΤΟΝ… ΚΟΝΤΟ.
Ένα θεατρικό μονόπρακτο για μια γυναίκα που έχει τραβή-
ξει πολλά και περιμένει το μικρόσωμο ραντεβού της σε ένα παγκάκι αλλά αυτός δεν εμφανίζεται ποτέ. Αποτέλεσμα;
Θα φύγει από το σημείο του ραντεβού με κάποιον άλλο.
[ΔΥΌ ΠΡΌΣΩΠΑ]
Γ. Σενάρια ταινιών μικρού μήκους
1. ΜΕ ΠΙΑΝΕΙ ΚΡΙΣΗ.
Ένας άνθρωπος μας παρουσιάζει τις συνέπειες τις κρίσης στις συναλλαγές μας, [ΠΌΥ ΈΧΌΥΝ ΑΚΡΙΒΥΝΈΙ ΠΌΛΥ ΤΑ ΠΡΌΪΌ- ΝΤΑ], στα μέσα μαζικής μεταφοράς, [ΠΌΥ ΔΈΝ ΈΡΧΌΝΤΑΙ ΠΌΤΈ], στις σχέσεις μας μεταξύ μας, [ΠΌΥ ΈΧΌΥΜΈ ΌΛΌΙ ΨΥΧΡΑΝΘΈΙ]
και στις εργασιακές μας σχέσεις, [ΌΙ ΑΠΌΛΥΣΈΙΣ ΚΑΙ ΌΙ ΠΈΡΙΚΌ- ΠΈΣ ΠΈΦΤΌΥΝ ΣΑΝ ΒΡΌΧΗ].
Το συμπέρασμα; Η κραυγή του τέλους…
2 ΜΕΘΎΣΜΕΝΟ ΦΕΓΓΑΡΙ.
Δύο φίλοι συζητούν για τον τρόπο που θα γυρίσουν σπίτι, μετά από ένα μεγάλο μεθύσι. Αποφασίζουν να μην οδηγή- σουν μεθυσμένοι και τελικά καταλήγουν να κοιμηθούν σε ένα παγκάκι. Τους βρίσκει το πρωί εκεί και λίγο αργότερα μαθαίνουμε από μια τηλεόραση ότι δύο φίλες που οδήγη- σαν μεθυσμένες, πέθαναν το προηγούμενο βράδυ.
3. Ο ΓΕΡΟΣ ΚΑΙ Ο ΧΑΡΟΣ.
Ενώ δουλεύει πάνω σε ένα μεγάλο ρολόι ένας ρολογάς, εμ- φανίζεται μπροστά του ο χάρος και του λέει ότι ήρθε για να του πάρει την ψυχή. Ο ρολογάς προσπαθεί να τον κα- θυστερήσει όσο μπορεί, ενώ αυτός θέλει να τελειώνει όσο πιο γρήγορα μπορεί και βγάζει τα απαραίτητα έγγραφα που χρειάζονται… Είναι η μετά θάνατον γραφειοκρατία που τον καθυστερεί τελικά και για καλή του τύχη ο καημένος ρολογάς την γλιτώνει γιατί ήταν απλά όλα ένα γραφειοκρα- τικό λάθος!
4. Ο ΟΠΛΙΤΗΣ ΚΑΙ ΤΟ ΦΑΝΤΑΣΜΑ.
Ένα φάντασμα παλιότερων εποχών εμφανίζεται μπρο- στά σε έναν στρατιώτη στα χαρακώματα. Συζητώντας μαζί του προσπαθεί να τον πείσει να σταματήσει να πολεμάει έναν ανούσιο πόλεμο. Ο στρατιώτης ισχυρίζεται ότι πολε- μάει για την ειρήνη και την ελευθερία, αλλά το φάντασμα διαφωνεί. Τελικά τον πείθει να πετάξει το όπλο του… Όμως αυτό αρκεί;
5. ΠΕΡΙΜΕΝΟΝΤΑΣ ΤΟΝ… ΚΟΝΤΟ.
1η εκδοχή: [1 ΑΤΌΜΌ – ΔΡΑΜΑ]
Η Πηνελόπη, μια γυναίκα που έχει τραβήξει πολλά, περιμέ- νει τον αργοπορημένο κοντοπίθαρο αγόρι της, αλλά αυτός έχει αργήσει πολύ… Περιμένοντας, θυμώνει και μονολογεί, μας εξιστορεί την ιστορία της σχέσης της και μας λέει τα παράπονα της. Όταν καταλαβαίνει ότι ο «κοντός» δεν θα εμφανιστεί, φεύγει από το σημείο του ραντεβού κάνοντας τη δική της «φεμινιστική» επανάσταση, έστω και καθυστε- ρημένα.
2η εκδοχή: [2 ΑΤΌΜΑ – ΚΩΜΩΔΙΑ]
Η Πηνελόπη, μια γυναίκα που έχει τραβήξει πολλά, περιμέ- νει τον αργοπορημένο κοντοπίθαρο αγόρι της, αλλά αυτός έχει αργήσει πολύ… Περιμένοντας, θυμώνει και μονολογεί, μας εξιστορεί την ιστορία της σχέσης της και μας λέει τα παράπονα της. Όταν καταλαβαίνει ότι ο «κοντός» δεν θα εμφανιστεί, φεύγει από το σημείο του ραντεβού με τον πρώ- το άντρα που θα της μιλήσει και θα βρεθεί μπροστά της...
[ΤΌ ΈΡΓΌ ΒΑΣΙΖΈΤΑΙ ΣΈ ΈΝΑ ΑΠΌΣΠΑΣΜΑ ΑΠΌ ΤΌ ΘΈΑΤΡΙΚΌ «ΜΙΑ ΙΣΤΌΡΙΑ ΓΙΑ ΤΑ ΠΑΝΗΓΥΡΙΑ» ΤΌΥ ΙΔΙΌΥ ΣΥΓΓΡΑΦΈΑ, ΔΙΑΣΚΈΥΑΣΜΈΝΌ ΓΙΑ ΤΌΝ ΚΙΝΗΜΑΤΌΓΡΑΦΌ…]
Μέρος πρώτο:
Θεατρικά έργα
Το φάντασμα
«Όταν ο θάνατος δεν μπορεί να νικήσει την αγάπη»
Η ιστορία δύο ανθρώπων που αγαπιόντουσαν τόσο, που όταν η μοίρα από ζήλια θέλησε να τους χωρίσει με τον θάνατο, έφυγε ντροπιασμέ- νη
Στη μνήμη του Σαίξπηρ, του Λόρκα αλλά και των απλών ανθρώπων που μας εγκαταλείπουν ΔΗΜΗΤΡΗΣ ΣΤΑΔΑΣ
ΠΡΟΣΩΠΑ ΑΛΜΑΝΔΌΣ ΜΥΡΑΝΘΈΑ ΒΑΣΙΛΙΑΣ 2 ΔΌΛΌΦΌΝΌΙ
ΣΥΜΒΌΥΛΌΣ ΒΑΣΙΛΙΑ: ΔΌΛΙΌΣ ΑΙΔΈΣΙΌΣ
ΑΓΓΈΛΙΌΦΌΡΌΣ: ΑΔΜΗΤΌΣ ΜΑΜΗ
ΓΈΛΩΤΌΠΌΙΌΣ: ΑΛΚΑΙΌΝΗ 2 ΦΡΌΥΡΌΙ ΒΑΣΙΛΙΑ 2 ΦΡΌΥΡΌΙ ΑΙΓΙΌΥ ΑΒΑΣΙΦΙΛΌΣ ΑΙΓΙΌΣ 2 ΞΩΤΙΚΑ 4 ΠΝΈΥΜΑΤΑ
ΦΩΝΈΣ: ΑΚΌΥΓΌΝΤΑΙ ΑΛΛΑ ΔΈΝ ΈΜΦΑΝΙΖΌΝΤΑΙ ΣΤΗΝ ΣΚΗΝΗ
ΤΟ ΦΑΝΤΑΣΜΑ:
Μια ιστορία με 20 με 22 πρόσωπα για τον Αλμάνδο, έναν υπήκοο του βασιλιά ενός φανταστικού βασιλείου που δολοφονείται σε ένα μαγικό δάσος και είναι ερωτευμένος με την πριγκίπισσα αυτού του βασιλείου και το φάντασμα του παρακολουθεί τα γεγονότα που εξελίσσονται… Ο βα- σιλιάς αποφασίζει να παντρέψει την κόρη του με τον πρί- γκιπα του γειτονικού βασιλείου και αυτή αν και δεν τον έχει αγαπήσει δέχεται να τον παντρευτεί για να εξασφαλίσει την ειρήνη στην χώρα… Ποιος δολοφόνησε όμως τον Αλμάνδο και τι θα γίνει όταν οι καλεσμένοι για να πάνε στον βασιλιά θα πρέπει να περάσουν από το μαγικό δάσος που βασιλεύ- ουν ξωτικά και όλα μπορούν να συμβούν;…
ΠΡΟΛΟΓΟΣ
-ΜΌΥΣΙΚΗ-
Η ΜΥΡΑΝΘΈΑ ΈΙΝΑΙ ΚΑΘΙΣΤΗ ΣΤΗΝ ΜΈΣΗ ΤΗΣ ΣΚΗΝΗΣ, ΑΚΌΥΝΗΤΗ ΣΑΝ ΑΓΑΛΜΑ, ΚΑΙ Ό ΑΛΜΑΝΔΌΣ ΠΙΌ ΜΠΡΌΣΤΑ.
-Η ΜΌΥΣΙΚΗ ΣΤΑΜΑΤΑ-
ΑΛΜΑΝΔΟΣ: Με λένε Αλμάνδο, και αυτή την γυναίκα Μυ- ρανθέα. Η ιστορία αυτή είναι σχεδόν παράλογη. Όπως άλλωστε, κάθε ιστορία αγάπης.
[ΤΌ ΜΠΡΌΣΤΑ ΜΈΡΌΣ ΤΗΣ ΣΚΗΝΗΣ... ΧΑΝΈΙ ΤΌ ΦΩΣ ΤΌΥ. Ό ΑΛΜΑΝ- ΔΌΣ ΠΡΌΧΩΡΑ ΈΚΈΙ ΠΌΥ ΚΑΘΈΤΑΙ Η ΜΥΡΑΝΘΈΑ ΚΑΙ ΓΌΝΑΤΙΖΈΙ]
-ΜΌΥΣΙΚΗ ΣΥΝΌΔΈΥΈΙ-
Χρόνια ήμασταν μαζί πριγκίπισσα, ζήσαμε και μεγαλώ- σαμε μαζί. Πιστός υπήκοος του βασιλιά, του γέρο-πατέρα σου, εκτελούσα κάθε επιθυμία και προσταγή σου. Αυτός θέλοντας να σου δώσει ότι καλύτερο μπορούσε σε έστειλε στον μουσικό Εύλαλο να σου μάθει την τέχνη της μελωδί- ας…
[ΤΌ ΠΙΣΩ ΜΈΡΌΣ ΤΗΣ ΣΚΗΝΗΣ..., ΧΑΝΈΙ ΤΌ ΦΩΣ ΤΌΥ, ΤΌ ΜΠΡΌΣΤΑ ΜΈ- ΡΌΣ ΤΌ ΞΑΝΑΒΡΙΣΚΈΙ. Ό ΑΛΜΑΝΔΌΣ ΠΡΌΧΩΡΑ ΜΠΡΌΣΤΑ ΣΤΗΝ ΣΚΗ- ΝΗ]
Τρία χρόνια η καρδιά μου πονούσε. Τρία χρόνια η σκιά σου έκανε βόλτες στο μυαλό μου. Όταν σε ξαναείδα το με- θύσι του έρωτα με έκανε να σε ποθήσω πιο πολύ…
[ΌΙ ΔΥΌ ΓΩΝΙΈΣ ΤΗΣ ΣΚΗΝΗΣ ΦΩΤΙΖΌΝΤΑΙ. ΑΠΌ ΚΑΘΈ ΓΩΝΙΑ ΒΓΑΙΝΈΙ ΚΑΙ ΈΝΑ ΑΤΌΜΌ ΜΈ ΜΑΣΚΑ, ΠΌΥ ΚΡΑΤΌΥΝ ΚΑΙ ΑΠΌ ΈΝΑ ΜΑΧΑΙΡΙ.
Η ΜΙΑ ΜΑΣΚΑ ΚΛΑΙΈΙ ΚΑΙ Η ΑΛΛΗ ΓΈΛΑΈΙ. ΠΛΗΣΙΑΖΈΙ ΣΙΓΑ, ΣΙΓΑ ΑΠΌ ΠΙΣΩ ΤΌΝ ΑΛΜΑΝΔΌ]
Δεν μπορούσα ποτέ να της πω τι ένιωθα. Έπνιγα τις τρο- μερές κραυγές που έβγαζε η καρδιά μου, όμως εγώ ήμουν αυτός που σιωπηλά έδιωχνα τα σύννεφα από το πρόσωπο της, εγώ ήμουν αυτός που της ξανάδινε την χαρά… Ήμουν όμως και από τους ανόητους που πιστεύουν ότι θα φέρει δυστυχία η αγάπη από κάποιον που δεν έχει ένα τίτλο ευγε-
νείας… Η απουσία της με έκανε να καταλάβω ότι έπρεπε να της μιλήσω… Ίσως… Ίσως δεν ήταν ακόμη αργά…
Όμως οι μοίρες που υφαίνουν το μέλλον των ανθρώπων δεν είχαν σκοπό να σταματήσουν το παιχνίδι τους…
[ΤΗΝ ΣΤΙΓΜΗ ΠΌΥ ΘΑ ΧΤΥΠΑΓΑΝ ΤΌΝ ΑΛΜΑΝΔΌ ΜΈ ΤΑ ΜΑΧΑΙΡΙΑ ΣΒΗΝΌΥΝ ΤΑ ΦΩΤΑ.]
ΠΡΑΞΗ 1Η: ΠΑΛΑΤΙ
[ΣΤΗΝ ΣΚΗΝΗ: Ό ΒΑΣΙΛΙΑΣ ΣΈ ΘΡΌΝΌ, Η ΜΥΡΑΝΘΈΑ ΌΡΘΙΑ ΔΙΠΛΑ ΤΌΥ, ΑΠΌ ΤΗΝ ΑΛΛΗ ΜΈΡΙΑ Ό ΔΌΛΙΌΣ. ΑΡΙΣΤΈΡΑ ΚΑΙ ΔΈΞΙΑ 2 ΦΡΌΥ- ΡΌΙ.]
ΑΓΓΕΛΙΟΦΟΡΟΣ: Βασιλιά μου, άρχοντα… Πρέπει να σας μι- λήσω!
[ΌΙ ΦΡΌΥΡΌΙ ΜΙΣΌΒΓΑΖΌΥΝ ΤΑ ΞΙΦΗ, ΚΑΙ ΠΈΡΙΜΈΝΌΥΝ ΜΈ ΤΑ ΧΈΡΙΑ ΣΤΗ ΛΑΒΗ.]
ΒΑΣΙΛΙΑΣ: Πως τολμάς να εμφανίζεσαι έτσι μπροστά στον βασιλιά σου;
ΑΓΓΕΛΙΟΦΟΡΟΣ: Μα βασιλιά μου, αγγελιοφόρος είμαι που μήνυμα στην αρχοντιά σου φέρνει!
ΒΑΣΙΛΙΑΣ: Μήνυμα; Τι μήνυμα; Φρόντισε να είναι καλά τα νέα!
ΑΓΓΕΛΙΟΦΟΡΟΣ: Μα βασιλιά μου τότε να σωπάσω!
ΒΑΣΙΛΙΑΣ: Μίλα και πες το μήνυμα που κίνησες να φέρεις!
ΑΓΓΕΛΙΟΦΟΡΟΣ: Έξω απ’ το παλάτι, στο δάσος της Άβας, κα- θώς για μεγάλο ταξίδι ο Ατίδης ο ευγενής ετοιμαζόταν, έναν νεκρό μαχαιρωμένο βρήκαν. Σαν άνθρωπος που χρέος σ’ αυτόν δεν παραμένει, στέλνει αγγελιοφόρο τά- χιστα και αυτός τον δρόμο τον δικό του ξαναπαίρνει.
ΔΟΛΙΟΣ: Μα ποιος τον φόνο ύπουλα στην χώρα έχει κάνει;
Μήπως τυχαίνει να είναι από αλλού;
ΜΥΡΑΝΘΕΑ: Θεέ μου! Ποια ψυχή τον θάνατο στο άγριο δά- σος βρήκε;
ΒΑΣΙΛΙΑΣ: Μα την αλήθεια πες, τον Αχέροντα ποιος τον περ-
νάει τώρα;
ΑΓΓΕΛΙΟΦΟΡΟΣ: Νεκρός ο Αλμάνδος είναι, ο πιστός σου υπηρέτης βασιλιά μου…
[Η ΜΥΡΑΝΘΈΑ ΤΑΡΑΖΈΤΑΙ, «ΔΙΑΚΡΙΤΙΚΑ».]
ΔΟΛΙΟΣ: Μοίρα σκληρή σε περιμένει δολοφόνε!
ΜΥΡΑΝΘΕΑ: Ο Αλμάνδος;… Δεν μπορεί!... Μα πώς ο αφέ- ντης σου κατάλαβε ποιος ήταν;
ΑΓΓΕΛΙΟΦΟΡΟΣ: Χρόνια σαν υπηρέτη, τον είχε μάθει, έτσι τον γνώρισε και τώρα…
ΒΑΣΙΛΙΑΣ: Τον είχα στείλει στην Αζανίδα χώρα την ειρήνη να σφραγίσει μεταξύ μας.
ΜΥΡΑΝΘΕΑ: Το σώμα του θα πρέπει με τιμές σε τάφο να ακουμπήσει…
ΑΓΓΕΛΙΟΦΟΡΟΣ: Ο Ατίδης με τιμές το χρέος έχει κάνει. Θαμ- μένο μεσ’ το δάσος το σώμα του ακουμπάει, στο μα- λακό το χώμα, κάτω από αηδονιού φωλιά που ωραία τραγουδάει!
ΜΥΡΑΝΘΕΑ: Πατέρα μου στην κλίνη μου θέλω να αποχωρή- σω…
ΒΑΣΙΛΙΑΣ: Πήγαινε κόρη μου τον πόνο αν δεν αντέχεις…
ΜΥΡΑΝΘΕΑ: Είμαι πριγκίπισσα, και αντέχω το κακό, μα φεύ- γω γιατί η κούραση τώρα με κατέχει.
[ΦΈΥΓΈΙ ΜΑΖΙ ΜΈ ΤΌΥΣ ΔΥΌ ΦΡΌΥΡΌΥΣ]
ΔΟΛΙΟΣ: Οι Αζανίδες ύπουλα την ειρήνη καταπάτησαν. Και αφού τον πόλεμο τον θέλουν… θάνατο απ’ τα χέρια μας, θα βρούνε!
ΒΑΣΙΛΙΑΣ: Καλέ μου Δόλιε, η αγαθή εκδίκηση για την ψυχή του υπηρέτη μου Αλμάνδου μην σε τυφλώνει. Γιατί εγώ αντίθετα, την κόρη μου με τον πρίγκιπα Αίγιο της Αζα- νίδας χώρας θα παντρέψω.
ΑΓΓΕΛΙΟΦΟΡΟΣ: Ναι καλέ μου Δόλιε, τα διαμάντια, ο χρυσός και το ασήμι της, μη σε θαμπώνουν!
ΒΑΣΙΛΙΑΣ: Τι ψιθυρίζεις πάλι εκεί πέρα;
ΑΓΓΕΛΙΟΦΟΡΟΣ: Να… Τα νέα θέλω να τελειώσω που ήρθα
να σου φέρω…
ΒΑΣΙΛΙΑΣ: Πολύ καλά, σε ακούω.
ΑΓΓΕΛΙΟΦΟΡΟΣ: Ο Ατίδης ο ευγενής, μου ζήτησε να μην γυ- ρίσω πίσω και το ταξίδι του και αυτόν να μην αργοπορή- σω, παρά τον υπηρέτη σου να αντικαταστήσω, να έρθω στο παλάτι σου, εγώ εδώ να ζήσω…
ΒΑΣΙΛΙΑΣ: Πολύ καλά, μα πώς να σε φωνάζω;
ΑΓΓΕΛΙΟΦΟΡΟΣ: Άδμητο, κύριε.
[ΤΑ ΦΩΤΑ ΣΒΗΝΌΥΝ ΞΑΦΝΙΚΑ]
ΠΡΑΞΗ 2Η: ΚΑΜΑΡΗ ΜΎΡΑΝΘΕΑΣ
[ΤΌ ΠΑΡΑΚΑΤΩ ΤΡΑΓΌΥΔΙ ΑΚΌΥΓΈΤΑΙ ΣΤΌ ΣΚΌΤΑΔΙ]
M’ ένα τραγούδι σαν μια κραυγή την αγάπη υμνούμε, τι ωραία στιγμή μέσα στο σκοτάδι, μέσα στη σιωπή ξανά ξεπροβάλλει αέρια ψυχή.
Ψυχή που αγαπάει, αυτή τη σκηνή
κι εδώ σταματάει της καρδιάς της την ροή ψυχή που αγαπάει...
ΑΛΜΑΝΔΟΣ: Βρίσκομαι πάλι εδώ, σε μέρος γνώριμο. Μου έρχονται στο μυαλό χαμένες μνήμες. Και αυτή γυναί- κα… μοιάζει με τη σκιά που με κυνηγάει τόσα χρόνια…
Όχι! Δεν είναι σκιά! Είναι το λαμπερό φεγγάρι! Φεγγάρι μου! Γύρνα και δες αυτόν που σε λάτρεψε!
[ΚΑΝΈΙ ΝΑ ΤΗΝ ΑΓΓΙΞΈΙ, ΚΑΙ ΤΌΤΈ ΒΛΈΠΈΙ ΤΑ ΧΈΡΙΑ ΤΌΥ.]
ΑΛΜΑΝΔΟΣ: Τώρα όμως κοίτα!... δεν είμαι τίποτα, μόνο σκό- νη και αέρας!
ΜΑΜΗ: Κοίτα, κατά καιρούς, τον άνθρωπο τον δυναστεύ- ουν δαίμονες. Δαίμονες χαράς και δαίμονες λύπης. Όταν αποφασίσουν να μας εγκαταλείψουν, παίρνουν την μορ- φή κρυστάλλινων δακρύων…
ΜΥΡΑΝΘΕΑ: Καλή μου Μαμή, πέρασε ο καιρός που άκουγα
παραμύθια.
ΜΑΜΗ: Γιατί; Μεγάλωσες και δεν κλαις πια;
-ΠΑΥΣΗ-
ΜΑΜΗ: Χρόνια ήμουν κοντά σου. Όταν η μητέρα σου πέ- θανε εγώ σε ανάθρεψα. Από τότε ήμουν η παρηγοριά σου… Θυμάσαι;
ΑΛΜΑΝΔΟΣ: Θυμάσαι την μητέρα σου; Ήταν μια καλοσυνά- τη γυναίκα με ένα ήρεμο πρόσωπο. Την γαλήνη σου, την κληρονόμησες από αυτήν.
ΜΑΜΗ: Η αγκαλιά μου είναι πάντα έτοιμη να στεγνώσει τα δάκρυα σου. Τώρα που είναι μακριά σου μπορείς να κλάψεις…
ΑΛΜΑΝΔΟΣ: Είμαι κοντά σου, δεν θέλω να σε αφήσω!
ΜΥΡΑΝΘΕΑ: Τώρα είναι αργά για να δακρύσω…
ΑΛΜΑΝΔΟΣ: Πόσο θα ήθελα να την αγγίξω, πόσο διψώ για ένα της φιλί. Θα μου αρκούσε και ένα χαμόγελο της…
όμως οι πόθοι μένουν πόθοι, γιατί αυτά που έγιναν δεν αλλάζουν. Είμαι νεκρός από χέρια προδοτικά που ύπου- λα με χτύπησαν. Όμως ακόμα ανάβει μια αδύνατη φλό- γα που καίει την καρδιά μου…
ΠΡΑΞΗ 3Η: ΔΑΣΟΣ
[ΜΠΑΙΝΈΙ ΜΈ ΈΝΑ ΣΑΚΌ ΜΙΑ ΓΥΝΑΙΚΑ-ΓΈΛΩΤΌΠΌΙΌΣ]
ΑΛΚΑΙΟΝΗ: Σταματήστε διαβολεμένα ξωτικά! Δεν σας φο- βάμαι… Έπαψα να φοβάμαι από μικρή, Όταν τα έχεις χάσει όλα, τίποτα δεν φοβάσαι: Μάνα, πατέρα… και λε- φτά, Λεφτά… Σφυράτε λοιπόν όσο θέλετε, εγώ δεν σας φοβάμαι! Εδώ τα σύνεργα του γέλιου, Βαρύ το γέλιο όταν εσύ θέλεις να κλαις!
ΦΩΝΕΣ 1, 2: Να κλαις…
ΑΛΚΑΙΟΝΗ: Πλάσματα της νύχτας, δεν σταματάτε ποτέ το παιχνίδι σας;
ΦΩΝΗ 1: Πλάσματα της νύχτας...
ΦΩΝΗ 2: ΔΕΝ ΣΤΑΜΑΤΑΤΕ;
ΦΩΝΕΣ 1, 2 [ΓΈΛΙΑ]
ΑΛΚΑΙΟΝΗ: Γελάτε όσο θέλετε!... Μα την αλήθεια, κάνω καλά την δουλειά μου!
ΦΩΝΈΣ 1, 2 [ΓΈΛΙΑ]
ΑΛΚΑΙΟΝΗ: Τα διαβολεμένα, θα σκάσουν από τα γέλια!
ΦΩΝΈΣ 1, 2 [ΓΈΛΙΑ]
ΑΛΚΑΙΌΝΗ [ΤΡΑΓΌΥΔΙΣΤΑ…]
Μα πώς γελούν; Γιατί γελούν Και τι να ψάχνουνε να βρουν;
Εδώ κι εκεί να τριγυρνάνε, Όμορφα πάντα να γελάνε, κάτι κοιτούν, μα τι κοιτούν;
και τι να ψάχνουνε να βρουν;
Εδώ κι εκεί να τραγουδάνε, και όμορφα πάντα να γελάνε.
[ΣΤΑΜΑΤΑΈΙ ΤΌ ΤΡΑΓΌΥΔΙ.]
ΦΩΝΈΣ 1, 2 [ΓΈΛΙΑ]
ΑΛΚΑΙΟΝΗ: Τι μυστικά της νύχτας διαβάζουν και γελούν;
Μήπως δυο ερωτευμένους μέσα σε θάμνο να κοιτούν;
ΦΩΝΈΣ 1, 2 [ΓΈΛΙΑ]
ΑΛΚΑΙΟΝΗ: Μήπως κοιτούν το παλικάρι που με την λύρα την χρυσή θα τραγουδήσει, ενώ εύχεται η καλή του, το τρα- γούδι του αυτός να σταματήσει;
ΦΩΝΈΣ 1, 2 [ΓΈΛΙΑ]
ΑΛΚΑΙΟΝΗ: Μήπως κοιτούν… Δυο ερωτευμένους που με κόπο προσπαθούν, Με τον έρωτα τους, από όλους να κρυφτούν;
ΦΩΝΈΣ 1, 2 [ΓΈΛΙΑ]
ΑΛΚΑΙΟΝΗ: Μήπως κοιτούν…
Την πεισματάρα την Ξανθιά, Που μέσα στα πόδια της μπροστά, Πέφτει ένα ανόητο παιδί,
Που της ζητάει ένα φιλί;
ΦΩΝΈΣ 1, 2 [ΓΈΛΙΑ]
ΑΛΚΑΙΟΝΗ: Μήπως κοιτούν τον εραστή, Που εμπρός στην όμορφη μικρή, Ξεχνά την δύναμη του,
Και του κόβεται η φωνή του;
ΦΩΝΈΣ 1, 2 [ΓΈΛΙΑ]
ΑΛΚΑΙΟΝΗ: …Η μήπως τάχα να κοιτούν, Τον έρωτα που όλοι ποθούν
Και να που μένουνε βουβοί, Λες και είναι όλοι τους μουγκοί!
[ΓΈΛΑΈΙ]
[ΞΑΦΝΙΚΑ ΗΣΥΧΙΑ]
ΑΛΚΑΙΟΝΗ: Μα τι συμβαίνει;… Γιατί σταματήσατε;… Γελά- τε λοιπόν! Τι είπα που σας πείραξε;… Φύγατε; Φοβάμαι να είμαι μόνη μου…
ΦΡΟΥΡΟΣ 1: Ελάτε από εδώ! Υπάρχει κάποιος κατά εκεί…
[ΜΠΑΙΝΌΥΝ ΣΤΗ ΣΚΗΝΗ: ΑΙΓΙΌΣ, ΑΒΑΣΙΦΙΛΌΣ, 2 ΦΡΌΥΡΌΙ]
ΦΡΟΥΡΟΣ 2: Τι μα τον Άδη, είναι αυτό;
[ΒΓΑΖΈΙ ΤΌ ΞΙΦΌΣ ΤΌΥ, ΚΑΙ ΑΠΈΙΛΈΙ ΤΗΝ ΑΛΚΑΙΌΝΗ
ΑΒΑΣΙΦΙΛΟΣ: Μπορεί να είναι ξωτικό, και τότε το ξίφος μόνο εσένα θα απειλεί!
[ΒΑΖΈΙ ΤΌ ΞΙΦΌΣ ΣΤΗ ΘΗΚΗ]
ΑΙΓΙΟΣ: Μα, Αβασίφιλε δεν είναι ξωτικό… γυναίκα θαρρώ πως είναι!
ΑΛΚΑΙΟΝΗ:... Και εγώ θαρρώ πως ο φίλος σου μάντεψε σω- στά!
ΑΒΑΣΙΦΙΛΟΣ: Γυναίκα με τέτοια γελοία ρούχα;
ΑΛΚΑΙΟΝΗ: Μα γέλιο να φέρνω είναι η δουλειά μου!
ΑΙΓΙΟΣ: Είσαι γελωτοποιός;
ΑΛΚΑΙΟΝΗ: Μα την αλήθεια, το βρήκες πάλι!
ΦΡΟΥΡΟΣ 1: Γυναίκα γελωτοποιός!... για δες πράγματα!
ΑΙΓΙΟΣ: Πως σε λένε;
ΑΛΚΑΙΟΝΗ: Αλκαιόνη.
ΑΙΓΙΟΣ: Ταιριαστό όνομα για κάποια σαν και εσένα…
ΑΒΑΣΙΦΙΛΟΣ: Δεν πρέπει να καθυστερούμε άλλο, η νύφη πε- ριμένει.
ΑΛΚΑΙΟΝΗ: Η νύφη; Στον γάμο της Μυρανθέας, βαδίζετε και εσείς;
ΑΙΓΙΟΣ: Ναι. Βλέπεις εγώ είμαι ο γαμπρός.
ΑΒΑΣΙΦΙΛΟΣ: Λες ότι την ίδια πορεία με μας θα ακολουθή- σεις. Θέλουμε οδηγό για το παλάτι σας, μπορείς να βο- ηθήσεις;
ΑΛΚΑΙΟΝΗ:[ΤΡΑΓΌΥΔΙΣΤΑ]
[ΑΡΧΙΖΈΙ ΝΑ ΤΌΥΣ ΣΥΝΌΔΈΥΈΙ ΜΌΥΣΙΚΗ]
Μμμ...
Στο παλάτι μας εσάς θα οδηγήσω μονάχα αυτόν, τον σάκο μου πρώτα να κουβαλήσω.
ΑΒΑΣΙΦΙΛΟΣ [ΤΡΑΓΌΥΔΙΣΤΑ];: Τι έχει άραγε ετούτο το σακί;
ΦΡΟΥΡΟΣ 1 [ΤΡΑΓΌΥΔΙΣΤΑ]: Μήπως ασήμι ή χρυσό;...
ΦΡΟΥΡΟΣ 2 [ΤΡΑΓΌΥΔΙΣΤΑ]:... Μήπως γλυκό ρακί;
ΦΩΝΈΣ 1, 2 [ΓΈΛΙΑ]
ΑΛΚΑΙΟΝΗ [ΤΡΑΓΌΥΔΙΣΤΑ]: Μονάχα λίγα ρούχα και λιγοστό φαΐ και γέλιο από ένα τύμπανο που βγάζει μουσική!
ΦΩΝΈΣ 1, 2 [ΓΈΛΙΑ]
ΦΡΟΥΡΟΣ 1 [ΤΡΑΓΌΥΔΙΣΤΑ]: Γελάνε πάλι, τα τρομερά τα ξωτι- κά...
ΦΡΟΥΡΟΣ 2 [ΤΡΑΓΌΥΔΙΣΤΑ]: Γέλια περίεργα, γέλια απ’ το που- θενά!
ΦΩΝΈΣ 1, 2 [ΓΈΛΙΑ]
ΑΛΚΑΙΟΝΗ [ΤΡΑΓΌΥΔΙΣΤΑ]: Το γέλιο τους να μην το φοβηθείς, Δεν σ’ απειλούν αν το καλοσκεφτείς.
[Η ΜΌΥΣΙΚΗ ΚΑΙ ΤΌ ΤΡΑΓΌΥΔΙ ΣΤΑΜΑΤΑΈΙ]
ΑΛΚΑΙΟΝΗ [ΓΈΛΩΝΤΑΣ]:
Στην Κίνα, βάζουν ανθρώπους σε πιθάρια, Χρόνια τους ταΐζανε σαν να ήτανε μοσχάρια,
Κι όταν το σχήμα το κατάλληλο, το σώμα θα έχει πάρει, Το τέρας το απαίσιο, το γέλιο θα έχει βγάλει.
ΦΩΝΈΣ 1, 2 [ΓΈΛΑΚΙΑ]
ΑΛΚΑΙΟΝΗ: Στην Αφρική, βραχιόλια οι γυναίκες στο λαι- μό φορούνε, ταίρι καμηλοπάρδαλης, για αυτές όλες θα βρούνε.
ΦΩΝΈΣ 1, 2 [ΓΈΛΑΚΙΑ]
ΑΛΚΑΙΟΝΗ: Σε όλο τον κόσμο, οι αρλεκίνοι θα γελάνε, Με όλο τον πόνο που για μας, θα κουβαλάνε!
ΦΩΝΈΣ 1, 2
[ΓΈΛΑΚΙΑ], [ΓΈΛΑΝΈ ΌΛΌΙ. ΔΙΑΔΌΧΙΚΑ, ΑΚΌΛΌΥΘΩΝΤΑΣ ΤΗΝ ΑΛΚΑΙΌ- ΝΗ, ΦΈΥΓΌΥΝ ΑΠ ’ΤΗΝ ΣΚΗΝΗ. Η ΣΚΗΝΗ ΑΔΈΙΑΖΈΙ. ΚΑΘΩΣ ΣΒΗΝΌΥΝ ΤΑ ΦΩΤΑ, ΔΥΌ ΞΩΤΙΚΑ ΠΈΡΝΑΝΈ ΧΙΑΣΤΙ ΜΠΡΌΣΤΑ ΑΠ ’ ΤΗΝ ΣΚΗΝΗ ΚΑΙ ΈΞΑΦΑΝΙΖΌΝΤΑΙ.]
ΠΡΑΞΗ 4Η: ΠΑΛΑΤΙ
[ΌΡΘΙΌΙ: ΒΑΣΙΛΙΑΣ, ΑΓΓΈΛΙΌΦΌΡΌΣ,, ΜΥΡΑΝΘΈΑ, ΔΌΛΙΌΣ, ΑΛΜΑΝ- ΔΌΣ]
ΒΑΣΙΛΙΑΣ: Γιατί αργούν; Στο μαγικό, της Άβας δάσος, να εί- ναι αυτοί μπλεγμένοι και χαμένοι;
ΔΟΛΙΟΣ: Γιατί δεν στέλνεις κάποιον να τους βρει, να τους προαπαντήσει;
ΑΔΜΗΤΟΣ: Φεύγω εγώ, πετώ, αφέντη, νοικοκύρη. [ΦΈΥΓΈΙ]
ΒΑΣΙΛΙΑΣ: Κόρη μου…
ΜΥΡΑΝΘΕΑ: … Πατέρα μην ανησυχείς. Το χρέος θα το κάνω.
ΑΛΜΑΝΔΟΣ [ΠΑΓΩΝΌΥΝ» ΌΛΌΙ ΌΙ ΑΛΛΌΙ ΣΤΗ ΣΚΗΝΗ]: Πικρό είναι να μάθεις ότι αυτή που αγαπάς, θα παντρευτεί, και εσύ μοναχός να τραγουδάς, και το τραγούδι σου ποτέ αυτή να μην ακούσει…
[ΤΡΑΓΌΥΔΙΣΤΑ Ό ΑΛΜΑΝΔΌΣ ΣΤΗΝ ΜΥΡΑΝΘΈΑ]
Περιπατούσα στην σκιά, κοντά στο παραθύρι, κρυφά ονειρευόμουνα, τα ρόδινά σου χείλη.
Τα χέρια λέει, σου άγγιζα, με τρόπο σε κοιτούσα, τα μάτια μου, σου έλεγαν ότι είχα, ότι ποθούσα Μα όμως ήταν όνειρο, παρήγορος αέρας, που λίγο λίγο ξεφυσά, παντού σε όλο το πέρας γιατί η αγάπη χάθηκε ετούτη την ημέρα,
και στο κουτί της σκούριασε μια ασημένια βέρα.
[«ΞΈΠΑΓΩΝΌΥΝ» ΌΛΌΙ. ΜΠΑΙΝΈΙ ΣΤΗΝ ΣΚΗΝΗ Ό ΑΙΔΈΣΙΌΣ]
ΑΙΔΕΣΙΟΣ: Βασιλιά μου…
ΒΑΣΙΛΙΑΣ: … Αιδέσιε, καλέ μου φίλε!
ΑΛΜΑΝΔΟΣ: Ευγενικός αντίζηλος και αυτός την αγαπάει.
ΑΙΔΕΣΙΟΣ: Μυρανθέα, Δεν θα με χαιρετίσεις;
[ΜΠΑΙΝΈΙ Ό ΑΔΜΗΤΌΣ]
ΑΔΜΗΤΟΣ: Αφέντη, αφέντη, τους είδα να έρχονται!
ΒΑΣΙΛΙΑΣ: Εμπρός, να τους καλωσορίσω!
[ΦΈΥΓΌΥΝ ΌΛΌΙ ΈΚΤΌΣ ΤΗΝ ΜΥΡΑΝΘΈΑ, ΤΌΝ ΑΛΜΑΝΔΌ, ΤΌΝ ΑΙΔΈ- ΣΙΌ]
ΑΙΔΕΣΙΟΣ: Μυρανθέα, Τι σκέφτεσαι να κάνεις αφού αυτόν δεν τον αγαπάς;
ΜΥΡΑΝΘΕΑ: Αλήθεια λες! Αυτός που αγάπησα, είναι νεκρός.
Ποτέ δεν θέλησα άλλον!
ΑΙΔΕΣΙΟΣ: Τότε λοιπόν, τι κάνεις;
ΜΥΡΑΝΘΕΑ: Ειρήνη επισφραγίζω σε δυο χώρες!
ΑΙΔΕΣΙΟΣ: Και αν πιο σωστό θα ήταν τον γάμο να αφήσεις;
[ΜΠΑΙΝΌΥΝ: ΒΑΣΙΛΙΑΣ, ΑΔΜΗΤΌΣ, ΔΌΛΙΌΣ, 2 ΦΡΌΥΡΌΙ, ΑΛΚΑΙΌΝΗ, ΑΙΓΙΌΣ, ΑΒΑΣΙΦΙΛΌΣ]
ΒΑΣΙΛΙΑΣ: Να και η νύφη η όμορφη!
ΜΥΡΑΝΘΕΑ: Χαιρετώ τον άρχοντα της Αζανίδας χώρας. Χαι- ρετώ τον πρίγκιπα, τον μέλλοντα γαμπρό μου.
[ΑΠΈΥΘΥΝΈΤΑΙ ΣΤΌΝ ΑΒΑΣΙΦΙΛΌ]
ΑΙΓΙΟΣ: Πριγκίπισσα εγώ είμαι ο γαμπρός σου!
ΑΔΜΗΤΟΣ: Το λάθος συγχωρήστε της, ασήμαντο ας είναι.
ΑΛΚΑΙΟΝΗ: Μα πως στον γάμο της δεν ξέρει τον γαμπρό;
ΑΔΜΗΤΟΣ: Σταμάτα ανόητη, σώπαινε, ακόμα προλαβαίνεις!
ΑΛΚΑΙΟΝΗ: Εσένα Αίγιε σε νόμιζα σοφό, άνθρωπο μυαλω-
μένο!
ΑΙΓΙΟΣ: Ήθελα μόνο την νύφη που μου έλεγαν να έρθω να την κοιτάξω.
ΑΛΚΑΙΟΝΗ: Για κοίτα μες τα μάτια της, είναι άδεια! Δεν έχουν για εσένα αγάπη!
ΑΙΓΙΟΣ: Την είδα και είναι όμορφη. Σε γάμο θα την πάρω!
ΑΛΚΑΙΟΝΗ: Ανόητο λοιπόν, εσένα να φωνάζω!
ΦΡΟΥΡΟΣ 1: Για πρόσεξε τι λες στον βασιλιά μας!
ΦΡΟΥΡΟΣ 2: Εάν μου δώσεις διαταγή, την διχαλωτή, φιδίσια γλώσσα της, ευθύς θα της την κόψω!
ΑΙΓΙΟΣ: Όχι! Αίμα σε γάμο δεν ταιριάζει!
ΑΛΚΑΙΟΝΗ: Φεύγω, γυρίζω στο σκοτεινό το δάσος μου, που για μένα πιο φιλόξενο είναι!
[ΦΈΥΓΈΙ][ΣΙΓΗ ΓΙΑ ΛΙΓΌ]
ΒΑΣΙΛΙΑΣ: Εμπρός μα τι καθόμαστε!... Το γλέντι ας αρχίσει, στην αίθουσα των τελετών ας έρθουν όλοι, να φάνε, να γλεντήσουνε. Εμπρός, αύριο ο γάμος τους θα γίνει.
[ΦΈΥΓΌΥΝ ΣΙΓΑ- ΣΙΓΑ]
ΑΙΔΕΣΙΟΣ: Δόλιε ώρα να σου μιλήσω.
ΔΟΛΙΟΣ: Με τρόπο φίλε μου, αυτοί να μην ακούσουν!
[ΜΈΝΌΥΝ ΣΤΗ ΣΚΗΝΗ: ΔΌΛΙΌΣ, ΑΙΔΈΣΙΌΣ, ΑΛΜΑΝΔΌΣ]
ΑΙΔΕΣΙΟΣ: Εγώ, μαζί με αυτόν που πλήρωσα με το χρυσό σου, τον φόνο που αποφασίσαμε στα γρήγορα εκτελέ- σαμε.
ΔΟΛΙΟΣ: Αυτά τα ξέρω…
ΑΙΔΕΣΙΟΣ: Ήθελες χάρη στον πόλεμο, και άλλο χρυσό, δια- μάντια να κερδίσεις.
ΔΟΛΙΟΣ: Αχ, ναι… Αζανίδα χώρα πολύτιμη. Όπου και να βαδίσεις βρίσκεις χρυσό, διαμάντια στις σπηλιές της.
ΑΙΔΕΣΙΟΣ: Χώρα ξερή, χωρίς ζωή, το πράσινο της λείπει. Μα ας τα αφήσω όλα αυτά. Τώρα που πόλεμο ο βασιλιάς δεν θα τους κάνει;
ΔΟΛΙΟΣ: Μα τώρα δε με νοιάζει! Με αυτόν το γάμο θα ανοί- ξουνε τα σύνορα και τα διαμάντια, το χρυσάφι τους με
δόλο θα τους πάρω!
ΑΙΔΕΣΙΟΣ: Ναι, μα...
ΔΟΛΙΟΣ: Δεν υπάρχει τίποτα άλλο εμείς οι δυο να πούμε.
[ΦΈΥΓΈΙ Ό ΔΌΛΙΌΣ. Ό ΑΙΔΈΣΙΌΣ ΤΌΝ ΑΚΌΛΌΥΘΈΙ. Ό ΑΛΜΑΝΔΌΣ ΜΈ- ΝΈΙ. ΔΥΌ ΞΩΤΙΚΑ ΜΠΑΙΝΌΥΝ, ΚΑΙ «ΠΑΓΩΝΌΥΝ», ΤΌ ΈΝΑ ΑΡΙΣΤΈΡΑ ΤΗΣ ΣΚΗΝΗΣ ΚΑΙ ΤΌ ΑΛΛΌ ΔΈΞΙΑ.]
ΑΛΜΑΝΔΟΣ: Ο φίλος μου ο αδελφικός, προδότης! Τι άσχη- μα, τα παιχνίδια της ζωής! Πολλές φορές η ζήλια με κυνήγησε, όμως το ξίφος μου, την σάρκα του ποτέ δεν θα άγγιζε. Όμως αυτός τον διάβολο άκουσε, και πρά- ξη άνανδρη, φίλος τον φίλο, στον θάνατο παρέδωσε. Ω!
Σύμβουλε διαβολικέ!
[ΒΓΑΖΌΝΤΑΣ ΤΌ ΞΙΦΌΣ ΛΈΈΙ]: Δόλιε θα σε εκδικηθώ!
[ΣΤΑΜΑΤΑΈΙ ΚΑΙ ΛΈΈΙ]: Τώρα το ξίφος είναι άυλο, κανένα πλά- σμα δε θα το φοβηθεί. Είμαι μόνο ένα πνεύμα, που μόνο του τίποτα δεν μπορεί να κάνει.
[ΦΈΥΓΈΙ][ΤΑ ΞΩΤΙΚΑ « ΞΈΠΑΓΩΝΌΥΝ»]
ΞΩΤΙΚΟ 1: Μέσα στη νύχτα ξεπετιούνται ξωτικά…
ΞΩΤΙΚΟ 2: …του σκοταδιού τα πνεύματα…
ΞΩΤΙΚΟ 1: …στους ανθρώπους αόρατα, τον χρόνο να μετρά- νε.
ΞΩΤΙΚΟ 2: Το γλέντι τους σταμάτησαν να πάνε να γλυκαθού- νε…
ΞΩΤΙΚΟ 1:... τον ύπνο, δώρο θεϊκό, όλοι να το χαρούνε…
[ΤΡΑΓΌΥΔΙΣΤΑ]
ΞΩΤΙΚΟ 2: Κάθε πρωί γεννιόμαστε με τη ζωή στο αίμα
ΞΩΤΙΚΟ 1: Και από βραδύς πεθαίνουμε σαν να ήταν όλα ψέμα
ΞΩΤΙΚΟ 2: Μα όμως γεννηθήκαμε ξανά την άλλη μέρα.
ΞΩΤΙΚΟ 1: Και ο κύκλος συνεχίζεται, ξανά απ’ την εσπέρα.
ΞΩΤΙΚΟ 2: Κάθε ημέρα, μια ζωή, ας το αναλοιστούμε
ΞΩΤΙΚΟ 1: Γι’ αυτό είναι κρίμα να χαθεί, όλοι ας τη χαρούμε!
[ΤΌ ΤΡΑΓΌΥΔΙ ΣΤΑΜΑΤΑ, ΤΑ ΦΩΤΑ ΣΒΗΝΌΥΝ]
ΠΡΑΞΗ 5η: ΔΑΣΟΣ
[Ό ΑΛΜΑΝΔΌΣ ΣΤΌ ΚΈΝΤΡΌ. ΠΙΣΩ ΚΌΙΜΑΤΑΙ Η ΑΛΚΑΙΌΝΗ. ΈΝΑ ΞΩΤΙ- ΚΌ ΑΡΙΣΤΈΡΑ ΤΗΣ ΚΙ ΈΝΑ ΔΈΞΙΑ ΤΗΣ.]
ΑΛΜΑΝΔΟΣ:
Θα φτάσει κάποτε ο καιρός, που όλοι θα ξυπνήσουν, Αν και θα ξέρουν ότι γι’ αυτό πολλοί θα λαχταρήσουν.
Μα τώρα όλοι οι άνθρωποι το φως θα το γνωρίσουν, Και οι ηλιαχτίδες της ζωής, την φύση θα στολίσουν.
[ΦΈΥΓΈΙ][ΞΥΠΝΑΈΙ Η ΑΛΚΑΙΌΝΗ]
ΑΛΚΑΙΟΝΗ [ΔΈΝ ΒΛΈΠΈΙ ΤΑ ΞΩΤΙΚΑ]: Αχ… Τι όνειρο, καλά μου ξωτικά, ονειρευόμουνα! Ονειρευόμουν πως ήμουν όμορφη, πως ήμουνα γυναίκα, πως όραμα θεϊκό βρέθη- κε ’μπρος μου, πως ήταν ένας πρίγκιπας που μου χαμο- γελούσε, πως τότε κάτι έγινε παράξενο. Πως ψήλωσα και έγινα θεά, και μάκρυναν τα μαλλιά μου, και έλαμπε το πρόσωπο και η ίδια η καρδιά μου. Όμως το όνειρο έγινε εφιάλτης σε μια στιγμή. Ο πρίγκιπας σε γάμο βάδι- ζε, στον γάμο τον δικό του, και εγώ εμπρός του, να γίνω οδηγός του. Αιτία λοιπόν έψαχνα, να αρχίσω την φυγή, και απ’ του φόβου να ξεφύγω το φιλί.
[ΚΑΘΩΣ ΣΗΚΩΝΈΤΑΙ]: Μα τώρα όμως ξύπνησα, καλά μου ξω- τικά,
[ΠΑΙΡΝΈΙ ΤΌΝ ΣΑΚΌ]: Και έτσι πάλι το γέλιο σας, θα μου τρυπά τα αυτιά.
[ΦΈΥΓΈΙ][ΤΑ ΞΩΤΙΚΑ ΈΡΧΌΝΤΑΙ ΜΠΡΌΣΤΑ]
ΞΩΤΙΚΟ 1: Λένε πως εμείς τα ξωτικά, κακό θα φέρουμε…
ΞΩΤΙΚΟ 2: …λένε πως είμαστε το ίδιο το σκοτάδι.
ΞΩΤΙΚΟ 1: Όμως αυτό δεν είναι αλήθεια.
ΞΩΤΙΚΟ 2: Τους ανθρώπους μονάχα τους πειράζουμε…
ΞΩΤΙΚΟ 1: Για το καλό τους είναι, γιατί να μάθουν πρέπει αυτά που ξέχασαν…
ΞΩΤΙΚΟ 2: … αυτά που όλοι σας ξεχνάτε και αντί για πρώτα, τα έχετε τελευταία.
[ΤΑ ΦΩΤΑ ΧΑΜΗΛΩΝΌΥΝ ΈΛΑΦΡΑ]
ΞΩΤΙΚΟ 1: Κοιτάτε! Ο ουρανός συννέφιασε!
ΞΩΤΙΚΟ 2: Κακό σημάδι είναι…
ΞΩΤΙΚΟ 1: Τώρα, τα παιχνίδια τα απλά θα σταματήσουν…
ΞΩΤΙΚΟ 2: …γιατί τα τέσσερα του κόσμου πνεύματα έρχο- νται, που είναι η αρμονία της φύσης.
ΞΩΤΙΚΟ 1: Και εμείς, τα άκακα της νύχτας ξωτικά, τρέχουμε να κρυφτούμε.
ΞΩΤΙΚΟ 2: Το δέος και ο φόβος μας, να μείνουμε δεν μας αφήνει άλλο.
[ΦΈΥΓΌΥΝ ΤΑ ΞΩΤΙΚΑ, ΜΠΑΙΝΈΙ ΤΌ ΠΡΩΤΌ ΠΝΈΥΜΑ]
ΠΝΕΥΜΑ 1: Είμαι το πνεύμα του βορά, άρχοντας του ανέμου.
Πέρασα από πόλεις, χωριά σε μια πνοή. Περνώντας απ’
των υπερβόρειων την χώρα, όταν την εγκατέλειψαν οι κάτοικοι της και ξεχύθηκαν στον κόσμο, με βόρειους άνεμους. Κατάφερα και φύσηξα πολλούς, με όλες τις γνώσεις τους. Γιατί δύναμη αναμφισβήτητη είναι ο άνε- μος. Όπως το αλέθει το αλεύρι και τους ανθρώπους δρο- σίζει, έτσι τον θάνατο στη γη τους και σε αυτούς μπορεί να φέρει. Σε μια πνοή βρέθηκα εδώ τον θάνατο να φέρω.
Μα να, του νότου πνεύμα έρχεται μαζί μου να ενωθεί…
ΠΝΕΥΜΑ 2: Είμαι του νότου πνεύμα, άρχοντας του εδάφους.
Από την πιο ξερή έως την πιο μυρωδάτη και οργωμένη γη έχω πατήσει, μέχρι να έρθω εδώ. Από την γη οι άν- θρωποι παίρνουν τα σιτηρά, τα μέταλλα, την δύναμη για να στεριώσουν κάπου. Στη γη θάβουν τους θησαυρούς, τα μυστικά, τις γνώσεις τους, μέσα σε ναούς, σε πυραμί- δες και σπηλιές, μέσα σε νησιώτικα βουνά, μακριά από όλους. Η γη, όμως μπορεί στα σπλάχνα της, και ανθρώ- πους, πόλεις και σπαρτά, με μιας να τα ρουφήξει, και θάνατο να φέρει. Έτσι και εγώ στο δάσος βρέθηκα τον θάνατο να φέρω. Μα, να το πνεύμα της ανατολής μαζί μας έρχεται να ενωθεί.
ΠΝΕΥΜΑ 3: Είμαι το πνεύμα της ανατολής, άρχοντας είμαι
του φωτός. Το φως ζωή είναι στη γη, και τα σπαρτά αν- θίζει, και δίνει μες την καρδιά και στο μυαλό ψυχή. Μα όμως αν θέλει, να κάψει μπορεί ότι ο γεωργός θα σπεί- ρει, και με την λάβα του να θάψει σπίτια και ανθρώπους.
Έτσι τον θάνατο τον έφερα μαζί μου εδώ, στο δάσος. Μα να, μαζί μας έρχεται να ενωθεί της δύσης το πνεύμα.
ΠΝΕΥΜΑ 4: Είμαι το πνεύμα της δύσης, του νερού ο άρχο- ντας. Στη δύση με καράβια έγιναν τα μακρινά ταξίδια των ανθρώπων, μέσα στο νερό να βρούνε νέους τόπους.
Κοντά στην θάλασσα, ο Ατίδης ο ευγενής, στην ξενιτιά ταξίδευε, να βρει αυτό που έψαχνε, αυτό που όλοι μας ψάχνουμε να το βρούμε, και αυτό είναι κοντά μας, δίπλα μας. Το νερό, φυλλώματα και σάρκα ανανεώνει, υγρή ανάσα ολόκληρου του κόσμου καθώς είναι. Μα όμως, όπως φέρνει ζωή, έτσι μπορεί και να την πάρει. Μπορεί καράβια να βουλιάξει και νησιά, η μέρος τους μονάχα.
Έτσι και εμείς είμαστε εδώ, σαν δικαστές τον θάνατο στη ζυγαριά να ρίξουμε, οι αδικίες με μιας να ισορρο- πήσουν.
ΠΝΕΥΜΑ 1: Άνεμος,..
ΠΝΕΥΜΑ 2: …Φως,...
ΠΝΕΥΜΑ 3: …Νερό,…
ΠΝΕΥΜΑ 4: …Και γη.
ΠΝΕΥΜΑ 1: Αυτά τα τέσσερα είναι η ζωή...
ΠΝΕΥΜΑ 2: …και κανείς δεν πρέπει να την αφαιρεί,…
ΠΝΕΥΜΑ 3: …είτε είναι του άλλου η ζωή, είτε η δικιά του...
ΠΝΕΥΜΑ 4: …Γιατί αν κάνει κάποιος κάτι τέτοιο, η αρμονία σπάει, σαν γυάλινο όνειρο.
ΠΝΕΥΜΑ 1,2,3,4: Με θάνατο ξανά, η αρμονία θα έρθει, σιγά – σιγά, και ξαφνικά. Σ’ αυτούς που έλεος δεν έδειξαν, το τίμημα της πράξεις τους, σ’ εμάς θα πληρώσουν.
[ΣΒΗΝΌΥΝ ΤΑ ΦΩΤΑ]
ΠΡΑΞΗ 6Η: ΚΑΜΑΡΗ ΜΎΡΑΝΘΕΑΣ
[Η ΜΥΡΑΝΘΈΑ ΈΙΝΑΙ ΜΌΝΗ ΣΤΌ ΔΩΜΑΤΙΌ]
ΜΥΡΑΝΘΕΑ: Ξημέρωσε. Ο χρόνος γοργά κινείται όταν φοβά- σαι. Αναρωτιόμουν τι είναι σωστό. Να παντρευτώ και η ειρήνη για πάντα να μείνει σφραγισμένη; Αν ο Αιδέ- σιος, συμβουλή σωστή μου έδωσε και πρέπει τον γάμο να αφήσω; Σίγουρα αυτό μου φαίνεται σωστό, όμως με- γάλη προσβολή θα είναι αν σπάσει τώρα ο γάμος, και η ποτισμένη με αίμα ειρήνη θα χαθεί. Μονάχα μία λύση έμεινε. Αυτό που στην αρχή σκεπτόμουν, είναι σωστό- τερο απ’ τα άλλα για να γίνει.
[ΒΓΑΖΈΙ ΈΝΑ ΜΑΧΑΙΡΙ, ΑΠΌ ΚΑΠΌΙΌ ΚΌΥΤΙ, Η ΚΑΤΩ ΑΠΌ ΚΑΠΌΙΌ ΜΑ- ΞΙΛΑΡΙ, Η ΑΠΌ ΌΠΌΥΔΗΠΌΤΈ ΑΛΛΌΥ ΤΌΥ «ΑΡΈΣΈΙ» ΤΌΥ ΣΚΗΝΌΘΈΤΗ.]
ΜΥΡΑΝΘΕΑ: Καιρός να πάψω να υποκρίνομαι. Το μαχαίρι αυτό θα σβήσει τις μνήμες, δίχως κανένα να προσβάλλει.
[ΈΤΌΙΜΑΖΈΤΑΙ ΝΑ ΧΤΥΠΗΘΈΙ, ΑΛΛΑ ΜΠΑΙΝΌΥΝ, Ό ΒΑΣΙΛΙΑΣ, Ό ΔΌΛΙ- ΌΣ ΚΑΙ Ό ΑΙΔΈΣΙΌΣ, ΚΑΙ ΑΥΤΗ ΠΡΌΛΑΒΑΙΝΈΙ ΝΑ ΤΌ ΚΡΥΨΈΙ ΜΈΣ’ ΤΌ ΣΤΗΘΌ ΤΗΣ]
ΒΑΣΙΛΙΑΣ: Μυρανθέα, κόρη μου, έλα κάτω να δεις το νυφικό που ο Αίγιος έφερε. Θέλει και ο ίδιος πριν από το γάμο του που γίνεται το βράδυ να σε δει.
ΜΥΡΑΝΘΕΑ: Ναι πατέρα, έρχομαι.
[ΦΈΥΓΌΥΝ, Ό ΑΙΔΈΣΙΌΣ ΣΥΓΚΡΑΤΈΙ ΤΌΝ ΔΌΛΙΌ, ΜΈΝΌΥΝ ΜΌΝΌΙ.]
ΔΟΛΙΟΣ: Τι θέλεις πάλι; Όπως πρέπει όλα δεν έγιναν;
ΑΙΔΕΣΙΟΣ: Ξέρεις γιατί συμφώνησα τον φόνο να κάνω πρά- ξη; Γιατί τον φίλο πρόδωσα; Δεν ήσουν εσύ που με έπει- σε γι’ αυτό.
ΔΟΛΙΟΣ: Αλήθεια; Μα τότε ποιος;
ΑΙΔΕΣΙΟΣ: Ο φθόνος και η ζήλια που είχα για τον Αλμάνδο.
Ο ανόητος δεν είπε και δεν έκανε τίποτα… Μονάχα την κοιτούσε. Και εγώ τον ζήλεψα μόνο γι’ αυτό! Ο άμοι- ρος! Πόσο εύκολα το μαχαίρι μου του πήρε την ψυχή!
Θα έπρεπε να χαιρόμουν… Αντί γι’ αυτό ένιωθα άδειος, ακόμα και αν δεν ήξερα τίποτα ακόμα για τον γάμο!
ΔΟΛΙΟΣ: Αν με θέλεις γι’ αυτό, εγώ δεν φταίω. Απόφαση του βασιλιά ήταν αυτή.
ΑΙΔΕΣΙΟΣ: Μα τι λες; Το βράδυ δεν έρχονται μπρος σου οι σκιές; Οι τύψεις το μυαλό σου δεν θολώνουν; Δεν νιώ- θεις το σώμα σου λουσμένο με αίμα ξεραμένο;
ΔΟΛΙΟΣ: Μετάνιωσες ή και άλλο χρυσάφι θες;
ΑΙΔΕΣΙΟΣ: Χρυσάφι; Τι να το κάνεις το χρυσάφι όταν τρε- λαίνεσαι! Άκου, αν θέλεις να σώσεις την ψυχή σου, έλα μαζί μου στον βασιλιά να πούμε την αλήθεια για τον φόνο.
ΔΟΛΙΟΣ: Την αλήθεια; Είσαι τρελός! Ξεχνάς ότι θα χάσεις το κεφάλι σου αν κάνεις κάτι τέτοιο;
ΑΙΔΕΣΙΟΣ: Το κεφάλι μου πια, γεμίζει με εφιάλτες. Δεν με νοιάζει αν μένει στον λαιμό μου η όχι. Τώρα κάνε πέρα!
ΔΟΛΙΟΣ: Αν είναι πρόβλημα αυτό μπορώ να το διορθώσω.
Δεν πρόκειται να αφήσω τα σχέδια μου να σβηστούν!
ΑΙΔΕΣΙΟΣ: Ώστε βγάζεις ξίφος; Ας είναι… αφού προτιμάς εμένα για δήμιο σου…
[ΞΙΦΌΜΑΧΌΥΝ]
ΔΟΛΙΟΣ: Ανόητε! Το ξίφος μου η πείρα το έκανε ευλύγιστο, και γρήγορα την καρδιά σου θα βρει…
[ΞΙΦΌΜΑΧΌΥΝ]
ΑΙΔΕΣΙΟΣ: Έχεις γεράσει, τα μάτια σου κουράζονται πιο εύ- κολα. Δεν θα κρατάς το ξίφος για πολύ.
[ΞΙΦΌΜΑΧΌΥΝ]
ΔΟΛΙΟΣ: Νομίζεις ότι τα λόγια σου αυτά θα με φοβίσουν;
ΑΙΔΕΣΙΟΣ: Όχι τα λόγια…
[ΞΙΦΌΜΑΧΌΥΝ]
…μα το σπαθί! Βλέπεις την λάμψη του; Είναι η δικαιο- σύνη που υπερασπίζει!
ΔΟΛΙΟΣ: Με αυτήν σκότωσες τον φίλο σου;
ΑΙΔΕΣΙΟΣ: Άνανδρε!
[ΞΙΦΌΜΑΧΌΥΝ]
ΔΟΛΙΟΣ: Γιατί με μένα τα έβαλες; Εσύ είσαι ο φονιάς!
ΑΙΔΕΣΙΟΣ: Δειλέ!
[Ό ΑΙΔΈΣΙΌΣ ΜΈ ΤΌ ΞΙΦΌΣ ΤΌΥ ΠΈΤΑΈΙ ΤΌ ΞΙΦΌΣ ΤΌΥ ΔΌΛΙΌΥ]
ΑΙΔΕΣΙΟΣ: Λοιπόν φίδι; Το σύρσιμο σου αρέσει; Στην φύση σου είναι!
ΔΟΛΙΟΣ: Μην με σκοτώσεις! Δεν θέλεις και άλλο φόνο στην πλάτη σου να κουβαλάς! Πήγαινε και πες στον βασιλιά ότι θες!
ΑΙΔΕΣΙΟΣ: Δειλέ! Κοίτα πως είσαι! Φεύγω, δεν μπορούν άλλο τα μάτια μου, στην όψη σου αηδιάζουν!
[ΠΑΈΙ ΝΑ ΦΥΓΈΙ ΚΑΙ ΤΌΤΈ Ό ΔΌΛΙΌΣ ΒΓΑΖΈΙ ΈΝΑ ΚΡΥΦΌ ΜΑΧΑΙΡΙ ΚΑΙ ΈΤΣΙ ΌΠΩΣ ΗΤΑΝ ΓΥΡΙΣΜΈΝΌΣ ΤΌΝ ΧΤΥΠΑ ΣΤΗΝ ΠΛΑΤΗ]
ΔΟΛΙΟΣ: Δεν έπρεπε την πλάτη σε μένα να γυρίσεις!
[ΣΒΗΝΌΥΝ ΤΑ ΦΩΤΑ]
ΤΟ ΙΝΤΕΡΛΟΎΔΙΟ ΤΟΎ ΎΠΗΡΕΤΗ:
ΔΙΑΜΕΡΙΣΜΑ ΠΑΛΑΤΙΟΎ
[Ό ΑΒΑΣΙΦΙΛΌΣ ΣΤΗΝ ΣΚΗΝΗ. ΤΑ ΦΩΤΑ ΑΝΌΙΓΌΥΝ ΣΙΓΑ, ΣΙΓΑ]
ΑΔΜΗΤΟΣ: Εμείς οι υπηρέτες κάνουμε περίεργη δουλειά…
Εμείς γνωρίζουμε πολλά που οι άλλοι δεν γνωρίζουν.
Εμείς είμαστε του τοίχου τα αυτιά. Έτσι και εγώ, όπως ο μάγειρας, ο σταβλίτης και οι άλλοι, ξέρω σχεδόν τα πά- ντα… Πως; Τι ακριβώς; Μα, να… Ξέρω κάθε δολοπλο- κία που γίνεται μέσα στο παλάτι. Ξέρω ποια κοπελιά την κάμαρη ανοίγει και σε ποιον. Τις έγνοιες και συνή- θειες του καθενός. Τα μυστικά τους, πριν από όλους τα μαθαίνω. Ξέρω για σένα…
Ξέρω αν έχεις βάλει πολλούς μέσα στο κρεβάτι σου και την παρθένα κάνεις. Ξέρω αν έρωτα έχεις τρελό, η αν για κάποιον μίσος έχεις. Ξέρω αν κάτι άνομο έχεις κάνει και γιατί, η αν σ’ όλα σου, στον νόμο, είσαι εντάξει. Όλα τούτα, πιστέψτε με, εγώ τα ξέρω. Γνωρίζω κάθε κακό πριν γίνει…
Μα τι συμβαίνει; Γιατί γουρλώσατε τα μάτια; Θαρρείτε ότι δεν κάνω το σωστό; Αν άλλοι μάθανε αυτά που θέλατε να κρύψετε, φταίτε μονάχα εσείς. Να ξέρετε τα λόγια δεν τα σκορπάνε άσκοπα και αλόγιστα… Η μήπως για ότι ήξερα, που ανθρώπους θα μπορούσαν να είχαν σώσει, τα μάτια σας με κατηγορούν; Μα ακούστε με, καθήκον του υπηρέτη εί- ναι η σιωπή, και μόνο στον αφέντη του την λύνει…
[ΣΒΗΝΌΥΝ ΤΑ ΦΩΤΑ ΣΙΓΑ- ΣΙΓΑ]
Δεν μου άρεσε ποτέ να είμαι υπηρέτης, μα πάντα την άρνηση φοβόμουν, την πείνα και τον θάνατο να πολεμώ δεν ήθελα.
[ΣΚΌΤΑΔΙ]
ΠΡΑΞΗ 7Η: ΠΑΛΑΤΙ
[ΣΤΗΝ ΣΚΗΝΗ: ΑΙΓΙΌΣ, ΜΥΡΑΝΘΈΑ, ΒΑΣΙΛΙΑΣ, ΔΌΛΙΌΣ, ΑΔΜΗΤΌΣ, ΜΑΜΗ, ΑΒΑΣΙΦΙΛΌΣ]
ΒΑΣΙΛΙΑΣ: Πριν πάμε στην αίθουσα των τελετών, εκεί που όλοι οι καλεσμένοι περιμένουν να αρχίσει ο γάμος, θα ήθελα λίγο να σας δω… Αίγιε, για πες μου, πως σου φαί- νεται η γυναίκα που θα πάρεις;
ΑΙΓΙΟΣ: Είναι, νομίζω όμορφη…
ΒΑΣΙΛΙΑΣ: Μα Ναι… Εσύ καλή μου θυγατέρα, τι λες; Σου αρέσει ο πρίγκιπας;
ΜΥΡΑΝΘΕΑ: Λένε πως θα τον παντρευτώ και άντρας μου θα γίνει…
ΜΑΜΗ: Είσαι σίγουρη πως είναι αυτό που θες να κάνεις;
ΜΥΡΑΝΘΕΑ: Ξέρεις καλά πως σ’ αγαπώ σαν δεύτερη μητέρα μου. Άκου λοιπόν, για την απόφαση που έχω πάρει δεν μετανιώνω, και σύντομα αυτή θα κάνω πράξη.
ΔΟΛΙΟΣ: Ωραία λοιπόν, ας μην καθυστερούμε με την τελετή, εμπρός…
ΑΒΑΣΙΦΙΛΟΣ: Μην βιάζεστε τόσο. Ο Αιδέσιος ήθελε να τον περιμένουμε για να μας πει κάτι σημαντικό...
