Regsmetodologies toon politokratiese kommunitarisme 'n verwarring van quaestio juris en quaestio facti in die jurisprudensiële ondersoek na die aard van wat reg konseptueel is. Die quaestio juris van regspraak is gebaseer op belangrike fundamentele oorwegings rakende die materiële aard, grondslae en grense van die reg. Eerstens veronderstel dit 'n wyse ondersoek na die algemene geldige en noodsaaklike voorwaardes en grense van regsteoretiese denke in sy innerlike aard.
Konseptueel wentel politokratiese kommunitarisme om die feitelike sielkunde van Amerikaanse realisme (Oliver Wendell Holmes en Jerome Frank) en die groeiende transpersonalistiese neo-Hegeliaanse denke (byvoorbeeld, Larenz en Julius Binder). Vir politokratiese kommunitariste is die aanvallende invalshoeke historiese manifestasies van die reg op 'n gegewe oomblik of die verskyning daarvan in 'n sekere tydperk (epog). Die feitelike kant van die regsaspek kan nie van die normatiewe kant geskei word nie en omgekeerd.
Kennis, denke en openbaring in (regs)wetenskap volgens die Wysheid in die skeppingsidee", Kursus bl. Hy verbind ook die inhoud van die wet met nuwe regsbeginsels, wat op die regsbewussyn van die wetgewer afgedwing word in die voortgesette regsontwikkeling.Bowendien bring dit die integriteit van die regspleging binne die polities-elitistiese enklaves om ernstige geregtigheidsvrae die hoof te bied.
25 As openbare strafregtelike vervolging verwater word, word die staat 'n liggaam van burgers wat na hul groepsbelange omsien (W.
Regsosiologiese grondslae van politokratiese kom- munitarisme
Die polis is 'n natuurlike gemeenskap omdat die individu eers sy ware bestemming in die kulturele gemeenskap van die stadstaat vind en waarlik mens word. Daarom is die mens ook 'n dzoion politikon - 'n wese wat van nature afhanklik is van die volmaakte gemeenskap van die polis. Die hoogste morele deug, wat alle ander morele deugde insluit, is gehoorsaamheid aan die geskrewe en ongeskrewe wette en regulasies van beleid.
Omdat die reg niks anders as die dominante orde van die staatsgemeenskap is nie, en dit is hierdie wet wat bepaal wat regverdig is.39 Geregtigheid, wat op die polis (politikon dikaion) gerig is, verdeel Aristoteles dit in nomikon dikaion (positiewe reg) en fusikon dikaion. (natuurwet). 35 Aristotelies-Thomistiese staatsopvatting, wat die staat as 'n organiese geheel met dele neem, wat as 'n unitas ordinis skerp geskei word van 'n versameling individue, sien H. Vir hom vind privaatregsake tussen die burgers van die staat. polis (nie onder alle mense nie, ongeag hul burgerskap van die polis).46.
Politokratiese kommunitarisme bevoordeel die Atheense polis as die handhawer van publiekreg om die eenheid en pluraliteit van wetlike belange in die samelewing te verwesenlik. Die inkapseling van die algemene staatsbelang in 'n omvattende geregtigheidsvoorskrif in alle regskringe het direk gelei tot die ondermyning van die siviele en nie-siviele privaatreg in Thomistiese regspraak. Die inkapseling van alle private belange in die domein van publiekreg het die weg gebaan vir die vroegmoderne idee van staatsrede.
Tydens die ontstaan van die moderne staat in die 15de en 16de eeue in Europa is die algemene belang dikwels ook as 'n regeringsregverdiging opgeneem. Verder impliseer dit dat die wet slegs 'n histories gekondisioneerde betekenis het: die regter se vonnis is 'n unieke historiese manifestasie van die wet. Hierna verdwyn die wet se normatiewe karakter totdat 'n volgende regter weer tot 'n regsbevinding en beslissing kom.
Tweedens, laat regspraak as “hoogste” bron van die positiewe reg in die konteks van die Atheense demokrasie ernstige regsvraagstukke ontstaan. In die Atheense demokrasie is ʼn onderskeid getref tussen die voorsittende regter wat die verrigtinge gelei het en die lede van die hof wat uitspraak moes lewer. Ewewigtige regspraak het nie bestaan nie – allermins teenoor rykes – en regsonsekerheid in die regsadministrasie was aan die orde van die dag.52 Atheense burgers is vir hul publieke dienste vergoed en geleidelik het Athene die kreeftegang van ʼn versorgingstaat gegaan.
Staatsregtelike implikasies van politokratiese kommunitarisme
Wanneer hulle aktiewe en passiewe stemreg uitoefen, tree burgers op in die hoedanigheid van 'n staatsregsliggaam. Die reg van interpersoonlike vennootskappe word dus ook gerealiseer binne die raamwerk van die staatsgemeenskap en die kommunitêre reg. Laer openbare regsentiteite is deel van die staatsentiteit en het die kenmerkende aard van 'n staatsverband.
Die gevolg is die nasionalisering van nie-staatlike samelewingsvorme wat struktureel nie deel van die staatstruktuur is nie. Volgens die skool sosiale hiërargie is alle genoemde instellings (staat en nie-staat) "dele" van die staat. Die beginsel van subsidiariteit verskil wesenlik van die beginsel van geregtelike onafhanklikheid (d.w.s. soewereiniteit in sy kring).
Fundamentele regte dek 'n wye spektrum en verskeidenheid regte wat ingesluit is in individuele normatiewe regsfere van die samelewing. Die vrystelling van grondregte word beïnvloed deur die beginsel van menswaardigheid. Die konstitutiewe regsbeginsels van vryheid en gelykheid word verder ontwikkel onder leiding van die regulerende beginsel van menswaardigheid.
Die toepassing van die beginsel van menswaardigheid in die burgerlike privaatreg impliseer nie die sogenaamde "Drittwirkung" van klassieke grondregte in die siviele reg nie. Persoonlike vryheid in godsdiensbeoefening, ekonomiese en sosiale vryheid maak die kulturele lewe en die beskerming van die "algemene goed" in die polis moontlik. Die regulatiewe beginsel van res publica is van toepassing om die regverdige konstruksie van die staat as 'n publiekregtelike regsintegreerder te verseker.
Politokrasie toon 'n gebrek aan duidelike onderskeid tussen die verwarrende politieke gebruik van die term res publica en die wetlike betekenis daarvan. Gevolglik is die republikeinse lewe 'n voorwaarde vir die realisering van die republiek in terme van die bonum commune. Kan republieke as historiese verskynsels in botsing kom met die beginsels van openbare belang (res publica)?; 2.
Eerstens, volgens politokrasie is die politieke tipering van republieke voldoende vir die versekering van die openbare belang. Politokrasie aanvaar byvoorbeeld Aristoteles se vryheidsopvatting as die norm vir versekering van die algemene belang.
Konklusies
Die fundamentele beginsels van regsverteenwoordiging deur die staat, die skeiding en balans van staatsmagte, die beginsel van die oppergesag van die reg wat die substantiewe grense van gesag respekteer om openbare geregtigheid te verseker, die territoriale en funksionele desentralisasie van gesagsmagte, die behoud van fundamentele grondregte en die regulatiewe regsbeginsels van die res publica is onontbeerlike voorwaardes vir die bestaan en funksionering van 'n politieke entiteit as 'n openbare regspersoon. Verder, volgens politiokrasie, is fundamentele regte nie nodig in die polis nie, want dit is gegrond op 'n 'hegte gemeenskap': 'As daar werklik 'n hegte gemeenskap binne die staat bestaan het, wat gebaseer was op wedersydse individuele vertroue, respek en samewerking was daar geen rede om ’n stelsel van fundamentele regte te ontwikkel op grond waarvan menseverhoudinge van bo af gereguleer moes word nie.”97 Parallel met die historistiese Marxistiese staatsteorie98 aanvaar politici ook dat met die verdwyning van die staat, verdwyn fundamentele regte ook outomaties in die testament.en dat 'n etiese utopie in die vorm van die politokratiese samelewing soos 'n feniks uit die as van die moderne staat sal verrys. Vir die doeleindes van die regsosiologie is dit belangrik om te onderskei tussen die tipiese strukturele beginsels waarop die regslewe berus en die histories wisselende sosiopolitieke staats- en regeringsvorme.
Die sosiale beginsels van spesifieke politieke vorme kan in stryd wees met die strukturele beginsels van die menslike samelewing, wat 'n oortyd universele (transendentale) geldigheid het. Eerstens is die historiese omhelsing van die meta-etiese staatsidee van Aristoteles 'n tipiese voorbeeld van 'n historisistiese herhaling van die antiek-primitiewe staatsbestel en openbare regsorde wat daarmee gepaard gaan. Gevolglik is die verskraalde bevoegdheidsbeperkings van die meta-etiese staatsidee nie in staat om die ekspansionistiese aard van die totalitêre staat te voorkom, menslike persoonlike waarde teen staatsondermyning te verseker en die wetlike integriteit van individuele en nie-staatlike sosiale instellings effektief te beskerm nie.
Verder die fundamentele regte onder publiekreg in die klassieke sin, wat die vryheid van die menslike persoon teen staatsmisbruik beskerm. Tweedens kan die Atheense meta-etiese idee van die staat nie in beginsel die wetlike sambreel van sosiale diversiteit veranker nie, soos gegee in die onderlinge verband van hul eksterne regsverhoudinge – en dus sonder om die vrye wetlike onafhanklikheid van nie-staatlike regsbelange te beïnvloed. Gevolglik volg die politokrasie 'n weg van nasionalisering van die hele sosiale orde, in soverre dit nie net ekstern-wetlik nie, maar ook godsdienstig, eties, ekonomies en akademies saambind om tot 'n openbare polis-godsdiens, polis-moraliteit te kom. , beleidsbedryf en beleidsakademie.
In hierdie almagtige staat word die veelheid van regsbelange nie meer erken nie, en terselfdertyd word hierdie beginsel van alle burgerlike vryhede weggeneem – die Aristoteliese etiese diktatuur kom voor. Die politieke liggaam word versoek om balans en harmonie in die veelheid van regsbelange te handhaaf; dit moet wettiglik die hele bevolking dek, die wettige belange van almal wettig beskerm en verseker. Politieke deelname geniet beperkte gebruik in die politiek en die las van burgerskapbevoegdhede word gerelativeer in terme van elitistiese aspekte: byvoorbeeld openbare profiel, aktiewe deelname aan die politieke lewe en professionele status.
Politokrasie is dus 'n tipiese vergestalting van die ou magstaat – 'n entiteit wat rewolusie, weerstand en onstabiliteit oproep as fundamentele noemers van sy basiese meta-etiese orde. The Constitution, Educational Authorities and the Way Forward for African Schools", Tydskrif vir Geesteswetenskappe, 50(2), Junie, pp. Knowing, Thinking and Revelation in (Regs) Science Volgens die wysheid van die skeppingsidee" , Kursus , 51(1), pp.
