Πλεύρης-Ο Ρατσισμός

Είκώv Εξωφύλλου:

Προτομή τοϋ Κίμωνος στήν Λάρνακα

τfις

Κύ­ πρου. Τά στήθη τοϋ

ήρωος κοσμεί δ

'Αετός τοϋ

Διός,

Σύμ6ολον τοϋ αίωνίου μεγαλείου

τfις

Έλληνικijς φυλijς.

ΡΑΤΣΙΣΜΟΣ ΑΠΟ ΤΟ ΨΕΥΔΟΣ ΣΊΉΝ ΑΛΉθΕΙΑ Το 6ι6λίον αύτό άπαιτεί θάρρος, όχι διά να γραφή, WJ..α διά να δια6ασθη.

4 κώνσταντίνος Α

Πλεύρης

ΡΑΤΣΙΣΜΟ:Σ, άπό τό ψεϋδος στiιν άλήθεια 1 η έκδοσις άπό τ(ις έκδόσεις «Κόκκινη Μηλιά» Κεντρική διάθεσις. Έκδοτικός οΙκος-6ιδλιοπωλείον «ΝΕΑ θΕΣIΣ», 'ΙππΟκράτους 65- 106 80 Αθijναι, τηλέφωνον: 36.24.932, τηλεομοιότυπον: 36.17.592 Tiτv έπιμέλειαν εΙχε ό έκδότης Ίωάννης Σχοινάς

ΚΩΝΣΤ.ΑΝτΙΝΟΣ Α. ΠΛΕΥΡΗΣ

ΡΑΤΣΙΣΜΟΣ

'Απο το ψεύδο;

στην άλήθειαν

ΑΘΗΝΑΙ, ΙΟΥΛΙΟΣ 1998 ΕΚΔΟΣΕΙΣ «ΚΟΚΚΙΝΗ ΜΗΛIΑ»

ΠΕΡΙΕΧΟΜΕΝΑ 1. ΑΝΤΙ ΠΡ ΟΛΟΓΟΥ ... -... 1 1 2. Η ΞΕΝΙΑ ΤΩΝ ΑΡ ΧΑΙΟΕΛΛΗΝΩΝ ... 15 3. Η ΑΛΗΘΕΙΑ ΔΙΑ ΤΟΝ ΡΑΤΣΙΣΜΟΝ ... 25 4. ΞΕΝΟΦΟΒΙΑΙΔΙΑΙΤΗΡ ΟΤΗΣ -ΠΟΛΥΠΟΛΙΤΙΣΜΟΣ ... 5 3 5. ΑΙ ΟΛΕΘΡΙΑΙ ΣΥΝΕΠΕΙΑΙ ΚΑΙ ΤΙ ΠΡΕΠΕΙ ΝΑ ΓΙΝΗ ... 59 6. Ο ΥΠΟΚΙΝΟΥΜΕΝΟΣ ΑΝΤΙΡΑΤΣΙΣΜΟΣ EINAI ΜΙΣΕΛΛΗΝΙΚΟΣ ... 73 7. ΤΑΚΤΙΚΗ ΚΑΙ ΠΡΟΠΑΓΆΝΔΑ ΤΩΝ ΑΝΤΙΡΑΤΣΙΣτΩΝ ... 103 8.ΣΥΜΠΕΡΑΣΜΑΤΑ ... 1 25 9. ΕΠΙΛΟΓΟΣ ... 1 29 10. ΦΩΤΟΓΡΑΦΙΑΙ ... 1 4 1

Κάποιος δύναται νά πάρrι

Π,v

'Ε�rινικήν ύπηκοότητα, πού εlναι νομική κατάοταοι;� άλλά

μi

διοικητικάς πράξεις δέν μπορεί νά yίνη 'Έλλrιν� πού εlναι 6ιολοyική πραyματικότης.

ΑΝΤΙΠΡΟΛΟΓΟΥ ΔW. μίαν άκόμην φορ(χν άπευθύνομαι πρΟς τοi>ς άνθρώπους, οί όποίοι πιστεύουν είς κάτι, άφού το έξε­ τάσουν. Αύτοt δέν γίνονται θύματα της όποιας προ­ παγάνδας. Δυστυχώς παρατηρείται έντονον το φαινόμενον της παραπλανήσεως τού 'Ελληνικού λαού, κυρίως άπο τα λεγόμενα Μέσα Μαζικης 'Ενημερώσεως, τα όποία μετετράπησαν είς Μέσα Μαζικού 'Επηρεασμού. Στο καθημερινο λεξιλόγιόν μας χρησιμοποιείται ή _λέξις «ρατσισμός>>. Αί τηλεοράσεις όμιλούν καt αί έφη μερίδες γράφουν περt ρατσισμού. Πολιτικοί, «πνευματικοί» άνθρωποι κ.τ.λ. κατηγορούν τόν <<ρα­ τσισμό>>. 'Όλοι τον κατηγορούν ώς φο6ερον καt άπα­ τρόπαιον. Παντού οί πάντες καταδικάζουν τον ρατσι­ σμο μέ τα χειρότερα λόγια. Τελικώς ούδεtς ύπε6λήθη στον κόπο να μάς εί­ πη τt σημαίνει ρατσισμός. Ποία εlναι ή _{έννοια του. 'Έ­} τσι έχομεν έμπειρικας περι γραφας κατ α περίπτωσιν διαφόρων έκδηλώσεων, που τας άποκαλούν ρατσιστι­ κάς. Έπt παραδείγματι ρατσιστfις χαρακτηρίζεται δποιος δέν θέλει τους Άλ6ανους στfιν 'Ελλάδα

η

δια­ μαρτύρεται που κλέ6ουν οί γύφτοι

η

κατηγορεί τους όμοφυλοφίλους

η

δέν προσλαμ6άνει πακιστανο

ύπάλ-12

Κωvσταvτίvος Α Πλε!{>ης

ληλον η κατακρίνει τον γάμο μεταξiJ λευκών και μαύ­ ρων η θεωρεί τοiJς "Έλληνας άνωτέρα φυλή, η πιστεύ­ . ει στήν ύπεροχή τού 'Ελληνικού πολιτισμού η άντιτί­ θεται στήν είσ6ολή τών κάφρων στήν Πατρίδα μας. Λέγονται τέλος ρατσισται όσοι άρνούνται γε­ νικώς τήν έγκατάστασι ξένων στήν 'Ελλάδα. Οί άντι­ ρατσισται δεν έξετάζουν τήν αί τίαν, διά τήν όποίαν οί λεγόμενοι ρατσισταl άρνοϋνται τήν έγκατάστασι ξένων στήν 'Ελλάδα. τους ένοχλεί άπλώς και μόνον ότι οί λε­ γόμενοι ρατσισται δεν συμφωνούν με τήν είσοδο και διαμονή ξένων στήν 'Ελλάδα. Ούδέποτε διεξήχθη στήν έλευθέραν τηλεόρασίν μας μία συζήτησις περι ρατσι­ σμού. 'Απλώς με φανατισμο όλαι αί τηλεοράσεις πολε­ μούν τον ρατσισμό, διότι τέτοια εΙναι ή έντολή που πfιραν. Το τι ύποστηρίζουν οί ρατσισται άποσιωπάται. 'Απαγορεύεται νά άκουσθη. 'Υποχρεωτικώς όλοι πρέ­ πει νά άκολουθώμεν τήν γνώμην τών άντιρατσιστών. Δεν δικαιούμεθα νά έχωμεν άλλην ·άπσψιν. 'Ολόκληρος ή άλήθεια, ή μόνη άλήθεια εύρίσκε:ται στΟν άντιρατσι­ σμό. 'Οποιαδήποτε άμφισ6ήτησις ε Ι ναι άπαράδεκτος, άνεπίτρεπτος. Τά μέσα μαζικής «ένημερώσεως» ένορχη­ στροϋνται και όλα των ύ6ρίζουν, κατηγορούν, στηλι­ τεύουν τοiJς ρατσιστάς δίχως αύτοι νά δικαιούνται νά άπαντήσουν, ούτε νά άκουσθούν. Γνωστοι τηλεΠαρου­ σιασταl όμιλοϋν έναντίον τού ρατσισμού με μίσος, πά­ θος και φανατισμό. Οί ίδιοι ένώ κόπτονται τάχα περι της έλευθερίας της σκέψεως τήν καταπιέζουν και με τήν συμπεριφοράν των τήν δολοφονούν, άφού άπαγο­ ρεύουν νά άκουσθοϋν οί ρατσισταί. Το όρθόν 6ε6αίως θά ήτο νά διεξήγετο άπο τηλεοράσεως και διά τού τύ­ που μία συζήτησις περι ρατσισμού, όπου έλευθέρως θά

Rποισμός - Νrό τό ψεVδος

ιnήν άλήθειαv

13 διετυποϋντο όλαι αί άπόψεις καί θά έφαίνετο ποίοι έχουν δίκαιον καί ποίοι άδικον. Μία τέτοια έλευθέρα συζήτησις έχει άποκλεισθη άπο τi)ν τηλεόρασι καί τας έφημερίδας, γεγονΟς που δέν άποτελεί τi)ν καλλιτέραν άπόδειξιν σε6ασμοϋ της έλευθερίας. 'Απεναντίας έμείς που σκεπτόμεθα.έλευθέρως καί δέν έχομεν άνειλημμένας ύποχρεώσεις, έναντι ξέ­ νων έξουσιαστών, έργοδοτών, πρεσ6ειών καί ύπόπτων διεθνών κέντρων, έμείς έπαναλαμ6άνω που σκεπτόμε­ θα

έλευθέρως καί

_{πιστεύομεν στi)ν έλευθερίαν της προ­} σωπικότητος θέτομεν το ζήτημα ένώπιον τοϋ Έλληνι­ κοϋ λαοϋ, τόν όποίον καλοϋμεν να σκεφθη περί "ρα­ τσισμοϋ" έν πνεύματι έλευθερίας καί μέ στόχον την άλήθειαν. Ή έλευθερία καί ή άλήθεια εΙναι τα όπλα μας. Στοiις άντιπάλους μας χαρίζομεν την παραπλάνησι καί τα ψεύδη, τα όποία μεταχειρίζονται καί μέ τα όποία έξαπατοϋν τούς 'Έλληνας. Μέχρι πότε; Φυσικiχ όχι διiχ πάντοτε. 'Εκδίδω το παρον 6ι6λίον μέ σκοπον να πα­ ρουσιάσω την άλήθειαν, περί τοϋ ρατσισμοϋ καί τών έχθρών του. Γνωρίζω ότι οί άντιρατσισταί δέν θα άπο­ τολμήσουν άντίλογον, διότι έκτΟς τοϋ ότι ψεύδονται ε τ ναι καί δειλοί. Κιιwοταντίνος Ιlλεύρης

Η ΞΕΝΙΑ ΤΩΝ ΑΡΧΑΙΟΕΛΛΗΝΩΝ Έκ τών προγόνων άρχεσθαι. Οί άντιρατσισται έχουν έπιστρατεύσει τό ψεϋδος και την παραποίησι τών γεγονότων, δια να ύποστηρίξουν τας άπόψεις των. Χαρακτηριστικόν πα­ ράδειγμα ψευδολογίας είναι ή άναφορά των στους 'Αρχαίους 'Έλληνας. Διάφοροι μεταξυ τών όποίων και πολιτικοί (τόσο ξέρουν, τόσον λiγουν) έπεκαλiσθησαν την άνάπτυξι τής φιλοξενίας στοi>ς 'Αρχαίους 'Έλλη­ νας, τους όποίους έπαρουσίασαν ώς σε6ομένους τους ξένους και μάλιστα μάς έδε6αίωσαν ότι έδώ έγεννήθη ή φιλοξενία, ότι ύπήρχε ό Ξένιος Ζεi>ς κ.τ.λ. Είμεθα ύποχρεωμένοι πρός άποκατάστασιν τής ίστορικής άληθείας και κυρίως πρός άποφυγfιν παρε­ ξηγήσεων να περιγράψωμεν τι συνέ6αινε στfιν 'Αρχαί­ αν 'Ελλάδα. Πράγματι άπό παναρχαίους χρόνους δι' άγρά­ φων νόμων δηλαδη δι' έθίμων και κατόπιν δια κειμέ­ νων (γραπτών) νόμων ίσχυε ό θεσμός τής ξενίας, ή όποία περιελάμ6ανε την ύποδοχη και την περιποίησιν ένός ξένου στfιν οίκίαν τοϋ φιλοξενοϋντος. Τό πρώτον και τό σπουδαιότερον χαρακτηριστικόν τ� ξενίας ήτο ότι αύτη άνεφέρετο και ίσχυε μόνον δι' 'Έλληνας καί δΕν έκάλυπτε, ούτε νομοθετικώς προεδλiπετο, τοi>ς μη 'Έλληνας.

16 _Κωνστ

_{αvτί'Jf Α Πλεύρης}

Αύτό άπό άγνοια

ή

δ'tάθεσιν έξαπατήσεως οί άντιρατσισταt σάς τό κρύ6ουν. Δεν σάς λέγουν την άλήθειαν, ότι δηλαδη ή ξενία (φιλοξενία) προωρίζετο μόνον δι' 'Έλληνας την καταγωγi)ν προερχομένους έξ άλλης πόλεως. Συγκεκριμένως οί μη "Έλληνες (6άρ6αροι) ξένοι δεν έδικαιοϋντο φιλοξενίας στην 'Ελλάδα. Μόνον οί φυλετικώς 'Έλληνες είχαν αύτό τό δικαίωμα καt μόνον αύτΟ'uς έπροστάτευαν ό Ξένιος Ζε\.Jς καt ή Ξενία 'Α­

θηνά.

Άντιλαμ6άνεσθε, λοιπόν, πόσον ψεύδονται οί άντιρατσισταί, όταν άναληθώς ύποστηρίζουν, ότι οί Άρχαιοέλληνες είχαν άναπτύξει τi)ν φιλοξενίαν ύπερ μη 'Ελλήνων. Τό ίστορικώς άληθες είναι, ότι οί Άρ­ χαιοέλληνες έφήρμοζαν τον θεσμόν τής φιλοξενίας μό­ νον έπt Έλλήνων έξ άλλης πόλεως, οί όποίοι δεν ήσαν πολιτογραφημένοι στην πόλιν, όπου έφιλοξενοϋντο. Σχετικη πρός τa άνωτέρω είναι ή έρμηνεία της λέξεως ξένος, ή όποία (κατ α μ ίαν άποψι ν) έχει δύο έντελώς διαφορετικaς σημασίας. 'Όταν τό «ξένος» άναφέρεται είς 'Έλληνας σημαίνει «φίλος». Συχνώς στην γραμματεία ή λέξις ξένος χρησιμοποιείται

με

την έννοιαν καt ώς συνώνυμος τοϋ «φίλος». Τό γνωστόν έπίγραμμα τοϋ Σιμωvίδου διiχ τοilς θερμοπυλομάχους που γράφει: «τΩ ξεϊv άγyέλλειv ... >> σημαίνει έπακρι6ώς. «τΩ φίλε vά άvαγγείλης ... ». Στον 'Όμηρον έπίσης οί πατρικοΊ. φίλοι λέγονται «ξεϊvοι πατρώιοι» («'Ιλιάς» Ζ, 23 1 ). 'Ωσαύτως ίδετε είς Ε. Κοφιvιώτην: «Λεξικόν Ό­ μηρικόν» έκδ. «Μπάϋρον» λ. «ξείνος» ). 'Όταν τό «ξένος» άναφέρεται είς 6αρ6άρους σημαί vει «έχθρός». Με αύτην άλλωστε την σημασίαν οί 'Αρχαίοι Λατίνοι μετέφρασαν στi)ν γλώσσαν των τό

lbτσισμός - Άπό τό

ψεiιδος οτήν άλήθειαv

17 «ξένος>> το όποίον άπέδωσαν με την λέξιν «hostis>>, ή όποία πρωτίστως σημαίνει «έχθρός>>. Διa νa μη σάς παραπέμψω είς δυσκολοεύρετα 6ι6λία μεταφέρω έδώ τι σχετικώς γράφει ή Έγκυκλο­ παιδεία ΗΛΙΟΣ στην λέξιν «Ξενία>>: «Παρά τοίς άρχαίοις 'Έλλησιν ή 'ς"ενία" δέν έπε­ ξετείνετο καί έπί μή Έλλήvων 'ς"ένων" αύτοί άvτι­ θέτως έθεωροϋντο έχθροί ώς 6άρ6αροι, 'καί δέν εlναι άσχετος πρός τήν άντίληψιν ταύτην ή ύπό τής άρχαιοτέρας λατινικής χρησιμοποιοvμέvη, ώς άντίστοιχος τής έλληνικής λέξ�ως "ξένος" λέξις hostis (ή όποία κυρίως σημαίνει έχθρός)>> Τον 'Έλληνα ξένο οί προγονοί μας τον έθεώ­ ρουν ίερόν' διότι ώς πρόσωπον έτέλει vπό την προ­ στασίαν τοϋ Ύπερτάτου Θεοϋ, τοϋ Διός. Κατa τfιν πα­ ράδοσιν οί ξένοι έτ'ίJγχανον ίδιQ.ιτέρου σε6ασμοϋ, διό­ τι έπιστεύετο, ότι πολλάκις οί Θεοι ένεοαρκοϋντο είς άνθρώπους καΙ: έπεσκέπτοντο πόλεις διa να διαπιστώ­ σουν τfιν εύνομίαν, την ήθικfιν διαγωγήν τών κατοίκων και va διακρίνουν τους καλοiJς άπο τους κακούς. 'Έ­ τσι παραδίδεται. Βαθυτέρα έπι πλέον άνάλυσις τοϋ ζη­ τήματος τής ξενίας καταλήγει στο συμπέρασμα, ότι ό ξένος ό όποίος έταξίδευε ήτο εύάλωτος, άδύνατος και ώς τοιοϋτος είχεν άνάγκην aσφαλείας και προστασίας. Πρακτικοί, λοιπόν, λόγοι έξασφαλίσεως τών ξέ­ νων άπο ποικίλους κινδύνους ώδήγησαν στον θεσμόν τής ξενίας, τον όποίον περιέ6αλον τεχνηέντως με ίε­ ρότητα, άφοϋ έτέθη ύπό την αίγίδα τοϋ ίδίου τοϋ Διός, ό όποίος παρηκολούθει την τήρησιν τών άγράφων νό­ μων τής ξενίας. Οί διαπράττοντες άδικήματα είς 6άρος

18 Κωνσταντίνος Α Πλεύρης ξένων προσέ6αλλον εύθέως τον Δία και έπέσυραν την όργήν του. Προσέτι έλειτούργει προστατευτικώς και ή είδικη νομοθεσία περι ξένων άναγνωρισθείσης πέραν τής ίδιωτικης και ή ''δημοσία ξενία" κατα την όποίαν ή πόλις πλέον έπροστάτευε τους ξένους. Ή ξενία, λοιπόν, δΕ: ν άνεπτύχθη μόνον ίδιω­ τικώς, άλλα και δημοσίως. Δηλαδη ή πόλις είχε όργα­ νώσει ίδιαίτερα άσυλα διiχ τοi.Jς ξένους (ξενώνες) όπου διέμενον, έγευμάτιζαν, έκοιμώντο κ.τ.λ. Ώστόσον θα πρέπει να διευκρινίσωμεν ότι ό ξέ­ νος είχε πολλας ύποχρεώσεις δια την τήρησιν τών όποίων ηύθύνετο ό φιλοξενών, ό όποίος έκαλείτο «πρόξενος>> και έξεπροσώπει τον ξενιζόμενον. 'Όσοι ξένοι παρε6ίαζαν τας νομικάς δεσμεύσεις έλειτούργει είς 6άρος των ό νόμος «περί ξενηλασίας»" (Ξενοφώντος: «Λακεδαιμονίων πολιτεία» 14, 4) δυνά­ μει τοϋ όποίου συνελαμ6άνοντο και έξεδιώκοντο. 'Ιδιαιτέρως ή Σπάρτη άπετέλει ύπόδειγμα φυλε­ τικού κράτους, καθ' όσον ή νομοθεσία της έξησφάλιζε στους Λάκωνας την μη άνάμειξίν των προς ξένους. τΗ σαν όπως γράφει ό ΉQόδοτο; («'Ιστορία» Α, 65) «καί ξένοισι άπρόσμεικτοι». Το 1 909 έδημοσιεύθη ή έπι ύφηγεσίc;χ διατρι6η τοϋ Νίκου Καζαντζάκη ύπο τον τίτλον «'Ο Φρει­ δερίκος Νίτσε έν τfl φιλοσοφίc;χ τοϋ Δικαίου και τής Πολιτείας». Στην διατρι6η ή όποία έπανεξεδόθη το 1 998 (έκδ. «Καζαντζάκη») διαοοζομεν (σελ. 78) ότι «ή Δημοκρατία τών :Αθηνών παρ' όλην τήν όνο­ μασίαν ε[ναι άριοτροκρατία καί όλιγαρχία. Όλίγαι χιλιάδες πολιτών έκυοέρvησαν τριακοσίας χιλιά­ δας μετοίκων καί δούλων. Ό άνθρωπος διά νά

Jbτοισμός - J\πό τό ψεύδος οτήv

άλήθειαv

19 λαμ6άvηται ύπ' όψει έπρεπε vά

ή

πολίτης, άλλως ούδέv δικαίωμα άvεγνωρίζετο αύτijJ. Διό _{ούτε πρός} τούς ξέvους, ούτε πρός τούς δούλους, ούτε πρός τήv Γυναίκα άvεγνώριζοv δικαιώματα». Άκρι6ώς έτσι έχει ή ίστορικη άλήθεια με την Ά­ θη'W.Χϊκη δημοκρατίαν. Ούδέν δικαίωμα άνεγνώριζον στους ξένους. ΛοιπΟν τι λέγετε άνιστόρητοι άντιρατσι­ σταί; που φλυαρείτε περι τοϋ Ξενίου Διός και ψεύδε­ σθε δια τας σχέσεις 'Ελλήνων και ξένων; Βλέπετε δτι ή Άθηναϊκη Δημοκρατία σας, που τόσον θαυμάζετε ούδέν δικαίωμα άνεγνώριζε στους ξένους; Έπι τέλους να είπωθη ή ίστορικη άλήθεια. 'Αρ­ κετα την παραποιούν .. Μία άκόμη άλήθεια, την όποίαν οί άντιρατσι­ σταt άποκρύπτουν είναι δτι ή •ςεvία" άνεφέρετο στους ξένους που διήρχοντο τfις πόλεως ώς ταξιδιώται η έπε­ σκέπτοντο την πόλιν δι' έργασίας, έμπορίαν κ.τ.λ. Ή ξενία δέν περιελάμ6ανε τους ξένους, οί όποίοι ήθελαν να έγκατασταθοϋν και να παραμείνουν στην πόλιν. Αύτοι δέν έπροστατεύοντο ύπό τής ξενίας, άλλα ύπή­ γοντο στόν θεσμόν τής «μετοικεσίας>>. Έκαλοϋντο μέ­ τοικοι και ήσαν ύποχρεωμένοι να πληρώνουν είδικόν φόρον, τό μετοίκιον τό όποίον άνήρχετο είς 12 δραχμας έτησίως διά τους άνδρας και 6 δραχμας δια τας γυναίκας. 'Όλοι οί 'Έλληνες ξένοι έπλήρωναν τό μετοίκιον ( «μετοίκιοv προσφέρουσιv>> ). Μέτοικοι ήσαν έπιφανείς προσωπικότητες δπως ό 'ΑQιοτοτέλη; (Στα­ γειρίτης), ό Διογένη; (Σινωπεύς), ό ΆναξαyόQα; (Κλα­ ζομένιος), ό Π@όδικο; (Κείος), ό ΠQω'tαyόQα; (Ά6δη­ ρίτης) κ.ά. Ό μέτοικος άντεπροσωπεύετο ένώπιον τών

20 Κωvσrαvτίvος Α. Πλεύρης κρατικών άρχών ύπο 'Αθηναίου πολίτου, ό όποίος ώνομάζετο «έγγυητής» ή «προστάτης», fιτο άπολύτως έλεύθερος και ίσος έναντι τών νόμων μέ τοi>ς πολίτας: «ίσηγορίαv έποιήσαμεv» ('ΑQιστοτέλη;: «'Αθηναίων Πολιτεία» 12). 'Αναφέρεται ότι ό φιλόσοφος ΞενοχQάτη;, ό Χαλκηδόνιος έπειδή δέν εΙχε να πληρώση το μετοίκιον ώδηγείτο ύπο του άρμοδίου είσπράκτορος (τελώνου) στήν φυλακήν και έσώθη άπο τΟν ΔημήτQLΟV τον Φα­ ληQέα, ό όποίος έπλήρωσε το μετοίκιον. 'Έχομεν, λοιπόν, έν συμπεράσματι δύο πράγ­ ματα νά τονίσωμεν. Πρώτον, ότι ή ξενία προωρίζετο μόνον δι' 'Έλληνας ξένους, δηλαδη μή πολιτογραφημέ­ νους στήν πόλιν. Οί μή 'Έλληνες ξένοι άπεκλείοντο έκ της ξενίας και δεύτε{?ον, ότι και οί 'Έλληνες ξένοι άπε­ λάμ6αναν τής ξενίας μόνον ώς ταξιδιώται, ώς περα­ στικοι έκ τής πόλεως. 'Όσοι ήθελαν να παραμείνουν στήν πόλιν μαζι μέ άλλους περιορισμούς ύπεχρεούντο να πληρώνουν είδικον φόρον, το μετοίκιον. Ό θεσμός της ξενίας προήλθεν έκ της φυλε­ τικής άλληλεγγύης μεταξiJ τών 'Ελλήνων. 'Επομένως άπεκλείετο και άπηγορεύετο ή παροχή ξενίας προς τους 6αρ6άρους, όπως γενικώς άπεκαλουντο οί μ ή 'Έλληνες. Έπι του προκειμένου να ύπενθυμίσωμεν, ότι άκόμη και μεταξυ τών 'Ελλήνων άπηγορεύετο νομοθε­ τικώς ή άντιποίησις τών δικαιωμάτων πολίτου. Είς Κορίνθιος έπι παραδείγματι έτιμωρείτο, άν παρίστανε τον Άθηναίον πολίτην και ήσκει δικαίωμα 'Αθηναίου πολίτου. Κατα το Άττικον δίκαιον, όποιος δέν fιτο 'Αθηναίος πολίτης και μετείχε είς δημοσίαν τε­ λετήν ή στην 'Εκκλησία του Δήμου κ.τ.λ. έμηνύετο

Ρατσισμός - Άπό τό ψεύδος οτήv άλήθειαv 2 1 («ξενίας γραφή») καi. ή ποινi} που τοϋ έπε6άλλετο fίτο δήμευσις της περιουσίας του καi. πώλησις τοϋ ίδίου ώς δούλου! Ή ξενία περιελάμ6ανε τρία στάδια. Πρώτον της άφίξεως στην οίκία τοϋ ξένου (Έλληνος δηλαδη έξ άλλης πόλεως) δεirtερον της παραμονf]ς και τρίτον της άναχωρήσεως. Κατα τό πρώτον στάδιον έπραγματοποιείτο ή γνωριμία. Ό ξένος είσήρχετο στην οίκίαν τοϋ φιλοξε­ νοϋντος έν όνόματι τοϋ «Ξεvίου Διός>> η τοϋ «1κετη­ οίου Διός>> καΙ. έζήτει προστασίαν. Στην Σπάρτην οί ξέ­ νοι έπεκαλοϋντο την Ξενίαν 'Αθηνά. Ό φιλοξενών δεν ήρώτα έκείνη την στιγμην λεπτομερείας περt της προ­ σωπικότητος, τής έργασίας κ. τ.λ. τοϋ ξένου. 'Απλώς τόν έδέχετο και ήρχιζε τό δεύτερον στάδιον, κατα τό όποίον προσέφεραν στόν ξένο δώρα (τα λεγόμενα «ξέ­ νια», όμηρικώς: «ξειvήϊα») επι πλέον τόν έπεριποιοϋντο, τοϋ έδιδαν τροφην και χώρον δια να κοιμηθη. Τό τρίτον σταδιον περιελάμ6ανε την άναχώρη­ σιν. Ό ξενισθεLς έδιδε καΙ. έπαιρνε δώρα, τα όποία συ­ νήθως fίσαν σκεύη, κοσμήματα, ύφάσματα κ. τ.λ. Ή ·άνταλλαγi] δώρων άπεδείκνυε σε6ασμόν πρός τόν Ξέ­ νιον Δία, ό όποίος με την άνάπτυξι ν δεσμών ξενίας (φιλίας) ηύχαριστείτο. Δηλαδη άπό έδώ καΙ. πέραν, μετα την φιλοξενίαν ό ξενιζόμενος και ό ξενίζων συνε­ δέοντο δια δεσμών ξενίας (φιλικών δεσμών) που έκλη­ ροδοτοϋντο στους άπογόνους των. Πρός άπόδειξιν αύτοϋ έγραφαν τα όνόματά των και κάποιο κείμενο είς μίαν πλάκαν έκ χρυσοϋ η έξ άργύρου και την έσπα­ γαν στα δύο. Ό καθείς των έπαιρνε ένα κομμάτι, τό όποίον έλάμ6αναν οί κληρονόμοι των, οί όποίοι όταν

22 Κωvσταvτίvος Α Πλεύρης συνηντώντο με το άλλο μέρος η κληρονόμους του έπε­ δείκνυον την ήμισείαν πλάκαν, την όποίαν συνηρμο­ λόγουν με την άλλην ήμισείαν καl κατ' αύτον τον άσφαλη τρόπον έ6ε6αίωναν την ταυτότητά των και άνενέωναν την φιλίαν τών γονέων των κ.τ.λ. Οί πτωχοl δεν έκαναν χρυσή πλάκα, άλλά έθραυαν στά δύο κάποιο όστοϋν ζώου (συνήθως άστράγαλον) καl ό καθείς των έπαιρνε ένα κομμάτι διά νά το χρησιμοποι ήση, όπου χρειασθη προς άπό:.. δειξιν της ξενίας. Χαρακτηριστικόν της εύλα6είας, με την όποίαν έτήροvν οί προγονοί μας τον φιλικον δεσμόν, που κα­ θιερώθη δια τής ξενίας είναι καl το περιστατικόν, που διηγείται ό 'Όμη� στήν «'Ιλιάδα» (Ζ, 1 19-235). Μεταξύ τών άντιπάλων στρατιών άπομακρύνο­ νται δύο άνδρες δια να μονομαχήσουν. 'Απ ο την πλευράν τών 'Ελλήνων ό φο6ερ0ς Διομήδη; καl άπο την πλευραν τών Τρώων ό 6ασιλεύς τής 'Εφύρας (Κό­ ρινθος) ΓλαVκοs. ·ο Διομήδης τον έρωτά: «ποίος ε[οαι ("τίς δέ ού έοοι "λ διότι δέν οέ έχώ ίδεί οτήν μάχην;>> λέγει άκόμη καl πολλα άλλα. Είς όλα αύτα άπήντησε ό Γλαύκος περιγράφων το γένος του καυχώμενος δια το αΙμα της καταγωγiίς του («ταύτης τοι γενεάς τε καί αίματος εύχομαι ε[ναι>>) Και άναφέρει ότι πατήρ του είναι ό 'Ιππόλοχος, ό όποίος τον έστειλε στην Τροία καl τοϋ παρήγγειλε πάντοτε να άριστεύη καl να ύπε­ ρέχη των άλλων καl ούδέποτε να ντροπιάση το γένος των πατέρων του. Είναι το περίφημον: «αίέν άριοτεύ­ ειν καί ύπείροχον έμμεναι άλλων, μηδέ γένος πατέρων αίοχυνέμεν>> (ένθ. άνωτ. 208-209). Μόλις ό Διομήδης ήκουσε περί τη·ς καταγωγής τοϋ Γλαύκου ·έκάρφωσε το δόρυ του στην γη (

«κατέ-1\:πσιομός - Άπό τό ψΕίιδος σrήv άλήθειαv 23 πηξεν έπί χθονί») άπετάθη με γλυκύτητα προς τον fλαύκον ( _{«μειλιχίοισι προσηύδα ποιμένα λαών») και} τού εΊΠε ότι είναι παλαιοι πατρικοι φίλοι συνδεόμενοι δι.iΙ τfις ξενίας ( _{«ξείνος πατρώιός έσσι παλαιός>>) διότι} ό Οίνεv; έφιλοξένησε έπι είκοσι ήμέρας στο άνάκτο­ ρόν του τον Βελλε@εφόντη και άντήλλαξαν όμορφα δώρα ( _{«ξείνισ' ένί μεγάροισιν ... ξεινηία καλά»). 'Απε­} δείχθη έτσι ή ξενία και ώς πατρικοι φίλοι δf:ν έμονο­ μάχησαν, άλλά ένηγκαλίσθησαν άνανέωσαν όρκον φι­ λίας και άντήλλαξαν τaς πανοπλίας των. Ό 'Όμη@Ο<; άφηγείται συχνώς περι τού θεσμού τfις ξενίας. Στην «'Ιλιάδα» (Λ, _{779) περιγράφει πώς ό} 'Αχιλλε"; έτήρησε τον θεσμον της φιλοξενίας: «ξείνιά τ' εύ παρέθηκεν, ά _{τε ξείνοις θέμις έστίν».} Αύτη είναι ή άλήθεια διa την φιλοξενίαν στην 'Αqχαίαν 'Ελλάδα και όχι έκείνη που λέγουν οί ψευδό­ μενοι άντιρατσισταί.

24 Κωνσταντίνος Α.

Πλεύρης

Σεπτέμ6ριος 1997. 'Έλληνες 'Αστυνομικοi φωτογρα­ φούμενοι όπισθεν σάκκων ναρκωτικών και καλάσνικωφ, που είσήγαγον Άλ6ανοi στην 'Ελλάδα.

Η ΑΛΉΘΕΙΑ ΔΙΑ ΤΟΝ ΡΑΤΣΙΣΜΟΝ Θέτω εύθέως πρΟς έξέτασιν το ζήτημα τού ρα­ τσισμού άκολουθών την συμ6ουλήν τού 'Αριστοτέλους, ό όποίος συνίστα να άναλύωμεν και να προσδιορίζω­ μεν την σημασία ν τών λέξεων, που χρησιμοποιούμεν, ώστε να μη συμοοίνουν παρεξηγήσεις. 'Ερωτώ, λοιπόν, τι σημαίνει ρατσισμός; Έπειδη ούδεtς έκ τών φερομένων ώς άντιρατσιστών κατεδέχθη να μάς διευκρινίση την έννοιαν τού ρατσισμού, eα το πράξω 6άσει τών δεδομένων της κοινωνιολογίας, ή όποία έν _{προκειμένφ 6ασίζεται στα πορίσματα της 6ιο­} λογίας. Οί 'Έλληνες μετεχειρίζοντο τον όρον φυλή, έδώ και πολλας χιλιετίας. 'Υπάρχουν κείμενα περι το 1 1.800 π.Χ. (Ναι καλώς έδια6άσατε ένδεκα χιλιάδας όκτακόσια έτη π.Χ. Δια περισσότερα ώς προς το 1 1.800 π.Χ. και την χρονολόγησιν τών «'Ορφικών» είς Ίωάννην Πασσάν: «Τά Όρφικα» έκδ. ΗΛΙΟΣ, σελ. 1 02 κ.έ) όπου άνεφέρετο ή φυλή. Στούς «Όρφικοiις Ύμνους» και συγκεκριμένως στόν «Νεμέσεως 'Ύμνον» (61) ύμνείται ή θεα Νέμεσις ή όποία «ολέπει τά πάντα καί παρατηρεί τόv 6ίοv τωv άvθρώπωv πού άvήκοvv είς πολλάς φvλάς>>: «παvδερκής έσορώοα 6ίοv θvητώv πολvφύλωv>>. Περαιτέρω στό «Δίκης θυμίαμα, λί6α­ vοv>> (62) περιγράφεται ή Δίκη της όποίας «ό

26 Κωvοταvτίvος Α. Πλεύρης όφθαλμός 6λiπΕι τά πάvτα»: «'Όμμα Δίκης μέλπω παν­ δερκέος» (έπομένως τό «έστιν δίκης όφθαλμός δς τά πανθ' όρii» προέρχεται άπο τοi>ς 'Ορφικούς) καί «πα­ ρατηρεί άπό τόν ούρανόν τόν 6ίον τών άνθρώπων πού άνήκουν είς πολλάς φυλάς>>: «ούρανόθεν καθορώσα 6ίον θνητών πολυφύλων». Τέλος στά «Άργοναυτικά» (στίχ. 47-74, 75- 103� 278-306) άναφέρονται «άξενα φϋλ' άνθρώπων»., «6άρ-6αρα φϋλα»., «άθανάτου ρίζης γένος». Πράγματι οί άνθρωποι κυριολεκτικώς άνήκουν είς φυλάς. ΕΙναι πολύφυλοι. Αύτο σημειοϋται καt είς όλα τα είδη τών ζώων. Ύπάρχουν ποικίλαι φυλαί, σκύ­ λων, πτηνών, ίχθύων, ίππων κ.τ.λ. Φυσικόν, λοιπόν, να ύπάρχουν καt πολλαi. φυλαt άνθρώπων, άφοϋ ό άνθρω­ πος ώς εΙδος μετέχει τοϋ ζω·ίκοϋ 6ασιλείου. τα άνωτέ­ ρω εΙναι άπλαt άλήθειαι, πασίγνωστοι, τaς όποίας όμως ώρισμένοι θέλουν να τας άποκρύψουν καt δια τής προπαγάνδας πολεμούν τήν 6ιολογίαν καt ίδιαιτέ­ ρως τον κλάδον της, πού όνομάζεται γενετική. Ύπάρ­ χει λόγος. ΠολιτικΟς λόγος, όχι 6ε6αίως έπιστημονικός, διότι ή έπιστήμ η δέν κρύπτει την άλ ήθεια, άλλα την διακηρύσσει. Ό όρος ρατσισμΟς εΙναι ή ξενόγλωσσος άπόδο­ σις στα 'Ελληνικά τοϋ έπιστημονικοϋ όρου «φυλετι­ σμός». Προέρχεται άπο τήν «ράτσα» (Race, Rasse, Razza κ.τ.λ.) ή όποία έννοεί την φυλήν (έκ τοϋ φύω=γεννώ ). Στην άρχαιότητα ή φυλη έκαλείτο καt γένος, γενεά (έκ τοϋ γενέσθαι). Ή γενια πού λέγομεν. Ώνο­ μάζετο έπίσης έπt το ποιητικώτερον και ούσιαστικώ­ τερον «αί:μα». Στον 'Όμηρον συνεχώς ή φυλή, ή γενεα άναφέρεται ώς «αίμα». Ό Μενέλαος εΙπε στον

Τηλέ-Ρατσισμός - Άπό τό ψεύδος στήν άλήθειαv 27 μ�χο: «Εlσαι άπό καλόν αlμα>>: «Αίματος είς άγα­ θοίο ... >> («'Οδύσσεια» Δ, 6 1 1). Ό Ιλαϋκος έκαυχήθη στον Διομήδη δια την καταγωγην του: «καί αίματος εύχομαι εlναι>> («'Ιλιάς» Ζ, 211) κ.τ.λ. Ένώ άποδεδειγμένως, όπως είπαμε, οί Άρχαι­ οέλληνες έγνώριζαν και έχρησιμοποίουν τον όρον φυ­ λήν (μπορώ να άναφέρω κι άλλα κείμενα) δια6άζομεν στήν «Έλευθεροτυπίαν» (5-3-98) είς άρθρον της κυ­ ρίας Βίκυς Τσιώρου, ότι στην έφημερίδα New York Times: «ύπογραμμίζεται πώς ή φυλή� έννοια άγνωστη aτούς άρχαίους 'Έλληνας� στήν πραγματικότητα εlναι μία σύyχρονη πολιτισμική έπινόηση>>. 'Άγνοια fι ψεϋδος; Οί Άρχαιοέλληνες ήξεραν καλώς την φυλήν, είς όλας της μάλιστα τας λεπτομερείας. 'Ασφαλώς δεν περιμένω άπο τσuς τουρκόγυ­ φτους γραικύλους να αίσθάνωνται την ύπερηφάνειαν και την εύτυχίαν της εύγενοϋς 'Ελληνικής καταγωγής. Θα προχωρήσω τώρα είς μίαν συνοπτικωτάτην παρουσίασιν διαφόρων όρων, που έχουν σχέσιν με την φυλήν, την όποίαν ένώ ύπάρχει και το ξέρουν, άπο­ φεύγουν να την άναφέρουν οί σύγχρονοι 6ιολόγοι (πλην άξιεπαίνων έξαιρέσεων) άπο φό6ο μήπως τους άποκαλέσουν ρατσιστας. τα DNA, τα γονίδια, ή κλη­ ρονομικότης, τα χρωμοσώματα, κ.τλ διέπουν την ζωην τοϋ άνθρώπου και σχηματίζουν τας φυλάς, δίχως να έπηρεάζωνται άπο προπαγάνδας. Το σύνολον τών άνθρώπων της ίδίας-κατα­ γωγής όνομάζεται φυλή. τα άτομα έπομένως που συ­ γκροτούν την φυλην συνδέονται μεταξύ των, δια φυ­ σικής συγγενείας, εΙναι όμαιμα. Ό 'ΑQιστοτέλης εύστό­ χως παρετήρησε στά «Ήθικα Εύδήμεια» ότι ό

άνθρω-28 Κωvσταvτίvος Α

Πλεύρης

πος εΙναι «κοινωνικόν ζώον πρός οϋς φύσει ουγyένειά έοτιν>> (ένθ. άνωτ. 1 242α, 30 και άναλόγως είς «Πολι­ τικά» 1 28 06, 32-45 και Α, 1-6). Ό 'Αριστοτέλης έδί­ δαξεν ότι τα μέλη τής κοινωνίας («κοινωνικοί») συν­ δέονται πρωτίστως δια τής φυλής («γένους») και τού είδους και κατόπι ν δια τής συμ6ιώσεως ( ένθ. άνω τ. 1242α, 25). 'Έκαστος εlναι φορεύς τών χαρακτηριστικών και τών ίδιοτήτων τής φυλ ης του. Στην νεωτέρα ν έποχην ό σοφΟς ΔΕ: Μπόν, στο περίφημον σύγγραμμά του «Ή ψυχολογία των &χ.λων» διαπιστώνει, ότι: ή φυ­ λή «ώς παράγων καθορισμού τών γνωμών καί τών δοξασιών τοϋ όχλου, τοποθετείται στήν πρώτην γραμμήν, διότι καί μόvη της εlναι σημαvτικωτέρα άπό όλους τούς άλλους παράγοντας». Κάθε φυλ η έχει την ίδιομορφίαν της, ή όποία άρχίζει άπο το χρώμα τής έπιδερμίδος και φθάνει στα χαρακτηριστικα τής ψυχής. Κάθε φυλη ξεχωρίζει άπο την άλλην λόγω έξωτερικών (σωματικών) και έσωτε­ ρικών (πνευματικών) διαφορών. Αί φυλετικαι ίδιότη­ τες ρυθμίζονται ύπο τής κλ ηρονομικότητος ( γονότυ­ πος) στην όποίαν όμως έπιδρά (θετικώς η άρνητικώς) το περι6άλλον με άποτέλεσμα να έμφανίζεται η να μη έμφανίζεται κάποια ίδιότης ( φαινότυπος). Αί φυλαι ύπόκεινται στον φυσικόν «νόμον τής άνισότητος» και στόν «νόμον τής ποικιλίας τών είδών>>. Ή φύσις κατα τους μέν, ό ΘεΟς κατα τους δε καθώρισαν νόμους (ποιοτικη η ποσοτικη σχέσις άνευ έξαιρέσεως) που διέπουν την 6ιολογικην πραγματικό­ τητα, είτε αύτη άφορά είς άνθρώπους, είτε είς φυτά, είτε είς ζώα. Τους νόμους αύτους ούδεις δύναται

άζη-lbτσιομός - Άπό τό ψεύδος οτήv άλήθειαv 29 μίως να άγνοfι fι νά παρα6ιάζη. Ό προσδιορισμός τών φυλών (άριθμος και χαρακτηριστικα) πραγματοποι­ είται με πολλΟ'uς έπιστημονικούς τρόπους. Έδώ συμ-6άλλουν άποφασιστικώς πολλαι έπιστfιμαι (6ιολογία, έθνολογία, γλωσσολογία, ίστορία, κοινωνιολογία, άνθρωπολογία κ.τ.λ. ) άλλά τον πρωτεύοντα λόγον και τfιν τελικην άπόφασιν λαμ6άνεί ή 6ιολογία. Ή έπιστήμη αύτη έδημιουρyήθη το πρώτον στfιν 'Αe'χαίαν 'Ελλάδα. 'Ενδεικτικώς τα 6ι6λία τοϋ Άριστο­ τέλους «περι ζώων γενέσεως», «ίστορία τών ζώων» άποτελοϋν πραγματείας 6ιολογίας. :και πρι ν άπο τον 'Αριστοτέλη, ό θαλfι;, ό Άναξίμανδρο; κ.ά άνέπτυξαν 6ιολογικας γνώσεις (είδη ζώων, φυτών κ.τ.λ.). Ό Πλωτiνο; ώμίλησε σαφώς δια το εΙδος: « 'Έπειτα τώv στοιχείων ή μετα6ολή τώv ζώωv τώv περί γήν ή φθορiχ τό εlδος σώζοvσα. .. >>. «Έννεάδες» Β, 1) δηλαδη: «'Άλλως τε τά στοιχεία μετα6άλλοvται καί έπί τής γijς τά ζώα έξαφαvίζοvται καί μόvοv τό ε[δος τωv διατηρείται ... >> ·Εκτος τών φιλοσόφων Άρχαιοέλληνες ίατροί ('Ηρόφιλος -περι τοϋ όποίου άξιόλογος ή έπι ύφηγεσίc;χ διατρι6i1 τοϋ καθηγητού κ. Κ. Πουρναροπούλου ύπο τον τίτλον «Ήρόφιλος ό Χαλκηδόνιος», Άθηναι 1979-Έρασίστρατος κ.ά.) προώθησαν την 6ιολογίαν τfις όποίας ίδρυτης θεωρείται ό Άλκμαίων (500 π.Χ.) τάς άπόψεις τοϋ όποίου συνεκέντρωσε και έξέδωσε το 1903 («'Αποσπάσματα Προσωκρατικών») ό ΓερμανΟς καθηγητής τοϋ Πανεπιστημίου τοϋ Βερολίνου Χέρμαν Ντίλ;. Ό Ίπποκράτη; (460-377 π.Χ.) συνέγραψε 6ι-6λία, δπου άναλύονται κλάδοι τfις 6ιολογίας (έμ6ρυο­ λογία, ανατομία κ.τ.λ.). Ό Γαληνό; ( 1 3 1 -2 1 0 μ.Χ.)

30 Κωνοταvτίνος Α.

Πλεύρης

είσήγαγε την πειραματικην φυσιολογίαν κ.τ.λ. και γε­ νικώς πλήθος Άρχαιοελλήνων έπιστημόνων και φιλο­ σόφων έδημιούργησαν και άνέπτυξαν την 6ιολογίαν' τής όποίας το Έλληνικώτατον όνομα καθιέρωσε στην διεθνή έπιστημονικην όρολογίαν ό Γερμανος Γοδε­ φQείδο; ΤQε6ιQάvον; (1778-1837) στην έξάτομον έργασίαν του ύπο τον τί τλον: «Βιολογία ή φιλοσοφία τi)ς ζώσης φύσεως». 'Έκτοτε ή 6ιολογία και ίδιαιτέρως ό κλάδος τi)ς Γενετικής έξελίχθησαν ραγδαίως. Παραθέτω έλάχιστα όνόματα διαπρεπών καθηγητών Πανεπιστημίων. Ό Άμερικανος Θ. ΜόQyκαv (6ρα6εϊον Νόμπελ . 1933) έπι6ε6αιώνει τους νόμους της κληρονομικότη­ τος. Ό ΓερμανΟς ΧοφμάϊστεQ (1824-1877) άναλύει τΟν τρόπον γενέσεως τών φυτών. Ό .. Αγγλος Θ. Χ άξλεϋ (1825-1895) άνανεώνει την θεωρίαν τi)ς έξελίξεως. Ό Γερμανος Α. Βάϊσμαv ( 18 34-1914) άποδεικνύει το άκληρονόμητον τών έπικτήτων ίδιοτήτων. Ό Γερ­ μανος Ε. ΣτQάσμπονQyΚεQ (1844-1912) άναλύει την γονιμοποίησιν τών φυτών. Ό Γερμανος Ο. ΧέQτ6ιyκ (1849-1922) έξετάζει την έξέλιξιν τού άνθρώπου και τών σπονδυλωτών ζώων. Ό Δανος Β. Γιόχαvσεv (1817-1927) όμιλεϊ διά την κληρονομικην μονάδα, την όποίαν όνομάζει «γονίδιον>>. Ό Όλλανδος Ντε ΒQί; (1848-1935) μελετά την θεωρίαν τi)ς έκτροπi)ς. Ό Τσέχος Ι. ΤσέQμακ (1828-1873) έπαληθεύει τον Μέ­ ντελ. 'Ο Έλ6ετος Ναιyκέλι, (1817-1891) άναλύει το πρωτόπλασμα. Ό Γερμανος Ρ. Σεμόv (1859-1919) παρουσιάζει την μνημονικην θεωρίαν. Ό Γάλλος Κ. ΜπεQVάQ (1813-1878) προωθεί την φυσιολογίαν. Ό Γερμανος Ε. Χαίκκελ ( 1824-1919) άναφέρεται στην έξέλιξιν, το ίδιο και ό ΓερμανΟς Χ. ΝτQί; (1867-1941).

Ρατσισμός - Άπό τό ψείιδος στήν άλήθειαv 3 1 Ό Γάλλος Γ. ΚυΟιέ ( 1796- 1 8 32) άποδεικνύει την στα­ θερότητα τών είδών. Ό Σουηδος Κ. Λινναίος ( 1 707-1 78 8 ) κατατάσσει τα είδη. Ό Έλ6ετος r. Μπωέν ( 1550- 1624) ταξινομεί τα φυτά. Ό Ρώσος Ν. Βαοίλωφ ( 1887-1943) προάγει την λεγομένην κλασσικην 6ιολο­ γίαν, ή όποία aντιτίθεται προς τήν «6ιολογίαν» τοϋ μαρξισμού. 'Αποτέλεσμα: ό Στάλιν έκτελεί τον Βα6ί­ λωφ. Το 1 949 έπιτυγχάνεται ή φωτογράφισις τών γονιδίων, έκαστον τών όποίων aντιστοιχεί είς χαρα­ κτηριστικον fι ίδιότητα τοϋ aνθρώπου. Συγχρόνως aναλύονται τά «χρωματοσώματα» που εΙναι οί φορείς τών φαινομένων τfις κληρονομικότητος. Ή aνάλυσις διεκνύει ότι περιέχουν νουκλε"ίνικα όξέα και είδικώς το Δεσοξυρι6οζυνουκλε"ίνικον όξύ, γνωστον ώς DNA, στό όποίον άποδίδεται ή κληρονομικότης. 'Επιτυγχάνονται aναρίθμητοι πρόοδοι στην Γενετική, ώστε τα συμπε­ ράσματά της πλέον aποτελούν aναμφισ6ήτητα έπι­ στημονικα δεδομένα. 'Έν έξ αύτών εΙ ναι και ή ύπαρξις διαφορετικών σωματικώς και πνευματικώς φυλών. "Ή­ δη έχει προηγηθfι μεγάλη έργασία έπιστημόνων όπως τών Μπλούμενμπαχ, Ντεμουλέν, Τοπινά@, Κνόξ, Ρέ­ τσιους, Μπάστιαν, Γκομπινrο κ.τ.λ. Διεπιστώθη ή φυ­ σικη και πνευματικη διαφορά τών φυλών, έξητάσθη­ σαν aνατομικά, έμφανισιακα κριτήρια και άλλοι έπι­ στήμονες όπως ό Λινναίος, με κριτήριον το χρώμα τfις έπιδερμίδος (και όχι μόνον) έδέχθησαν τέσσαρας φυ­ λά ς, ήτοι: Λευκη (εύρωπαϊκη), Κιτρίνι4- (aσιατικη), Μαύρη ( aφρικανικη), Χαλκόχρους ( aμερικανική) ... Αλ­ λοι όπως ό Μπλούμπενμπαχ ( 1 732- 18 40) διέκριναν πέντε φυλάς, ήτοι: Καυκασία, Μογγολική, Αίθιοπική, 'Αμερικανική, Μαλα"ίκή. Ό Ρέτσιους ( 1 790- 1 8 60)

32 Κωvσταvτίvος Α Πλεύρης ίδρυτης της Κρανιολογικfις Σχολής προσεπάθησε με κριτήριον το σχήμα της κεφαλής να κατατάξη τaς άνθρωπίνους φυλάς (δολιχοκεφαλία, 6ραχυκεφαλία, όρθογναθισμός, προγναθισμός). Το σχήμα της κεφαλής άπεδείχθη (yχι λάθος, άλλ' _{άνεπαρκΕς κριτήριον. Το ίδιο} και το σχήμα της ρινός, το άνάστημα, τα χείλη, το στό­ μα, το ζυγωματικόν τόξον, ή φύσις τών τριχών και γε­ νικώς αί άνατομικαι κατασκευαί, άπο μόναι των κε­ χωρισμένως δεν έπαρκοϋν' δια να προσδιορίσουν την φυλ ην τοϋ άνθρώπου. Χρειάζεται μία διασταύρωσις ή όποία πραγματοποιείται έντος ένος σαφοϋς πλαισίου χαρακτηριστικών και ίδιοτήτων. 'Εδώ άκρι6ώς έρχεται το χρώμα της έπιδερμίδος, ώς έντονον έξωτερικον δη­ λωτικον φυλής. Κατa ταϋτα γίνεται δεκτη ή διάκρισις τεσσάρων δασικών φυλών, δηλαδη: Λευκή, Μαύρη, Κι­ τρίνη, 'Ερυθρά (χαλκόχρους). Ή ίστορία τοϋ πολι τισμοϋ της άνθρωπότητος άπέδειξεν έκ τοϋ aποτελέσματος, ότι ή Λευκη φυλη έδημιούργιισε πολι τισμον και .μάλιστα το Έλλ ηνικον φϋλον της. Συνιστώ την έργασίαν τοϋ Γουσταύου Δε Μπόν: «Νόμοι έξελίξεως τών Λαών» ή όποία έξεδόθη στά «Έλληνικa ύπο τών έκδόσεων: «'Ελεύθερη Σκέψις» ('Αθηναι 1985) είς μετάφρασιν τοϋ 'Ανδρέα Δενδρινοϋ, ό όποίος σημειώνει εύστοχα σχόλια. Το 6ι6λίον αύτο εΙναι κοινωνιολογικη μελέτη περι τών φυλών που πρέ­ ?tει να διαοασθfι άπ' όλους. Άπο την πρωτοδημοσίευ­ σί ν του παρήλθε ν ίκανον χρονικον διάστημα, ώστε μπορεί να κριθη έν _{τfι ίστορικfι πράξει, ή όποία το} έπε-6ε6αίωσε και το έπηλήθευσε. Αί άναλύσεις τοϋ Λε Μπον περι φυλετικfις-έθνικης ψυχής, περι φυλετικού χαρακτήρος, περι ψυχολογικών χαρακτηριστικών τfις

Ρατσισμός - :Από τό ψεVδος στήv άλήθειαv 33 φυλης, περt τών φυλετικών πολιτισμών καt της πα­ ρακμης των, περt ψυχολογικης ίεραρχίας φυλών, περt διακριτικότητος άτόμων καt φύλων, περt συγκρίσεων φυλετικών καt θρησκευτικών έπιδράσεων κ.τ.λ. είναι θέματα έξόχως ένδιαφέροντα. Ό Λε Μπον μόνον εί� ώρισμένας άντιλήψεις του, διά την 'Αρχαίαν έποχην δΕν έκαμε όρθας έκτιμήσεις (Αίγύπτ.ιοι κ.τ.λ. ) διότι στην έποχήν του δεν ύπηρχαν αί νεώτεραι άρχαιολο­ γικαt άνακαλύψεις καt έκείνος ώμίλει οοσει τοϋ άρχαι­ ολογικοϋ ύλικοϋ, που τότε fιτο γνωστόν. Στον «" Άτλαντα-Γεωγραφίας» (έκδ. «Δημητρά­ κου») ύπάρχει διαφωτιστικον κεφάλαιον ύπο τΟν τίτ­ λον «Άνθρώπιναι φυλαί». Είναι πραγματικώς ώραϊον να διαοάζης έπιστημονικα κείμενα, που θέλουν να σε ένημερώσουν καt πραγματικώς άσχημον να δια6άζης προπαγανδιστικα κείμενα, που θέλουν να ο€ παρα-πλανήσουν. · Το σύγγραμμα δίδει τον άκόλουθον όρισμόν της φυλης: «λέγοvτες φυλήv έννοοϋμεv όμάδα άτόμωv μέ ξε­ χωριστό fι κατ' έπικράτησιv όμοια σωματικά καί ψυχικά χαρακτηριστικά� τά όποία ε[vαι καί κλη­ ρονομικά» (ένθ. άνωτ, σελ. 86) άναλύεται ή μονοφυλικη η πολυ­ φυλικη καταγωγή τοϋ άνθρώπου καί «περιγράφοντ_αι» αί ίδιότητες που μελετώνται δια τον καθορισμον μιάς φυλης. Παρατίθεται πληθος φωτογραφιών φυλετικών τύπων καt έξηγείται μΕ έπιστημονικας μεθόδους ό δια­ χωρισμός τών άνθρώπων είς φυλάς. Κατα την μελέτην: «σύμφωvα μέ τά άvωτέρω οί 6ασικές φυλές� οί όποίες έξηπλώθησαv είς όλη τήv Γfι καί άπό τίς όποίες προfιλθαv όλες οί άλλες ε[vαι τρείς: 1) Ή

34 Κωvσταvτίvος Α

Πλεύρης

Εύρωπαϊκή (Εύρωπίδαι) λευκή φυλή. 2) Ή _Μογ­ γολική (Μογγολίδαι) κιτρίvη φυλή καί 3) Οί vέ­ γροι (Νεγρίδαι) μαύρη φυλή» (ένθ. άνωτ. σελ. 90). Συνιστώ στοiις παρασυρθέντας άφελείς ποiι άντιρατσίζουν να άνοίξουν κάποιο έπιστημονικόν 6ι-6λίον. Ή μάθησις ούδέποτε ολάπτει. Έξ άλλου είναι καl ζήτημα λογικής ή άποδοχή τής 6ιολογικής πραγ­ ματικότητος, ποiι όνομάζεται φυλή. Αί φυλαl είναι άνισοι. 'Αξιολογούνται 6άσει τής ίκανότητός των να δημιουργούν πολιτισμόν. Κατ' αύτόν τόν τρόπον διακρίνονται γενικώς τρείς κατηγο­ ρίαι φυλών. Αί άνώτεραι, αί μεσαίαι καl αί κατώτεραι. Στην άνωτέραν κατηγορίαν κατατάσσονται δσαι φυ­ λαl δύνανται να δημιουργούν ίδικόν των πολιτισμόν. Στην μεσαίαν δσαι δΕν δημιουργούν ίδικόν των πολι­ τισμόν, άλλα μποροϋν να άφομοιώσουν εναν ξένον καl στην κατωτέραν δσαι φυλαl δΕν δημιουργούν ίδικόν των πολι τισμόν' ούτε μπορούν να άφομοιώσουν εναν ξένον. Ό Γουσταϋος Λt: Μπόν (1841-1931) διέκρινε τας φυλας είς τέσσαρας κατηγορίας ήτοι: α) πρωτογό­ νους, ο) κατωτέρας, γ) μεσαίας καl δ) άνωτέρας. Αί πρωτόγονοι είναι έλάχιστοι (π.χ. ίθαγενείς Αύστραλοl) εύρίσκονται τελείως είς ζωώδη κατάστασιν καl είναι άνεπίδεκτοι οίασδήποτε άγωγής. Ό καθηγητης Ά. ΓQανίτσας γράφει στήν «Γε­ νικη Βιολογία» (τόμος 3ος, 3η έκδοσις, Θεσσαλονίκη 1984, σελ. 178) ότι: · «Ό Homo sapiens διαιρείται σέ διάφορες φυ­ λές. Ή _{ταξινόμηση τώv άvθρώπωv σέ φυλές ήταv} πάντοτε όχι μόvο δύσκολη, άλλά καί

«6ε6αρυμέ-Jbτοισμός - Από τό ψεύδος οτήν άλήθειαν 35 vη>> μέ πολλές προκαταλήψεις.

Ή

άρχική διαίρεση οασίστηκε ατό χρώμα τijς έπιδερμίδας, άργότερα προστέθηκαν καί άλλα γνωρίσματα. Οί ταξινομή­ σεις διαφέρουν άνάλογα μέ τούς συγγραφείς. Δια­ κρίνονται συνήθως 4 μεγάλες όμάδες όπως: 1. Νεγροειδής 2. Καυκασοειδής 3. Μοyγολοειδής 4. :Αμερικανο-ινδικός καί μερικές μικρότερες όμάδες όπως οί Όττεντό­ τοι, οί Α ύστραλοειδείς κ.λπ. Μερικοί συyγραφείς διακρίνουν 30 φυλές ... ... Δέv μπορούμε νά διαιρέσουμε τούς άvθρώπους σέ φυλές άπό τά γονίδια τών όμάδων αίματος fι τών άvτιγόνων ίστοσυμ6ατότητας. 'Ορισμένα μορ-· φολογικά γνωρίσματα όπως τό χρώμα τijς έπιδερ­ μίδας, τό σχijμα τών ματιών καί τό σχijμα τού προσώπού εlναι διαφορετικά άνάμεσα Οέ _{τυπικούς} άντιπροσώπους διαφόρων φυλών. Μπορούμε νά δούμε σαφείς διαφορές άνάμεσα aτούς κατοίκους τijς Σουήδίας καί τούς κατοίκους τijς 1απωνίας, άλλά δέν θά οασιστούμε μόνο ατά μορφολογικά κριτήρια γιά νά χαρακτηρίσουμε τίς φυλές, διότι ύπάρχουν καί άλλα γονίδια πού διαφέρουν π.χ. ή συχνότητα τών όμάδων αίματος εlναι διαφορε­ τική, όρισμένες παθολογικές παθήσεις έχουν δια­ φορετική ουχνότητα, ύπάρχουν άκόμα διαφορές ώς πρός τίς διάφορες μορφές ίσοεν

ζ

ύμων κ.λπ.>>. Ή ταξινόμησις .τών άνθρώπων είς φυλάς έκα­ κολουθεϊ νά ε Ι ναι «οεοαρυμέvη μέ πολλές προκαταλή­ ψεις>>. Αί φυλαι ύπάρχουν, εΙναι μία πραγματικότης.

36 _{Κωvσταvτivος Α Ιlλεύρης} Άλλά μερικοι άπό προκατάληψι τάς παρα6λέπουν. Κρίμα που έθελοτυφλοϋν καi. περισσότερον κρίμα, όταν οί έθελοτυφλοϋντες εΙ ναι 6ιολόγοι και πρυτάνεις πανεπιστημίων. 'Ωραία μαθήματα έπιστήμης παραδί­ δουν στους φοιτητάς των, στους όποίους δεν λέγουν την άλήθειαν περι φυλών, άλλά διδάσκουν ότι όλοι οί άνθρωποι εΙναι ίδιοι. Στό «Μέγα Λεξικόν της Έλληνικης Ιλώσσης» τοϋ Δ. Δημητράκου (έκδ. «Δομή» Άθηναι 1964 λ. «φυ­ λή») άναφέρεται, ότι ή φυλη εΙ ναι: «σύνολον άνθρώ­ πων διά κοιvijς καταγωγijς συνδεομένων πρός άλλή­ λους». Στό «Έγκυκλοπαιδικόν Λεξικόν 'Ελευθερουδά­ κη» (Άθηναι 1931, λ. «φυλή») όρίζεται, ότι φυλη εΙναι: «τό σύνολον τών έκ κοινijς καταγωγής άνθρώπων� άθροισμα ή τμijμα τijς άνθρωπότητος έχον κοινά χα­ ρακτηριστικά καί ίδιότητας>>. Στην έγκυκλοπαίδεια «'Υδρία» (έκδ. 'Αξιωτέλ­ λη», Άθi]ναι 1983, λ. «φυλή») δια6άζομεν, ότι φυλη ε Ι ναι: «σύνολο άνθρώπων μέ κοινή καταγωγή καί όμοια -γενικά γνωρίσματα (χρώμα τοϋ δέρματος κ.λπ.)>>. Και άλλοϋ όρίζεται άκρι6ώς τό ίδιον, ότι δη­ λαδη φυλη εΙναι: «σύνολο άνθρώπων μέ κοινή κατα­ γωγή καί κοινά χαρακτηριστικά>> (Λεξικόν Νεοελλη­ νικης Ιλώσσας» έκδ. «Αύλός», Άθi]ναι 1978, λ. «φυ­ λή»). 'Όλοι, λοιπόν, άναγνωρίζουν την φυλην ώς 6ιο­ λογικην πραγματικότητα, που περιλαμ6άνει άνθρώ­ πους κοινf]ς καταγωγης, τους όμαίμους. Κάθε ίδιαίτε­ ρον σύνολον άνθρώπων με τά ίδιαίτερα χαρακτηριστι­ κά του, ό φυλετισμός έπιθυμεί νά τό διατηρη κεχωρι­ σμένως, άπό τά άλλα ίδιαίτερα σύνολα άνθρώπων, άπό

Ρατσισμός - :Από τό ψεύδος στήv άλήθειαν 37 τας άλλας δηλαδfι φυλάς. Ή παρατήρησις τής ζώσης πραγματικότητος είναι καταλυτικfι καi. άποκαλυπτική. Φυλετικαι όμάδες Πυγμαίων, Λαπώνων, Σουηδών, 'Ιαπώνων κ.τ.λ. δια­ κρίνονται άμέσως άλλήλων λόγφ τών ίδιαιτέρων χα­ ρακτηριστικών των. 'Έτσι είναι ή φυσικfι άλήθεια, τfιν όποίαν ό φυλετισμος σέ6εται και δι' αύτο διδάσκει έκάστη φυλετικfι όμας να αναπτύσσεται, να δρά και γενικώς. να ζή, άνευ άναμείξεως με άλλας φυλετικας όμάδας. ':ι!πομένως ό φυλετισμός (ρατσισμός) έπιθυμεί ό Πυγμαίος να μείνη Πυγμαίος, ό Σουηδος να μείνη. Σουηδός, ό Λάπων να μείνη Λάπων, ό Ίάπων να μεί­ νη Ίάπων κ.ο.κ. Ίίποτε περισσότερον. Είναι κακον αύτό; Έαν προσθέσετε τα περι καταπιέσεως, κατα­ διώξεως κ.τ.λ. θα σάς άπαντήσω πάλιν, ότι τότε δέν έχομεν ρατσισμον έχομεν κάτι άλλο. Ό ρατσισμος πιστεύει ότι ή διάκρισις τών άνθρώπων είς φυλας προέρχεται άπο τfιν φύσιν, είναι δηλαδfι φυσικον γεγονός, όπως άκρι6ώς δια6άζομεν στο καθιερωμένο «Μέγα ΛεξικΟν της 'Ελληνικής γλώσ­ σης» τών Liddel, Scott (έκδ. «1. Σιδέρη», λ. «Φυλή») φυλfι είναι: «άθροισμα άvθρώπων έκ φύσεως διακρι­ νομένων άπό τών άλλων». Α ύτα δέχεται ό φυλετισμός (ρατσισμός) και όποιος τοϋ δίδει άλλο περιεχόμενον τον παραποιεί σκοπίμως η άπο άγνοια. Ή ίστορικfι παρατήρησις 6ε6αιώνει ότι έν σχέ­ σει πρΟς τfιν Λευκfιν φυλήν, όλαι αί άλλαι είναι ύπο­ δεέστεροι. ΜεταξiJ μάλιστα τών φύλων (ίδιαίτεραι όμά­ δες έντος τοϋ αύτοϋ φυλετικού κύκλου} της Λευκής φυλής πρωτεύουσαν θέσιν κατέχει ή Έλληνικfι φυλfι καθ' όσον αύτη έδημιούργησε τον άνθρώπινον

πολιτι-38 Κωνσταντίνος Α

Πλεύρης

σμόν. Τούτο το όποϊον άπεκλήθη «Έλληνικον θαύμα» φαίνεται στι όφείλεται στον ίδεώδη συνδυασμον ύπε­ ρόχου κληρονομικότητος και εύνο'ίκού περι6άλλοντος, το όποίον έπέτρεψε την έκδήλωσιν τών άρετών τής · 'Ελληνικής φυλής. 'Όταν λέγωμεν περι6άλλον έννοούμεν πρωτίστως το γεωγραφικόν (έδαφος, κλίμα) και έν συνεχείc;χ το κοινωνικόν, οίκονομικόν, πολιτικόν. Ό πολυσπουδασμένος 'Επίσκοπος Κατάνης κ. Ίάκω6ο; Πηλίλη; στο άξιοπρόσεκτον τρίτομον έργον του «Αί έπιστήμαι παρα τοίς 'Αρχαίοις 'Έλλησιν» (τό­ μος 1ος, 'Αθήναι 1998, σελ. 55) στο έρώτημα: «διατί ή Έλλάς άνήλθεν καί άνέδειξεν ένα τόσον μεγάλον πο­ λιτιομόν; άπαντα δτι τούτο όφείλεται στόν «λαμπρόν ουνδυαομόν τοϋ γεωγραφικού χώρου καί τής ίδιοου­ γκραοίας τοϋ Έλληνικοϋ χαρακτήρος>>. Και πράγματι ύπάρχει φυλετικΟς χαρακτήρ, πο� άπορρέει έκ τής φυ-. λετικής ψυχής. Συχνώς, γράφω έπιμόνως περί τής Έλλ ηνικής 'Υπεροχής, μήπως ύπερ6άλλω; μήπως με παρασύρει ό ένθουσιασμός μου δια την 'Αρχαίαν 'Ελλάδα; μήπως διογκώνω τήν άξίαν τών 'Ελλήνων; Πιστευσατε με όχι. Ή Έλλfινικη Ύπεροχη εΙναι μία ίστορικη άλήθεια. Θα ήδυνάμην να άναφέρω πλήθος άναριθμήτων σοφών έπιστημόνων, οί όποίοι άπέδειξαν και ύπεστήριξαν την · πρωτοφανfι άνωτερότητα τών Άρχαιοελλήνων (ένερ­ γείςχ) και τών Νεοελλήνων (δυνάμει). Ώστόσον περιο­ ρίζομαι στην άπλη δήλωσι τού Γουσταύου Δε Μπόν (1841-1931) ό όποίος εύθέως χαρακτηρίζει τους "Ελ­ ληνας ώς «τό πιό εύφυές άπό τά άρχαία έθνη>> («Νό­ μοι έξελίξεως τών Λαών» έλλ. έκδ. «'Ελεύθερη Σκέψις» Άθ. 1985, σελ. 59). Αύτη ή φράσις τα λέγει δλα. Έαν την ύποστηρίξω εlμαι ρατσιστής; Έαν εlμαι ρατσιστης

1\:χτοιομός - :Από τό ψεύδος οτήv άλήθειαv 39 έπειδη άποδέχομαι οσα άληθfί ίσχυρίζονται οί ξένοι έπιστήμονες, διa την φυλήν μου, τότε δηλώνω κατη­ γορηματικώς, οτι εΙμαι ΡΑΤΣΙΣΤΗΣ. Ό Λt Μπον στο aνωτέρω σύγγραμμά του, πα­ ντού, άποδεικνύει την Έλληνικη πρωτοδημιουργία τού πολιτισμού π.χ. « 'Αλλά σέ· μία άνώτερη φυλή� μέ αίώνες ζωής� όπως αύτής τών Έλλήνων άποδείξαμε μέ σαφή­ νεια τήν όλοκληρωτική μεταμόρφωσι τής άρχαίας τέχνης αέ μία μορφή τέχνης ύπερ6ολικά ύπέροχης>> (ένθ. άνωτ. σελ. 65). 'Ακόμη και διa τους Ρωμαίους, που ύποτίθεται, οτι έπαρουσιάσαν κάποια συμ6ολ η στην τέχνη ό Λε Μπον εΙ ναι σαφής: «fl · αύτόν τόν λόγο ή ίοτορία τijς άρχιτεκτονικήι; καί τής γλυπτικής τών Ρωμαίων δέν εlναι σχεδόν τίποτε άλλο παρά μία παράγραφος τής ίστορίας τής άρχιτεκτονικής καί τής γλυπτικής τών άρχαί­ ων Έλλήνων>>. Μερικοι θa άντι τείνουν, οτι στην Ρώμη ύπάρ­ χουν άρχιτεκτονικa μνημεία, που δεικνύουν ύψηλον πολιτισμόν. Σύμφωνοι, άλλά, οπως άπέδειξε ό Λε Μπόν: «Οί ναοί� τά άνάκτορα� οί θριαμ6ευτικές άψίδες� τά άνάγλυφα εlναι 6έ6αια έργα Έλλήνων

ή

μα­ θητών τών Έλλήvων» (ένθ. άνωτ. 52). την διαπίστωσιν τού Λε Μπόν, οτι το Έλλη­ νικον Έθνος εΙ ναι τό «πιό εύφυές άπό τά άρχαία έθνη>> εlχε κάνει χιλιετίας πριν ό πΟ:τήρ της ίστορίας ΉQόδοτ�, κατa τον όποίον: « ... έκ παλαιοτέρου τού 6αρ6άρου έθvεος τό Έλλη­ νικάν έόν καί δεξιώτερον ... » ( «Ί

d

τορία» Α, 60)