Η ποιμαντική θεολογία του γέροντος Αιμιλιανού Σιμωνοπετρίτου

1 ΑΡΙΣΤΟΤΕΛΕΙΟ ΠΑΝΕΠΙΣΤΗΜΙΟ ΘΕΣΣΑΛΟΝΙΚΗΣ  ΘΕΟΛΟΓΙΚΗ ΣΧΟΛΗ   ΕΡΓΑΣΙΑ    ΣΤΟ  ΠΡΟΓΡΑΜΜΑ  ΜΕΤΑΠΤΥΧΙΑΚΩΝ  ΣΠΟΥΔΩΝ    ΤΟΥ  ΤΜΗΜΑΤΟΣ   ΠΟΙΜΑΝΤΙΚΗΣ   ΚΑΙ   ΚΟΙΝΩΝΙΚΗΣ  ΘΕΟΛΟΓΙΑΣ   . π. Χαρίλαος  Εὐθ. Παπαγεωργίου  (Α.Ε.Μ.  383)   .            . H  ΠOIMANTIKH  ΘΕΟΛΟΓΙΑ     ΤΟΥ  ΓΕΡΟΝΤΟΣ   . ΑΙΜΙΛΙΑΝΟΥ      ΣΙΜΩΝΟΠΕΤΡΙΤΟΥ      ΣΥΜΒΟΥΛΟΣ  ΚΑΘΗΓΗΤΗΣ:  Ο ΑΙΔΕΣΙΜΟΛΟΓΙΩΤΑΤΟΣ  ΠΡΩΤΟΠΡΕΣΒΥΤΕΡΟΣ . ΑΘΑΝΑΣΙΟΣ  ΓΚΙΚΑΣ .         ΘΕΣΣΑΛΟΝΙΚΗ  ΔΕΚΕΜΒΡΙΟΣ  2008 .

2.                                . H  ΠOIMANTIKH  ΘΕΟΛΟΓΙΑ     ΤΟΥ  ΓΕΡΟΝΤΟΣ   . ΑΙΜΙΛΙΑΝΟΥ      ΣΙΜΩΝΟΠΕΤΡΙΤΟΥ                         .

3. ΠΕΡΙΕΧΟΜΕΝΑ      Πρόλογος ………………………………………………………………………………………………………    σελ. 6   Εἰσαγωγή……………………………………………………………………………………………………….    σελ. 8  Βιογραφική  «ἰχνηλασία» τοῦ  Γέροντος Αἰμιλιανοῦ…………………………………………………...σελ.11 . ΠΡΩΤΟ  ΚΕΦΑΛΑΙΟ :  Η  ΔΙΑΜΟΡΦΩΣΗ  ΤΗΣ ΠΝΕΥΜΑΤΙΚΗΣ    ΦΥΣΙΟΓΝΩΜΙΑΣ    ΤΟΥ  ΓΕΡΟΝΤΟΣ  ΑΙΜΙΛΙΑΝΟΥ  Ι. Η  ΠΕΡΙΟΔΟΣ ΤΗΣ  ΠΝΕΥΜΑΤΙΚΗΣ  ΠΡΟΕΤΟΙΜΑΣΙΑΣ  ΓΙΑ  ΤΟ ΠΟΙΜΑΝΤΙΚΟ  ΕΡΓΟ.               Α. Οἰκογενειακές καταβολές. Ἡ ʺπροσφυγική ʺ εὐλάβεια  καί πνευματικότητα………………σελ.16  Β.  Συμπόρευση  με  το    ἱεραποστολικό    ἔργο  τῶν    χριστιανικῶν    ἀδελφοτήτων  ‐  χρόνια   προετοιμασίας ‐πρῶτες  μοναχικές  ἐντρυφήσεις……………………………………………………….σελ.19  Γ.  Τά   χρόνια   στά    Τρίκαλα  (  Δούσικο  ‐ Μετέωρο  , κατήχηση  , ἐξομολόγηση  , κήρυγμα, πρῶτες   μοναχικές  κουρές.)……………………………………………………………………………………………..σελ.21  Δ.Ἡ ἐμπειρία  τοῦ  Ἁγίου Ὄρους πρό  καί  μετά  τήν ἐγκατάσταση  στή  Σιμωνόπετρα………..σελ.27  Ε. Ἡ ἵδρυση  τῆς  Ὁρμύλιας καί  οἱ  ποιμαντικές  ἐξορμήσεις  τοῦ  Γέροντα  στόν  κόσμο ( ὁμιλίες ‐  προσκυνήματα)…………………………………………………………………………………………………σελ.30  Στ. Ἡ  εὔλαλος  σιωπή………………………………………………………………………………………… σελ.33  ΙΙ. ΤΟ  ΒΙΒΛΙΚΟ  ΥΠΟΒΑΘΡΟ  ΤΗΣ  ΠΟΙΜΑΝΤΙΚΗΣ  ΤΟΥ  ΓΕΡΟΝΤΟΣ …………………………..σελ.35  Α. Ἡ χρήση  τῶν  παλαιοδιαθηκικῶν  βιβλίων καί ἡ  προβολή  ἀγνώστων  μορφῶν  ἤ  γεγονότων  (πού  σχετίζονται εἴτε  μέ  τήν ἐμπειρία  τῆς  Ἐκκλησίας  εἴτε  τῶν  ἀνθρώπων.)………………. σελ.36  Β. Ἡ  χρήση  ἐξεχουσῶν  βιβλικῶν  μορφῶν  στό  ἔργο τοῦ  Γέροντος……………………………... σελ.38  Γ.Ἡ  ἑρμηνεία  τοῦ  Ψαλτηρίου  καί  τῶν  ἱστορικῶν  βιβλίων ……………………………………… σελ.46  Δ. Ἡ  βίωση  τῶν  ἁγιογραφικῶν  χωρίων  καί λόγων  τοῦ  Κυρίου…………………………………σελ.48  ΙΙΙ. ΟΙ  ΠΝΕΥΜΑΤΙΚΟΙ  ΣΥΝΟΔΟΙΠΟΡΟΙ  ΤΟΥ ΓΕΡΟΝΤΟΣ   Α. Ἡ ἀσκητική  παράδοση  …………………………………………………………………………………σελ.50  Β) Ἡ  ἀναζήτηση  πνευματικῶν  ἐμπειριῶν καί  συνοδοιπόρων ………………………………….. σελ. 51  Γ) Οἱ ρίζες  τοῦ νεοφιλοκαλικοῦ  ρεύματος ( Μ. Βασίλειος, Ἡσυχασμός Κολλυβάδες)…………σελ.53  Δ)  Ὁ    Ἅγιος    Νεκτάριος    ὡς    ἐνδιάμεσος    κρίκος    παλαιᾶς  παραδόσεως    καί      νεοφιλοκαλικοῦ    ρεύματος…………………………………………………………………………………………………………..σελ.56  Ε) Οἱ πνευματικοί  συνοδοιπόροι  τοῦ  γέροντος  Αἰμιλιανοῦ………………………………………..  σελ.58  Στ)Ἡ    περίπτωση    τοῦ  π.  Δημητρίου  Γκαγκαστάθη  ‐  ἕνας    ἰδιότυπος    νηπτικός    «ἐνοριακός   μυστικισμός»…………………………………………………………………………………………………….σελ.64  Ζ) Κοινά  στοιχεῖα  τῆς  νεοφιλοκαλικῆς  μοναστικῆς  παράδοσης……………………………….. σελ.66 .  .

4 ΔΕΥΤΕΡΟ ΚΕΦΑΛΑΙΟ :  ΠΟΙΜΑΝΤΙΚΗ  ΘΕΩΡΙΑ ΚΑΙ ΔΙΔΑΣΚΑΛΙΑ  ΤΟΥ  ΓΕΡΟΝΤΟΣ  ΑΙΜΙΛΙΑΝΟΥ  Ι. ΔΙΗΚΟΥΣΕΣ ΘΕΟΛΟΓΙΚΕΣ – ΠΟΙΜΑΝΤΙΚΕΣ   ΕΝΝΟΙΕΣ ΤΟΥ  ΓΕΡΟΝΤΟΣ  ΑΙΜΙΛΙΑΝΟΥ  Α. Θεός  καί   ἄνθρωπος………………………………………………………………………………………. σελ.70  Β. Νῆψις…………………………………………………………………………………………………………...σελ.73  Γ. Χάρις ‐ἐκλογή  ‐ κλήση ‐ ἀποστολή ‐ʺγάμος ʺ………………………………………………………....σελ.75  Δ. Ἁγιασμός ‐χαρά‐ἀγάπη…………………………………………………………………………………...  σελ.78  Ε. Προσευχή  ‐ Σιωπή ‐ Νύκτα…………………………………………………………………………….....σελ. 81  Στ.Ὑπακοή……………………………………………………………………………………………………….σελ.85  Ζ. Ἡ  « ἡττωμένη γένεσις »…………………………………………………………………………………....σελ.86  ΙΙ. Η ΠΝΕΥΜΑΤΙΚΗ  ΠΑΤΡΟΤΗΤΑ  ΚΑΤΑ ΤΟ  ΓΕΡΟΝΤΑ  ΑΙΜΙΛΙΑΝΟ  Α. Τό  χάρισμα  τῆς πνευματικῆς  πατρότητος…………………………………………………………σελ. 88  Β. Ἡ πνευματική  συγκρότηση τοῦ  Γέροντος Αἰμιλιανοῦ καί  ἡ συστοίχησή  του  μέ  τή  γεροντική  ‐ ἀσκητικοπατερική παράδοση……………………………………………………………………………. σελ.89  Γ. Ἡ  διδασκαλία  τοῦ  Γέροντος  περί   τοῦ πνευματικοῦ  Πατρός…………………………………. σελ.91  Δ.  Ὁ  Γέροντας    ὡς  ὁδηγός    στην  συναίσθηση  τῆς    ἁμαρτίας    και    τήν  ὑποστατική  ἕνωση    τῆς   ἀνθρώπινης  φύσης ἐν  τῷ Θεῷ……………………………………………………………………………...σελ.94  Ε. Ἡ συνταύτιση  τοῦ  Γέροντος Αἰμιλιανοῦ  με  τον Γέροντα  Σωφρόνιο Σαχάρωφ στή  διδασκαλία  για τή   γέννηση  τοῦ  θείου  λόγου μέσα  στήν ἀνθρώπινη  καρδιά………………………………. σελ.97  ΙΙΙ. Η  ΛΕΙΤΟΥΡΓΙΚΗ  ΕΜΠΕΙΡΙΑ ‐ ΒΙΩΜΑ  ΤΟΥ ΓΕΡΟΝΤΟΣ ΑΙΜΙΛΙΑΝΟΥ…………………….σελ.100  Α. Προετοιμασία γιά  τή  Θεία  Λατρεία………………………………………………………………….σελ.101  Β. Ἐκκλησία ‐ Θεία  Λειτουργία………………………………………………………………………….    σελ.103  Γ. Λειτουργικά  βιώματα  τοῦ γέροντος  Αἰμιλιανοῦ…………………………………………………..σελ.105 . ΤΡΙΤΟ  ΚΕΦΑΛΑΙΟ :  Η ΠΟΙΜΑΝΤΙΚΗ ΠΡΑΞΗ ΤΟΥ ΓΕΡΟΝΤΟΣ ΑΙΜΙΛΙΑΝΟΥ  Ι. ΕΠΙΜΕΡΟΥΣ  ΠΟΙΜΑΝΤΙΚΕΣ  ΠΡΟΣΕΓΓΙΣΕΙΣ   ΤΟΥ   ΓΕΡΟΝΤΟΣ  ΑΙΜΙΛΙΑΝΟΥ    Α. Ὁ Γέροντας ὡς ποιμήν  τῆς  νεότητος…………………………………………………………………σελ.111  Β. Ποιμαντική  τοῦ γάμου  και  τῆς  οἰκογένειας……………………………………………………....σελ. 113  Β. Ποιμαντική  τῶν  ποιμένων ( κληρικῶν – θεολόγων )……………………………………………...σελ.116  Γ.Ποιμαντική  τῶν  μοναχῶν………………………………………………………………………………  σελ.120  α. Μοναστική   κλήση………………………………………………………………………………………..σελ.121  β. Γνωρίσματα  τῆς    μοναχικῆς  ζωῆς …………………………………………………………………..σελ.122  γ.Τό  μοναστῆρι………………………………………………………………………………………………..σελ.124  δ. «Συμμετεωροπορεῖν  τῷ Θεῷ» …………………………………………………………………………..σελ. 125 .

5 ε. Ἀνανέωση  τοῦ   ἁγιορειτικοῦ   μοναχισμοῦ……………………………………………………….....σελ.126  ΙΙ.  ΠΡΑΓΜΑΤΩΣΗ    ΚΑΙ      ΓΕΝΙΚΑ    ΧΑΡΑΚΤΗΡΙΣΤΙΚΑ    ΣΤΟΙΧΕΙΑ    ΤΗΣ    ΠΟΙΜΑΝΤΙΚΗΣ    ΤΟΥ   ΓΕΡΟΝΤΟΣ  ΑΙΜΙΛΙΑΝΟΥ  Α. Τό ἄνοιγμα πρός τούς ʺνοσταλγούςʺ τῆς Ὀρθοδοξίας…………………………………………  σελ.130 Β. Ἡ πολυμέρεια,  εὐρυμάθεια  καί  προσαρμογή  στά  σύγχρονα  δεδομένα…………………. σελ.133  Γ. Πνευματική  ἀξιοπρέπεια  καί   πνευματική  ἀρχοντιά…………………………………………..σελ. 135  Δ. Ἡ δημιουργία καί ἡ ἐμπέδωση ʺοἰκογενειακοῦʺ πνεύματος καί  κλίματος………………….σελ.137  Ε. Ἡ γλῶσσα    καί  τό ὕφος  τῶν  κειμένων. Ἡ  φωνή  τοῦ  Γέροντος……………………………...σελ.139  Στ. Ἡ  ἄνεση  , ὁ  πλατυσμός  τῆς  καρδίας1 καί  ἡ  ἀνάπαυση ψυχῶν…………………………   σελ.141  «…Οὐ γάρ  ζητῶ  τά  ὑμῶν ἀλλά ὑμᾶς…»  …… ...…………………………………………………….σελ. 142  ΣΥΜΠΕΡΑΣΜΑΤΑ…………………………………………………………………………………………   σελ.145 . ΕΠΙΛΟΓΟΣ……………………………………………………………………………………………………σελ.148  ΠΗΓΕΣ –ΒΙΒΛΙΟΓΡΑΦΙΑ…………………………………………………………………σελ.149                                        .

6. ΠΡΟΛΟΓΟΣ   . Ἡ  συμμετοχή  στό    Πρόγραμμα    Μεταπτυχιακῶν    Σπουδῶν    τοῦ    Τμήματος  . Ποιμαντικῆς  καί  Κοινωνικῆς  Θεολογίας  τοῦ  Α.Π.Θ.  ὑπῆρξε  ἡ  ἀφορμή  γιά  τήν   ἐκπόνηση  αὐτῆς  τῆς  ἐργασίας , πού  συντάχθηκε  μέ  τήν ὁλοκλήρωση  τοῦ  κύκλου   τῶν  μαθημάτων  γιά  νά  ὑποβληθεῖ  στήν  κρίση  σεβαστῶν  διδασκάλων. Ὅμως ἡ   σύνταξή  της  λειτούργησε καί ὡς  μερική  «ἐξόφληση»  ἑνός  ἀειδινήτου  χρέους πρός   τόν    ἄνθρωπο    πού  μέ    τό    παράστημά    του    καί    τό    λόγο    του      ἀποτέλεσε    μιά   γλυκεῖα  παιδική  ἀνάμνηση ,  καθοριστική  ὅμως  γιά  τό  μέλλον  τοῦ  συντάκτου.   Ἡ  παρουσία  τοῦ    γέροντος    Αἰμιλιανοῦ    Σιμωνοπετρίτου    στή    ζωή    πλείστων   συνανθρώπων μας  , τό  σύντομο πέρασμά   του ἀπό  τις  ψυχές  μας ,  ἡ  συμβολή  του   στήν  ἐμψύχωση  τῶν  ὁραματισμῶν    μας    καί    τήν  ἐνσάρκωση  τῶν    κλήσεών    μας  ,  ὑπῆρξαν  γεγονότα  καθοριστικά.    Δημιούργησαν  τά    δεδομένα      μιᾶς    νέας   ποιμαντικῆς  «σχολῆς»  μέ    ὑψιπέτη  προσανατολισμό  ,  πνευματική    ἀξιοπρέπεια  ,  παροξυσμό   καλῶν  ἔργων  , μαρτυρία  πίστεως  , κοινωνία  ἀγάπης. Ἡ  «ἐν  σώματι»   ἀπουσία    του  δέν    ἀκυρώνει    ἀλλά  ἐμπεδώνει    καί    πολλαπλασιάζει    τό  ἔργο    του,  πλούσια  εὐλογημένο  ἀπό  τό  Δοτῆρα  παντός ἀγαθοῦ. Καί  αὐτό δέν εἶναι παρά  ἡ   ἀδέκαστη κρίση  τῆς  ἱστορίας τοῦ σύγχρονου μοναχισμοῦ  και  τῆς  ποιμαντικῆς .     Ἐκφράζοντας  τήν  εὐγνωμοσύνη  πρός  τό σύμβουλο  καί  καθοδηγό  μας  σέ  αὐτή    τήν  προσπάθεια  Αἰδεσιμολογιώτατο  Πρωτοπρεσβύτερο  π.  Ἀθανάσιο    Γκίκα  ,  ἀναπληρωτή    Καθηγητή    τοῦ  Τμήματος    Ποιμαντικῆς    καί    Κοινωνικῆς    Θεολογίας   τοῦ Α.Π.Θ. καί  πρός  ἐκείνους  πού  συνετέλεσαν  στήν  ὅσο  τό  δυνατόν  ἀρτιότερη  παρουσίασή    της,  ἐπιζητοῦμε    την    ἐπιεικῆ    κρίση  γιά  τίς  ἀτέλειές  της    καί    τήν   οἱαδήποτε   εὐμενῆ  ὑπόδειξη  γιά  τή  βελτίωσή  της.     Βόλος 18 Ἰουλίου 2008  Μνήμη  τοῦ ἁγίου καί  ἐνδόξου  μάρτυρος Αἰμιλιανοῦ  Πρωτοπρ. Χαρίλαος Ε. Παπαγεωργίου .      .

7.                                                                            .

8. Α. ΕΙΣΑΓΩΓΙΚΑ    Ἡ  σύγχρονη  θεολογική  ἀναζήτηση  στούς  δρόμους  τῆς  ποιμαντικῆς  διακονίας  καί  προσφορᾶς  στό  λαό  τοῦ  Θεοῦ,  ὠφελεῖται  τά  μέγιστα  ἀπό  τήν  ἀναζήτηση  ποιμαντικῶν  προτύπων  μέσα  στό  ἱστορικό  «παρόν»  τῆς  Ἐκκλησίας,  τό  ὁποῖο  θεμελιώνεται  στό  παρελθόν  της  καί ἐπεκτείνεται στό ἐσχατολογικό  μέλλον Της2.  Ἡ  προσπάθεια  αὐτή  ἐνισχύεται  ἀσφαλῶς  μέ  τήν  ἀναζήτηση,  ἀνάγνωση  καί  ἀξιοποίηση ἀναλόγων  καθοδηγητικῶν  κειμένων σέ   συνδυασμό  μέ  τή  χρήση  τους   στήν    καθημερινή    ποιμαντική    πράξη.  Ἡ    πράξη  ὅμως      αὐτή    δέν    περιορίζεται   ἁπλῶς      στήν    προσαρμογή    τῶν    ποιμαντικῶν    διατυπώσεων      στά    μέτρα    τῶν  σύγχρονων  ἀνθρώπινων    ἀναγκῶν,    ἀλλά    ἀγγίζει    καί    αὐτή    τήν    ἀκαδημαϊκή   ἐνασχόληση    ἀποσκοπώντας     στόν    «  καταρτισμόν    τῶν  ἁγίων»    καί    τήν    οἰκοδομή   τοῦ  Σώματος  τῆς  Ἐκκλησίας  3. Ὅπως   χαρακτηριστικά   σημειώνει  ἕνας  ἀπό  τους    σημαντικότερους      σύγχρονους    θεράποντες    τοῦ    ποιμαντικοῦ  στοχασμοῦ  4  :  «…πολλά   ρυάκια  ποτίζουν   το  πνευματικό  ἔδαφος  τῆς πατρίδος  μας, ὄχι  μόνον   κατά    τά    παλαιότερα    χρόνια  ,  ἀλλά    καί    κατά    τούς    τελευταίους    δύσκολους   καιρούς. Τά περισσότερα  ἀπό  αὐτά   εἶναι  ἄγνωστα,  οἱ  πολλοί  δέν τά  προσέχουν   καί    οἱ    ἁρμόδιοι  δέν    τά    παρουσιάζουν…  Κοινό    γνώρισμά    τους    ὅμως    εἶναι  ὅτι   ἀγάπησαν  ἰδιαίτερα  τό  Σαρκωμένο  Θεό, ἔνοιωσαν  βαθειά   τό  μήνυμά  του  καί   προσπάθησαν    αὐτό    νά    τό    μεταδώσουν  ζωντανό    στό    διψασμένο    κόσμο…  Κάτι    τέτοιες πνευματικές  καταβολές   πρέπει  νά  τίς  προσέχη  ἰδιαίτερα  ἡ  ἱστορία  καί  ἡ   ἱστοριογραφία.  Ἡ    τελευταία    δέν    συντίθεται    ἀπό    τό    ὑλικό    (  μόνον  )  ἐπισήμων   ἀρχείων καί   διοικητικῶν  πράξεων. Τήν  ὑφαίνουν  μᾶλλον οἱ  ἤρεμες καί  γόνιμες   προσφορές    τῶν    ἀληθινῶν  ἐκείνων    ἀνθρώπων  πού    λαχτάρησαν    τό    Θεό  ...  κι   ἔζησαν    γνήσια    τό    Εὐαγγέλιο    καί    τό    μετέδωσαν    ὡς    Ὀρθοδοξία    καί   Ὀρθοπραξία…»  Ὁ    ἐρευνητής    τῆς    πνευματικῆς    πορείας      τοῦ  συγχρόνου    ὀρθοδόξου  πληρώματος    στέκεται    μέ    σεβασμό    καί  εὐλάβεια    ἐνώπιον    ὁρισμένων  .   Ἀκαδημία    Θεολογικῶν    Σπουδῶν  Ἱ.Μ.  Δημητριάδος  ,  τόμος    Ἐκκλησία  καί    Ἐσχατολογία    ,                        ἐκδ.  Καστανιώτη ,  Ἀθήνα  2003 , σ. 11.  3 Ἐφεσ. 4,12.        4Ἠλία Μαστρογιαννοπούλου( Ἀρχιμ.) , Ἅγιες  Μορφές  τῆς  νεωτέρας   Ἑλλάδος, χ.χ. Ἀθῆναι (2)    ἐκδ. ΤΗΝΟΣ, σ. 5‐6.   2.

9 ἀσκητικῶν  καί  ἰδιαίτερα  νηπτικῶν   πνευματικῶν  πατέρων  τῆς  ἐποχῆς  μας. Μέ   περισσή  εἰλικρίνεια    θά    μποροῦσε    νά    τούς    χαρακτηρίσει    ὡς    συγχρόνους   ἡσυχαστές    ἤ  καί  ὡς  σύγχρονους καί τελευταίους  (;) ἐπιγόνους  τῆς  Φιλοκαλικῆς   ἀναγέννησης      στήν  πατρίδα      μας  5.  Οἱ    πατέρες      αὐτοί  ,  προικισμένοι    μέ    τό   χάρισμα    τῆς    πνευματικῆς  κυοφορίας,  ἀναγέννησης    καί  καθοδήγησης    ψυχῶν,  υἱοθέτησαν    τό    ἀσκητικό    ἦθος    καί    τό    ἡσυχαστικό    φρόνημα    τῶν    παλαιότερων   φιλοκαλικῶν. Ἐπέκτειναν  στίς  μέρες  μας   τό  παιδαγωγικό, συμβουλευτικό  καί  ἐν   γένει    ἀναγεννητικό    τους    ἔργο.  Ἔγιναν    οἱ    σύγχρονοι    πνευματικοί    πατέρες  τῆς   νεολαίας,  οἱ    ἀναμορφωτές    τοῦ    σύγχρονου    μοναστικοῦ    ρεύματος  ,  οἱ    σύμβουλοι   τῆς    νεοελληνικῆς    οἰκογένειας.  Συνέχισαν    μ’  ἕνα    λόγο    τή    μακραίωνη  ὀρθόδοξη  παράδοση    τῆς    πνευματικῆς    πατρότητος.    Οἱ      ἱερές    μνῆμες    τῆς  νηπτικῆς    τους   ζωῆς      λειτουργοῦν    στή    συνείδησή    μας    παραμυθητικά  ,  θεραπευτικά    καί   διδακτικά. Καί  τό  γεγονός  ἀποκτᾶ  μεγαλύτερη  σημασία,   ὅταν ἡ  ὅποια  ἀναφορά   στό  ἔργο  τους  δέν  γίνεται  ὡς  μεταθανάτια  ἐξόφληση ἑνός  πνευματικοῦ  χρέους   ἀλλά,  ζώντας    τήν      εὐλογία    τῆς    ἐν    ἡμῖν    παρουσίας    τους,  ἀποτίουμε    τόν    υἱϊκό   φόρο  τοῦ  σεβασμοῦ  καί  τῆς  ἀγάπης.              Ἡ    προσωπικότητα    τοῦ    πολυσεβάστου    γέροντος    Αἰμιλιανοῦ  (Βαφείδη)  Σιμωνοπετρίτου  ἐμπίπτει    σ’  αὐτήν    ἀκριβῶς    τήν    κατηγορία    νεώτερων   καθοδηγητικῶν    μορφῶν  ,  πού    μέ    τό    ὀλιγόχρονο  πέρασμα    ἀλλά    τήν    ἀμφιλαφῆ   καρποφορία    ἀναδείχθηκαν    ὄρχαμοι    τοῦ    νέου    Ἰσραήλ    ἐν    μέσῳ    ἑνός    «αἰῶνος  ἀπατεῶνος»  6. Μέσα   ἀπό  τό ἀπέραντο  εὖρος  τῆς  πληθωρικῆς  του  παρουσίας  ,  στήν    παροῦσα  μελέτη      ἐπιχειρεῖται    μιά    ἀκροθιγής  ,  καί    πρός    τοῦτο    ἐκ    τῶν   προτέρων    ἐλλιπής  ,  παρουσίαση    τῆς    ποιμαντικῆς    θεολογίας    τοῦ    Γέροντος   Αἰμιλιανοῦ , ὅπως  ἀναπτύσσεται  στά  ἐκδοθέντα  ἔργα  καί τίς  κατηχήσεις του , εἴτε   ἀπομαγνητοφωνημένες  ,    εἴτε    στενογραφημένες,    εἴτε    ἐπισήμως  καί    ἐπιμελῶς   ἐκδεδομένες  ἀπό  τό  Πατριαρχικό  καί  Σταυροπηγιακό  Μετόχιο ‐ Ἱερό  Κοινόβιο τοῦ   Εὐαγγελισμοῦ    στήν    Ὁρμύλια  τῆς    Χαλκιδικῆς  7  .  Τό  ἐγχείρημά    μας    ἔχει    τήν   Γεωργίου Κρουσταλλάκη , Ὁ  Γέρων  Πορφύριος, ἐκδ. ΙΧΝΗΛΑΣΙΑ, Ἀθήνα 1997.    Ἀκάθιστος   Ὕμνος,   Μ. Οἶκος .  7 Σεραπίωνος  Σιμωνοπετρίτου , (Ἱερομονάχου),Γέροντας  Αἰμιλιανός  Σιμωνοπετρίτης : Ἰχνηλασία   Ζωῆς, περιοδικό ΠΕΜΠΤΟΥΣΙΑ , τεῦχος 14 ,( Ἀπρίλιος ‐ Ἰούλιος 2004 ),  σελ. 114.  5 6.