bew aar d a t geen h a a r van ons hoof kan val sonder sy wil nie.
Hierdie leer is dikwels bespotlik voor- gestel, m aar dit is n et so dikwels genoem die h a r t van die Kerk. E n so m ag dit wel genoem word, w an t as God dit aan die mens moes oorgelaat het om self te wil en te kies, sou niem and gekies het om in C hristus te glo en volhard h et in die keuse nie. In hierdie onsekere wêreld, w aar enige ding enige oomblik kan gebeur, kan o-ns dit ontwy- felbaar w eet d at dit nie ons is w at na God gegryp h et nie, m aar Hy w at ons gegryp h et to t die ewige lewe. Die grootste k rag w at werk in die heelal is nie die k rag van die atoom- of w ater- stofbom nie, m aar die k rag van Gods welbehae w at sê: E k sal b arm h artig wees oór wie E k b arm h a rtig wil wees en My ontferm oor wie Ek My wil ont- ferm .
Die tweede w aarheid w at van beteke
nis gebly het, veral vir ons mense van die 20ste eeu, is die w aarheid van die soew ereiniteit van God, die absolute opperheerskappy van die Here. Die mens doen sulke m agtige dinge; hy la a t die aarde skud op sy grondveste, hy dring die hemele binne en dink d at niks m eer v ir hom onmoontlik is nie. M aar God
hou die wêreld m et die nietige m ens in die holte van sy hand en het volkome beheer oor alle dinge. D aar h e t in ons ty d al veel gebeur w aaroor ons geen beheer het nie, m aar d aar h et nog niks gebeur w at God nie opsetlik gewil of toegelaat het nie. W ant u it Hom en deur Hom en to t Hom is alle dinge.
Met dieselfde geloofsversekering as die digter van Ps. 2 kan ons sê:
W át dring en d ry f die wilde heiden- dom, D at volke ra a s in opgewonden- heid ? . . . Om God alm agtig na die kroon te steek . . . .
M aar God die H eer w at sy gedugte stoel bo ste rre stig, sien van sy hoogtes neer; Hy lag en spot d a t hul so v ru g t’loos woel en, m*gteloos, verniet hul k rag verteer.
As kinders van die H ervorm ing kan ons dit sê. W ant die K erkhervorm ing is ’n gebeurtenis w at behoort to t die geskiedenis; m aar d it is ook ’n fe it van ons lewe. Ons m oet m et daardie feit rekening hou deur altyd w eer die w aar- hede van die H ervorm ing te deurw orstel en dit te belewe. Wie d it nie doen nie, v ir hom h et die K erkhervorm ing geen betekenis m eer nie.
C. B. BRINK.
Johannesburg.
DISKUSSIE
Aantekeninge by die Fenomenologiese Analise in die Psigiatrie
P rofessor H. C. Riámke van die U trechtse U n iversiteit — uitgenooi k ra g te n s die bepalings van die kultuur- v erd rag van die Unie m et N ederland — het onlangs aan die P.U. v ir C.H.O. van-
u it sy stan d p u n t ’n b riljan te lesing gegee van die fenomeen ,psigies sig open en to eslu it’.
Sonder vooraf ’n definisie van dié ver- skynsel te wou gee, h et hy doelbewus
218 KOERS
m et die fenomenologiese analise sy weg gebaan to t die .eienskappe’ van hierdie belangrike gegewe.
Ons beoog eg ter nie ’n bespreking van prof. Riimke se analise nie, en wil slegs n a aanleiding van die fenomenolo
giese analise en die stan d p u n t van die psigiater ’n p a a r — los — gedagtes in u midde lê.
Menige huidige, veral Europese, p sigiater (bv. Binsw aoger, Jaspers, F ran k l), meen om m et die fenomenolo
giese metode ’n n eutrale analise te kan gee van verskynsels op die gebied van die antropologiese, psigiatriese, ens.
Die fenomenologiese metode wil die verskynsels uit sigself v ersta an ; dit wil d at die gegewe sélf spreek; d it wil die dinge analiseer sonder d aaraan iets by te voeg of daarvan iets a f te doen.
Die opm erking w at ons hierby maak, is d a t die probleem van die ,gegewe’ nie omseil mag word nie; die v ra ag bly nog:
w at is gegee? H ier kom reeds ’n prin- sipiële (kenteoretiese) antw oord en daarm ee die moontlikheid van verskil in standpunt. V oordat twee psigiaters fenomenologies begin analiseer, moet hulle eers sê w at hulle analiseer. Korrek, die fenomenologiese analise word gelei deur die verskynsels of feite sélf, m aar nie net daard eu r nie; d it word óók deur prinsipes gelei. A1 word dieselfde lin- gui'stiese omkleding gebruik, duik ook ’n verskil op in sake die sin van die gegewe.
Die P sig iatrie wil eg ter nie by ’n blote beskryw ing van een of ander .siektever-
skynsel’ stilstaan nie; dit wil voortskrei na ’n terapie.
Bedenk dan, d at die w aarheidsvraag hier nié kan uitbly nie! H ier kan die psig iater nie n eutraal ,dokter’ nie. M aar ook die sg. n eutrale en onbevooroor- deelde karak teristiek en diagnose van die gegewe blyk onmoontlik te wees;
d&árom d at reeds in die analise van die betrokke verskynsel, onderskei word tussen bv. w are en valse psigoses.
Ook hier sien ons d at ’n betrokke gegewe nié u it sigself v erstaan kan word nie; d aar word bv. gepoog om dit in ver- band m et die w aarheid te verstaan. En ook hier beantw oord die verskillende psigiaters die P ilatu sv raag ,w at is w aar
heid’ nie eenders nie.
D it is ’n dw aling op eie stand pu nt indien gemeen word d at die fenomenolo
giese epoché die psigiater in sta a t stel om hom op ’n neu trale gebied te ru g te trek van die teëstelling tussen bv. ,ware’ en ,valse’ psigose of ,egte’ en ,onegte’
skizofrenie. Indien P sigiatrie neu traal w&s, dan sou die p sigiater nim m er die onderskeidinge .norm aal’, ,abnorm aal’, ,gesond’, ,siek\ ,w aar’, ,vals’, ,afw yking\
ens. op die lippe kon neem nie!
Mag d aar psigiaters wees w at sulke grondbegrippe-ond’erskeidinge, ja hul hele roeping, „in U lig” sal beoefen!
P. G. W. DU PLESSIS.
P.U. v ir C.H.O.
KOERS 219
