FRO VERITATE

(1)

FRO

VERITATE

INHOUD/CONTENTS

Die Gertformeftrde K«rk van Suid-Alrifca * n die Sending . The Rule of G o d end W h i t e

Supremacy — -.« — — — —

Inleidingsarti •l/Editorial „

M e d i t a t i o n - ~ — <•-- — - Die Kcrt Bi'ite Suid-Afril» _ _ The CHurch in Communist Countries The Local Church and Problems of

Identity in a Multi-Racial Country Readers V i e * * — __ _

1 1 5 6 7 8 9 16

CHRISTELIKE MAANDBLAD VIR SUIDELIKE AFRIKA—CHRISTIAN MONTHLY FOR SOUTHERN AFRICA Apr. 15 Apr. 1965 | - Intekengeld Rl Subscription Jaargang III, Nr. 12 ^ ^ Volume III, No. 12

By die Hoofpoxkantoo* as Nuusbtad gereghtreer. Registered at the Post Office as a Newspaper,

DIE GEREFORMEERDE KERK VAN

SUID-AFRIKA EN DIE SENDING

— PROF. I H. BAVINCK f Noudat ek a a n die einde gekom het van my mcoi en interessants te ctmge te se^t Van harte hoop ek reis deur die Republiek van Suid-Airika, het ek behocftes om in n

kort oorsig rekenskap te gee van my indrukke. veral ook met betrekking tot die Sending. Enersyds sien ek daarteen op om my gedagtes saam te vat en a a n andere voor te 13-

Ek is nou eenmaa! n builelan- der en het slegs drie maande geleentheid gehad om ontstandig*

hede in Suid-Afrika le ondersoek.

Drie maande is natuurlik veeis te kort om tot 'n auiwere oordeel le kom. Eintlik sou ek veel longer moet rondreis en ook o a n die

werk self moet deelneem, voordat ek worklik 'n goeie en blyv/ende indruk daaroor kan verm. Daar was al soveel buitelanders gewees wat slegs 'n kort iyd deur Suid-AIrika gereis het en wat by

hulle iuiskoms hulle oordeel en veral ook hulle kritiek In die koe- rante gepubliseer het £ k k&n my edit goed voorstel dal die Afrika- ner groot afkeer in sulke kriticJ het en d a t hulle met reg kla oor die laster wat in die w&reldpers oor hulle land — en hulle probleme rondgestrooi word. As ek d a a r a a n dink en rekenskap probeer gee van die kortheid van my reis en die oppervlakkigheid van my indrukke. sou ek liefs wil swyg, En tog durf ek nie swyg nie.

Ek het in die enkele maande van m y reis soveel hartlikheid onder- vind, ek is van alle kante met soveel welwillendheid ontmoet, d a l

my oral tegemoet gekom he I, die ems waarmce hulle my ingelig en aangehoor het. en ek het ver- trek met 'n gevoel van simpatie

met die AJrikaanse volk en op- regie meegevoel met hul vrese en fcwellinge. En luis hierdie simpatie en meegevoel dwing my om met groot versigtigheid my indrukke weer le gee. Ek is daar- van bewus dat ek groot gevaar loop om hier en daar dalk een- sydig voor te kom en selfs onjuis-

dat mense my dit sal vergewe e n my woorde sal bejeen a s die van

lemand wat van harte bid dat God die Gereformeerde Kerk van Suid-Afrika sal gebruik a s n mid- del m Sy genadevolle hand tot verheerliking van Sy naam en tot die koms von Sy Koninkryk.

ALGEMENE INDRUKKE

Wanneer n mens, &oos ek g e - doen het, die Republiek deurkruis in alle rigtings word jy onvrille- keurig gctref deur die fell dat die bevolking van Suid-Afrika (ek bedoel hier daardie gedeelte van die bevolking wat die Gerefor-

(V?rvol$ op btadsy 2)

THE RULE OF GOD AND WHITE SUPREMACY

— P. ALLEN MYRICK

"Rarely h a s there been such a magnificent gesture of true South Africanism". So said the Prime Minister, congratulating Rotary Club members on their defence oi our national life against overseas criticism.

At times we hear more, that our w a y of life is a Christian one, a n d that South Africa is a bulwark of Christian civilisation on a pagan continent Is the white South African way of life so Christian, and can Christians

defend it? Not onry is the relationship between Christian faith and a nation's culture a source of vigorous d e b a t e among theologians. It is also one of the most pressing issues in the life of the Church in South

Airica.

Before we attempt to answer this question with respect t o South Africa, let us see what the

THE CANAANITE WAY O F LIFE

The problem oi the relationship ek nou ook verplig voel om Sets South Africa, let us see wttat tne m e p r o c e m o . m e reianonwup t e s e . Ekisinnigdankbacxrvirdie Old Testament, and particulcrrlY between religious tenth a n d a n openhartigheid waarmee mense the prophet Hosea. can tell us (Continued on page 12)

(2)

Die Gereformeerde Kerk van Suid-Afrika

en die Sending

(Vervolg van bladsy I)

meerde belydenis aanhang) ge- dra word deur n sterk, algemene oortuiging. Daar heers onder hulle 'n opmerklike eenstemmigheid van gevoel. Dit bring mee dat *n vreemdeling wat deur die land reis, waar hy ookal kom, telkens dieselfde gedagtes en dieselfde oordeel uitgespreek hoor.

Hierdie eenstemmigheid werk ten goede mee — dit verwek die indruk dat mens te doen het met 'n volk w a t nie deur allerlei mode- grille heen en weer geslinger word nie maar wat 'n onwrikbare oortuiging verkry het.

Ek wil g r a a g 'n paar van hierdie eenstemmige gedagtes kort- liks aanstip.

DIE GESKIEDENIS IS *N WERKUKHEID

Eerstens is dit duidelik dat die Alrikaner baie geheg is aan sy aeslriedenis, dat h y dit deur e n deur ken e n dit gedurig voorhou om die huidiae toedraa van sake te verklaar. Met groot liefde word ek in verskeie aesprekke d i e hooqtepunte uit die geskiedenis

keer o p keer voor die oe gehou- Die koms van Van Riebeeck: sy

belofte om God se KoninWk te dien in die donker werelddeel- die ou Boerebevolking o p hul plase en hul omgang met hul naturellebediendes. en die Gods*

diensoefeninge wat tuis saam met hulle beoefen is; die koms van die Engelse a a n die einde v a n die 18d» eeu met hulle leuses van vryheid, aelykheid e n broe- derskap. Die Sendina in danrdie dae. veral d\6 van Van der Kemp en s v groot foute en mislukkinne;

d i e soannina tussen die Enaelse met hul aeheel ander oovatting van die probleme en hulle aedu- riae neiaing om hulle ei* land a s hoofsaak te beskou en Suid-AM- k a sleas a s V wi^sgewin t*» behandel, en die BoerAbevolkina

wat gevoel het dat Suid-Afrika hulle vaderland is; d i e Groot

Trek wat soveel verskriklike ont- berinae meeaebring het. soveel bewyse van heldemoed en bloe- dige gevegte met barbaarse

In die kort huldigingswoord wat in ons inleidingskolomme van Augustus 1964 uitgespreek is by geieentheid van die heengaan van prof. 7. H. Bavinck het ons te kenne gegee dat ons 'n oorsig sou publi- sher van sy siening van ons sending- en rassesituasie soos hy ongeveer 11 }aur gelede in Suid-Afrika be- leef. beoordeel en beskrywe het en wat hy later verwerk het in sy brosjure: .Met Rassevraagstuk". In aflewerlnge hoor ons hier die op- regte Christen wat met die waar- heidllewcndhcid en bewoenheid van die Meester ons blankes se o$ wti open vlr bale dinge wat ons anders nie sou sien en verstaan nie. Dit help ons om ook te sien waiter groot veranderinge in menslike ver~

houdinge en praktiese situasies daar die afgelope 11 Jaar ingetree het.

— Red,

dit nie, sal die Afrikaner vir horn 'n geslote boek bly.

•

JESUS CKRISTUS OF DIE

I I

I

ll—BMI—IMMUlliaiHllMI Nil:IHimifflWC

stamme wat deurstaan moes word; die moord op Piet Retief en sy seun; die slag van Bloedrivier en die groot Gelolte; die nuwe verwikkelinge met die EngeJse en die groot Vryheidsoorlog. Die magtige betekenis van „Oom Paul". Die gruwelike konsentrasie- kampe waarin duisende vroue en kinders hulle dood tegemoet ge- g a a n het. En d a n die koms van die moderne tyd; die goudmyne, die industriee. En terselldertyd ook die opkoms van die Afrikaan- s e volk, wat langsamerhand 'n volksbewussyn van sy eie ont- wikkel het, en horn heftig verset het teen die sistematiese ver- engelsing van sy kultuur.

Al hierdie beelde uit die verlede is vir die Alrikaner nie net

n herinnering a a n long vervloe d a e nie, hy leef steeds daarin voort, dit staar horn nog daagliks in die gesig. Dit beheers nog sy denke en dit bepaal nog sy houding in die konkrete werklikheid van vandag. In hoeveel huise het ek nie afbeeldings gesien van die ossewa wat longs gapende af- gronde opgebeur word nie, hoe- vele kere word ek nie van die groot voortrekkers vertel nie! Vir Suid-Afrika is die geskiedenis nie n prenteboek nie m a a r die werklikheid. Hy kleef d a a r a a n v a s met al die liefde van sy hart. Wie hom

wil begryp, sal sy geskiedenis moet ken e n verstaan. Doen hy

: ; • ; * H i > r : « •

Hierdie sterk gehegtheid a a n die geskiedenis bring ook n eien- aardige beoordeling en selfs ver- oordeling van die Sending mee.

Die ou Boere, so word ek vertel, het d i e Evangelie a a n hulle bediendes geleer, m a a r toe kom die Sending (en d a n kom die n a a m van Van der Kemp weer ter sprake) en dit het hulle heeltemal bederf. Die sendeling het die „kaffers" a s sy gelyke behandel, wat tot allerlei dwase gevolge gelei het. Die sendeling het a a n hulle oppervlakkige geleerdheid ge- oring, hulle brutaal en eiewys gemaak omdat hy die geaard- heid van die swartman nie ken nie en omdat hy d i e dom, rewo- lusionSre gedagtes wat in daardie eeu in swang was. a s uit- gangspunt gebruik het. Daardeur het d a a r by baie Afrikaners, veral op die platteland, 'n diepe teesin teen die Sending posgevat. Dit is eenmaal reguit a a n mv gese: ek is teen die Sending) En toe ek verder uitvra word netnou maar weer die naam van Van der Kemp genoem. Eienaardig dat nd so n long tyd hierdie dinge nog hulle uitwerking het. Dit is omdat Suid- Afrika nie maklik vergeet nie. hy kleef a a n sy geskiedenis vas met 'n krag wat ek seker is nerens elders in die wereld aangetref word nie. Gelukkig is d a a r tans baie wat nie meer die Sending verkeerd beoordeel nie en wat begryp dat die Sending wel b e - oefen kan word sonder om dieselfde foute te b e g a a n a s wat in die verlede b e g a a n is. Ek kan met dankbaarheid geruig dat ek oral 'n onsekere, maar tog groei- ende liefde vir die Sending teegekom het. EKe Afrikaner is te aoed Gereformeerd om nie in te sien dat dit uiteindelik nie die geskiedenis met haar foute en ver- gissings nie, m a a r die uitdruklike bevel van Tesus Christus is wat ons gedagtes moet lei.

Hierdie diepe besef van die b e - tekenis van die geskiedenis bring ook mee dat mense maklik in

terme van die verre toekoms dink.

In Suid-Afrika is d a a r meermale vir my gese wanneer ek oor die toekoms van die naturellebevol-

(3)

April 15 April 1965 P R O V E R I T A T E 3

Die Gereformeerde Kerk van Suid-Afrika

en die Sending

king praat: ja, m a a r dit sal nog e e u e duurl Mense in Suid-Afrika praal g r a a g oor eeue. Ek het d a n skertsend gese: u dink nog in e e u e , terwyl d a a r in E u t o p a e n ook in die Ooste van Asie, slegs nog gedink word in jare en soms slegs m a a r in m a a n d e . Die wen- telgang van die jare is tans so vinnig d a t mens skaars d a a r m e e kan tred hou. Dinge wat volgens menslike verwagtings nog e e u e sou duur, word tans in enkele jare verwesenlik. Die hele posisie van die blanke geslag het in 'n paar jaar volkome verander. Wie in hierdie tyd ernstig besig is met groot wereldgebeure leer gou af om te p r a a t oor e e u e en kan slegs stcmelend w a a g om te p r a a t van d i e volstrek onsekere toekoms, wat — menslikerwys gesproke — voor ons le. En geld dit eintlik ook rue m a a r v a n Suid-Afrika nie? Ook in Suid-Afrika het die geheelbeeld binne enkele jare totaal verander. Daar is kragte a a n die werk w a t o n b e h e e r b a a r is e n w a a r v a n die gevolge on-

voorsienbaar is. Hierdie g e d a g t e bring mee dat ons in die Sending nie m e e r dromend kan p r a a t v a n die ..eeue" w a t voor ons le w a a r - in o n s ons werk kan afrond nie, m a a r dat ons dit nou o p die d a a d moet doen, met al die k r a g waar- oor ons beskik en wat ons ook

van Bo m a g ontvang. Ek het jare- lank die voorreg g e h a d om Sen- ding te doen in w a t tans Indo- nesia genoem word. Die Sending- werk in d i e land g a a n nog steeds voort d e u r Gods g e n a d e en G o d skenk ons n o g groot geleenthede, m a a r ons is d a a r v a n diep b e w u s dat ons in enkele jare wel voor d i e onmoontlikheid v a n verdere werk te staan sal kom, en dat ons d u s solank God nog a a n ons die geleentheid gun, al ons kragte sal moet inspan.

DIE NATURELLEVRAAGSTUK Een aspek waaromtrent ek heel groot eenstemmigheid teegekom het, w a s oor die Bantoes en hulle raoontlikhede. A s 'n reel praat die mense in Afrika v a n die

„kaffers". Ek a a n v a a r ten voile dit

wat mense m y herhaaldelik ver- seker het, naamlik dat mens met die n a a m niks o n a a n g e n a a m of verkleinerend bedoel nie, m a a r dit is tog 'n feit dat d i e woord tog wel 'n min of meer afkeurende betekenis het e n dat dit deur d i e naturelle waaxskyniik ook so ver- s t a a n word. Daarom glo ek d a t

mens beter sal doen deur die n a a m nie meer te gebruik nie, a l is jou bedoeling ook hoe goed.

Wanneer ek deur d i e gebruik van 'n naam, 'n a n d e r pyn a a n d o e n

— al bedoel ek dit ook goed, is dit tog beter as ek d a n m a a r lie- w e r 'n a n d e r n a a m gebruik.

Deur die hele Suid-Afrika boor ek oor die naturelle oi Bantoe. die- sellde oordeel uitgespreek. Men- se is oor die algemeen oortuig

d a a r v a n dat hulle dom e n lui is;

d a t hulle 'n onsedetike lewe lei e n lief is vir drank: dat hulle hulle

teenswoordig deur gcvaarliko op- stokers laat aanhits tot moord,

diefstal en allerlei ongeoorioolde d a d e . Hulle is. so word m y teOcens verteL nog egte b a r b a r e . Veral in hierdie verband kom d a n weer die „ e e u e " w a a r v a n ek alreeds melding g e m a a k het, te sprake.

,.Dh sal n o g e e u e duur voordat hulle ' n btetjie beskaafdheid a a n - geleer h e t "

Daar word d a n ook veral herhaaldelik a a n ray g e s e dat d i e Bantoe net soos kinders is. Mens moet hulle ook soos kinders b e - handel. En dit sou d a n ook dom wees om hulle o p gelyke voet te behandel. Ek word g r a p p i g e ver- hale vertel van uitlanders wat in Suid-Afrika kom woon, e n d a n hulle bediendes o p gelyke voet behandel het. Hulle g e e a a n hulle bediendes messe en vurke, tafels ens., en praat met hulle soos met medebkmkes. Maar die eindresul- taat w a s meestal droewig: die be- diende loop w e g . of besteel sy b a a s . Nee, mens moet d i e Ban- toe sien a s 'n kind en jy moet veral streng teenoor hom optree.

Natuurlik ook vriendelik, m a a r tog veral ook streng. Hulle wys m y d a a r o p d a t die Bantoe 'n natuurlike a a n l e g het vir eentonige, telkens herhaatde. uiters primitiewe handelinge. Hulle musiek is ook so; telkens dieselfde eentonige klanke. Maar tot handellng w a t spruit uit d i e beoefening v a n eie

inisiatief, wat oorleg verg en konsentrasie, blv hulle nog geheel- en-al ongeskik en mislden sal

hulle ook altyd daarvoor o n b e - kwaam bly. Vir die uitvoering van 'n uiters eenvoudige, reet- matige taak is d i e Bantoe heeltemal geskik — hulle kan uitste- kend in die industries bv. b e p a a l - de, eindeloos herhaalde take verrig. Onder die goeie leiding v a n 'n blanke kan h y ook eenvoudige meubels vervaardig, bou- arbeid verrig, landbou bedryf, ens., m a a r dit ontbreek huDe helaas nou m a a r ten e n e male a a n 'n verantwoordelikheidsge- voel. Daarom is hulle nie in stacrt om self leiding te g e e nie en moet hulle onder die leiding staan van hulle natuurlike voogde: d i e blanke. By baie Afrikaners het ek

n gevoel van w a r e simpatie vir die naturel teegekom. Baie het a s kind saam met die naturel g e - speel e n hulle wens hom net die allerbeste toe, m a a r dit is onge- lukkig so, d a t d i e naturel o p 'n veel laer t r a p van die beskawing staan en dat h y d u s in 'n onder- geskikte toestand verkeer.

Wel word my dit altyd toege- g e e dat d a a r natuurlik uitsonderings is. Mense vertel van kom- buisjongens ot -meide, wat g e - blyk het verrassend trou en eerlik te wees. Hulle erken ook d a t d a a r wel naturelle is w a t g o e d geleer het. hul matriek b e h a a l het en a a n die Universiteit glad-

nie sleg g e v a a r het nie, maar, so word ek ingelig, dit is 'n groot uitsondering. En juis die ontwik- kelde naturel stel eintlik d i e meeste teleur. Die meste v a n hulle

raak oproerig en kom maklik onder die invloed van Kommunis- te. Instede d a a r v a n dat hulle n a die lokasie g a a n om d a a r hulle eie volk te dien, verkies hulle om in d i e blankes s e gebiede te bly e n d a a r onrus te verwek. Met

hulle het mens gewoonlik die meeste raoeite. Hier e n d a a r hoor ek die opmerking dat mens eint-

lik verkeerd doen om a a n die naturelle soveel onderwys te g e e . Hulle word met geleerdheid slegs meer brutaal en o n h a n t e e r b a a r . Sou dit nie dalk beter wees om Hewer die poorte van d i e hoer onderwys vir hulle te sluit nie?

En d i e laer onderwys w a t a a n hulle g e g e e word, behoort a n d e r s te wees a s die van die blankes, en moet liewer a a n g e p a s word by die behoeftes van 'n naturel.

Dit is ongeveer die gevoel w a t

(4)

Die Gereformeerde Kerk van Suid-Afrika

en die Sending

ek coral in die Republiek teegekom hel in verband met die natural en sy moontlikhede. Vir my wat slegs deur die land gereis het en d u s nooit met die Bantoe saam gewerk het nie. is dit natuurlik nie moontlik om oor die Afrikaners se standpunt kritiek te lewer nie. Omdat ek geen ondervinding o p hierdie gebied het en d u s nie met gesag kan praat nie,

is dit eintlik beter om te swyg.

Ek wil nogtans 'n aanmerking van algemene aard waag. al is dar gevaar dot dit a s onbillik vertolk mag word.

71 TOKIE WAAHHEID In die eerste plek leer die ervaring oral ter wereld dat mens versigtig moet wees om 'n oordeel uit te spreek oor die be- k w a a m h e d e en moontlikhede van

sogenaamde primitiewe volke.

Dit is byvoorbeeld 'n feit dat die Bantoe eeue lank in 'n toestand van permanente ondervinding en uiters swak lewensomstandighede verkeer het. Die voedsel w a a r a a n hulle gewoond is, bevat nie die bestanddele wat vir die opbou van die liggaam nodig is nie.

Die treurige higieniese omstandighede waaronder hulle opgroei bring mee dat hulle aeteis-

ter word deur allerhande kwale en gebreke. Ook hulle algemene

lewenawyse en volksgebruike is skadelik vir gesonde onlwikke- ling. en veral vir geestelike ontwikkeling. E>ie jong Bantoe wat onderwys ontvang vind tuis geen

hulp en leiding in sy studies nie.

H y het nie boeke b y die huis nie en hy kan nie eers met s y ouers of ander familielede gesels oor wat hy alles geleer het nie. Wat dus in die lewe van die gemiddel- d e blanke kind 'n gewigtige faktor in hul opvoeding tot man of tot vrou is, word deur hulle gemis.

Die Bantoejeug se p a d is dus sonder enige twyfel vol ernstige struikelblokke. Die wonings w a a r - i n h y moet opgroei, en cue hulp- midels tot sy beskikking, is oor die algemeen minderwaardig in verhouding met die van die

blanks. Dit i i uiters moeilik om n denkbeeld te vonn oor hoe die Bantoejeug sou presteer wanneer al di« stremmende iaktore tot niet gomaak is. en a a n horn die- selide geleenthede gebied word a s ami die blanke kind. Ek aan-

vaar dat die gemiddelde intellek- tuele ueil van die Bantoejeug nog benede die van die blanke jeug sou wees, maar ek is geneig am te dink dat die vergelyldng dan nie meer so ongunstig sal wees a s w a t dit tans is nie.

Die mees belangrike faktor het ek mei opset hierbo nie in oen- skou geneem nie. Ons moet verstaan d a t d i e Bantoe s e lewensomstandighede in die Republiek uiters ongunstig is: Hy is ontstam.

losgeskeur van sy stamverband, of is vjnnig op pad daarheen. Hy is losgeruk uit die ou, heidense

gedagtewfireld waarin sy voor- ouers eeue lank geleef het. Daar is by horn 'n innerlike leemte

waarvan ons geen denkbeeld kan vorm nie. Die wereld is vir horn 'n wereld sonder samehang en sonder die rigsnoer van ou stam-

sedes, 'n wereld sonder geheim- sinnige, bonatuurlike kragte. En hy is meteens teen ons moderne wereld aangeslinger — ons moderne wereld van myne. industries, bioskope, neutrale onderwys. goddelose literatuur. drank, geldsug en onsedelikheid. Die Bantoe het in n tydspan van enkele iare deur 'n proses gegaan wat die Westerse wereld 20 eeue geneem het om te voltooi — van Batavie, tot radio en atoombom.

Die uitwerking van hierdie gefor- seerd© ooTgangsproses in die lewe en denke van n volk sal ons nooit kan peil nie. Oral in die wereld vind ons voorbeelde van

mense wat plotseling uit 'n primitiewe stamlewe saamgesleur is in die lewenstroom van die

moderne beskawing, mense wat daardeur verbysterd is, en nie meer weet wat om te doen of te dink nie. Die innerlike leemte,

verwarring en onrus w a t in hulle moet woed. is seker baie ernstiger a s wat ons dit sou kon voorstel.

Ek het die noodkreet van hierdie mense wat uit hul verband en lewensbeskouing losgeruk is, in die Verre Ooste gehoor en nou weer in Afrika — e n ek sidder b y die g e a a g t e a a n die ontstellende verantwoordelikheid wat ons moet d r a Ons het hulle geleer dat landbou niks met bosegeeste uit

te waai het nie. en siekte niks met towenary of duiwels me — ons het a a n hullo stikstof e n asperin gegee, maar ons het die leemte in hul harte nie gevul rue. Ons het hulle nie geleer dat landbou.

huisbou. gesinslewe en srekte wel iets met God te doen het nie, dat God a a n die stuur van al hierdie dinge staan en dat wie Horn ver- l a a t in sy rykdom nog met lee hande sal staan. Ons sal nooit heeltemal kan besel wat dit vir hierdie mense beteken om uit hul primitiewe stamlewe met al sy bygelowige gewoonles losgeruk.

en in hierdie moderne, deur-en- deur goddelose beskawing v a n ons gedompel te word nie.

Daar is iets onbeskryflik tragies hierin verskuil. Die Suid-Afrikaan- se volk het reeds ontsaglik baie vir die Bantoe gedoen, en d a a r word nog steeds baie vir hulle gedoen.

Voordat ek Suid-Afrika besoek het, het ek die bekende boek van Paton „Tranen over Johannes- burg" gelees. Toe ek self in Johannesburg was, het ek ver- b a a s gestaan oor wat die Rege- ring op alle gebiede vir die Ban-

toe doen. Pragtige hospitale is gebou, uitgebreide woonbuurtes met mooi huise verrys soos pad- dastoele uit die grond, skole word opgerig. Daar word jaarliks mil- joene ponde a a n die versorging

van die naturel bestee. En tog voel elkeen wat met hulle in aanraking kom, dat die wond daarmee nie geheel is nie. Die losge- slane, verwarde verbysterde ster-

weling in die lokasies van ons groot stede, met al die groot probleme en struikelblokke wat vir horn geskep is deur die oorgang vanaf geheel - en - al primitiewe

stamlewe n a die uiters moderne, probleemryke Westerse kulruur, kan maar selde iemand vind wat weet dat hierdie oorgang die mees oorweldigende is wat nog in die geskiedenis van die wereld beleef is, iemand wat werklik daardie oorgang vir hom moontlik sou kon maak, iemand wie se hele lewe 'n uitbeelding van g e - loof in God en in Jesus Christus is. Daarom is daar, ondanks al die goed wat reeds gedoen is, tog n tikkie waarheid in „die trane oor Johannesburg."

Ek v e r b a a s my ook nie dat die Bantoejeug wat te midde v a n hierdie angswekkende krisis op-

(Vervolg op bladsy 6)

(5)

April 15 April 1965 P R O V E R I T A T E S

Inlcidingsartikel:

VERKIESING EN EVANGELIEBEVORDERING

Normaalweg het die uitslag van 'n provinsiale verkiesing geen direkte verband met die arbeid van die kerk of die uitbreiding van die Evangelie nie.

In die opsig verskil die afgelope verkiesing van die meeste voriges van sy soort daarin dat, ten spyte van die indruk wat oenskynlik deur sommige geskep is dat die ora huishoudelike sake gehandel het wat hoofsaaklik die btanke raak, dit ten diepste g e g a a n het om ons rasseverhoudinge.

Daarom was die uitslag nie in die eerste pJek net die aanduiding van sterker of swakker steun aan een of ander politieke party nie, maar wel die uitdrukking van die houding van 'n toenemende aan- tal blankes teenoor die nie-blanke en sy toekoms.

Die kieserskorps het deur beide die beoefening 6t die verontagsaming van hulle reg om te stem te kenne gegee dat die blanke minderheid van die bevolking OV2 miljoen in totaalj as oplossing sien vir die voortbestaan en toekoms van die nie-bianke meerderheid (14 miljoen).

As die saak nie die arbeid van die kerk en die ingang van die Evangelie onder die nie-blankes raak nie, dan het ons blad geen reg e n 00k geen verlange om iets oor die verkiesing en sy uilslae

te se nie. By al die kolomme en kolomme van be- rigte en bespieelinge oor die uitslag het dit ons opgeval dat die stem van hierdie nie-blanke mil- joene besonder stil was. Maar waar dit gehoor en tot uitdrukking gekom het, was die boodskap dui-

delik en veelseggend: „Dit g a a n die verhouding tussen blanke en nie-blank en die ingang van die evangelie onder die denkende nie-blankes oneindig bemoeilik." Ons het egter al so gewoond geraak

daaraan in Suid-Afrika om as blankes vir die nie-

blanke te dink, te spreek en te besluit dat dit nie eers by die meeste blankes opgekom het om te vra:

Wat is die uitwerking van ons politieke beslissinge o p die nie-blanke? En wat die Christendom betref is dit tragies dat ons a s blanke Christene nie in die eerste plek vra en probeer vasstel wat die uitwerking is op die uitbreiding van die Evangelie onder die nie-blankes nie. Moet dit dan nie altyd

die eerste sorg van alle Christene wees (beide blank en nie-blank) om alle politieke oorweginge en ontwikkelinge vanuit die belong van die kerk van Christus en die Koninkryk van God te benader nie?

Ons se hierdie dinge nie omdat die belange van die nie-blanke vir ons swaarder weeg a s die van die blanke nie. Ware geregtigheid eis dat die hoogste geestelike en tydellke welsyn van die hole bevolking te alle tye die oogmerk van elke Christen moet wees.

Maar waar ons hele politieke denke o p 'n rasse- grondslag ingestel is en die wet en die wee van ons land se inwoners baie keer op hierdie basis beslis word, daar word 'n mens a s Christen gedwing om jou oordeel 00k op hierdie basis uit te spreek. En dan moet ons weet dot die huidlge ontwikkeling tot ernstige nadeel vir die Evangelie e n die Christendom gaan uitwerk. Meer en meer bou die onbewuste en welbewuste gevoel onder ons nie-blanke bevolking

Editorial:

HIS SUFFERING - AND OURS

At this time of Lent and as we approach Good Friday, we are once more awed and humbled by the rediscovery of the extent and the depth of the suffering o! our Lord. We are forcibly reminded,

in reading through the Passion narratives, that Christ suffered — and how deeply He did sufferl — at the hands of the church (Annas and Caiaphas and the Sanhedrin), of the state (Pilate and Herod) and the community ("Crucify Him! Crucify Himl") His suifering was inflicted and increased not only b y people 0/ other nations but especially b y those of His own blood and culture. He experienced to the full the pain, the sadness and the sorrow of dis- loyalty (Peter), of fear (the disciples who fled), of avarice (Judas), of false propaganda (His accusers) and blind prejudice (the masses) and ignorance

("For they knew not . . ."). Both body and mind and soul were caught u p and exposed to the utter- most a s Christ walked the way of the cross to Calvary. Which human being will ever be able to fathom the depth of humiliation and rejection which the Man of Suffering and Sorrow experienced those last weeks before His crucifixion?

The crucial question, however, is not whether we a s His followers will be able to understand His via dolorosa but whether we are willing to share in these sufferings. Compared with Christ and with the history of Christian martyrs throughout the world Christianity in South Africa has experienced no real perseution. Throughout our short history of three hundred years the Gospel has had a free access to the people, the Church has been accepted

(all too easily!) and honoured, our religious liberties granted and assured. There was very little struggle and conflict compared with what Christians had to endure in other parts of the world.

Our history knows nothing of persecution and vilification and rejection. It costs very little to be a "Christian" in South Africa to-day. This is one

reason why the Church has lost so much of its im- pact, its challenge and its influence, We have found it so convenient to conform to the expediencies of the situation, to the insistant pressures of political thinking, to the temptation to be silent and silenced where we should have witnessed — a n d suffered.

There are many signs that this situation is chang- ing. More and more the Church is being drawn into the struggle for justice and truth and love in our country. Many church people (including Church leaders) convienently try to close their eyes or to evade these issues as "non-denominational", as

"outside the orbit of the spiritual message of the Church". Many others retreat in fearful silence or in seeming support of the status quo. It is futile to assume that such attempts will ensure non-involve- ment in the suffering of our Lord. A sincere a n d loyal witness must inevitably lead to participation to some extent in the humiliations of our Lord. With- out such identification our Christian faith loses all

its meaning. For if there is no suffering it either

means that the Church has won and conquered over

(6)

VERKIES1NG EN EVANGEL1EBEV0RDERING

(Verrolg van bladsy 5)

o p dat „die witman ons nie wil h e nie". „Goed," so word dan verder geredeneer, „ a s dit so is d a n se ons nou al (al is dit nel s a g in ons eie hart) d a t ons hom en sy godsdiens ook nie wil he nie. Nou kan ons dit nog nie w y s nie, want ons is magteloos en swak, m a a r d i e d a g kom dat ons dil sal s e en sal wys." Hierdie leer van oog om oog en tand om t a n d is vir elke Christen geheel en

al verwerplik m a a r a s blanke Christene dit deur hulle kruisie wys, wat a n d e r s kan ons verwag a s dat die nie-blanke bevolkings- g r o e p uiteindelik sal doen w a t ons nou a a n hulle doen?

Goddank, bo al die kruisies v a n mense troon die kruis van Chris- tus wat ewig bly staan a s getuie- nis v a n Gods geregtigheid, ver- gimis, versoening e n hernuwing oor al ons menslike dwaasheid.

HIS SUFFERING - AND OURS

(Continued from page 5)

all evil a n d sin — or that the Church h a s neglected its duty.

The Church in South Africa a s the body of Christ, including every member of that body, must

ask itself whether it is willing to face u p to its witness a n d re- sponsibility. Developments in Church a n d state a n d society a r e G o d ' s w a y of challenging His Church to participate willingly a n d joyously in the sufferings of Jesus Christ, His Son.

Meditation:

/lew Ca/i vanes

Once to every man and nation Comes the moment to decide,

In the strife of truth with falsehood, For the good or evil side;

Some great cause, God's new Messiah, Offering each the bloom or blight—

And the choice goes by for ever Twixt that darkness and that light.

Then to side with truth is noble, When we share her wretched crust,

Ere her cause bring fame and profit, And 'tis prosperous to be just;

Then it is the brave man chooses, While the coward stands aside, Till the multitude make virtue Of the faith they had denied.

By the light of burning martyrs, Christ, Thy bleeding feet we track Toiling up new Calvaries ever

With the Cross that turns not back.

New occasions teach new duties;

Time makes ancient Rood uncouth;

They must upward still and onward Who would keep abreast of truth.

Though the cause of evil prosper, Yet 'tis truth alone is strong;

Though her portion be the scaffold, And upon the throne be w r o n g -

Yet that scaffold sways the future, And, behind the dim unknown,

Standeth God within the shadow, Keeping watch above His own.

James Russell Lowell, 1819—91

Die Gereformeerde Kerk van Su'td-Afrika

en die Sending

fVervolg van bladsy 4)

groei en d a n ook g e e n innerlike h o u v a s of sedelike norme het nie, e n g e e n G o d het o p wie h y kan vertrou nie, nie teen d i e verdere las v a n die moderne, Westerse onderwys o p g e w a s s e is nie. Leer

is meer a s net studeer, dit is 'n innerlike toeeiening van kennis — e n om dit jou eie te maak, moet jy oor 'n sekere m a t e van innerlike vrede en bestendigheid b e - skik.

UITSONDEBINGS MOET NIE ONDERSKAT WORD NIE Ek is dikwels in Afrika die ver- sekering g e g e e d a t d a a r wet uitsonderings is. D a a r is Bantoe- bediendes w a t uitermate trou e n eerlik is; d a a r is Bcmtoes w a t beter student© is e n wat met meer

gretigheid e n o o r g a w e a s d i e g e - middelde blanke studeer, m a a r hulle is die groot uitsonderings o p

die reel — s6 word d a a r d a n al- lyd bygevoeg. Dit wil ek ook g e - redelik toegee. Maar hierdie uitsonderings is reeds v a n groot b e - tekenis! Dit is nou eenmaal so dat d a a r slegs m a a r 'n p a a r vooruit- strewende geeste is w a t d i e steun- pilare van die mensdom vorm. As mense kon weet hoe primitiel die lewenstandaard in die grootste gedeeltes v a n Indie, Sjina, Japan

fVervolg op bladsy 11)

(7)

April 15 April 1965 P R O V E R I T A T E

DIE KERK BUITE SUID-AFRIKA

— B. B. KEET ROME EN DIE REFORMASIE

By oils Afrikaans-sprekende kerke is daar nog att.vd *n groot onwillig- heid om enige tekens van ve rendering by die Rooms-katofisisnie as eg te

beskou. Dit kan alleea toegeskryf word aan onnekendheid met gedagfewisse- ling wat gedurende die laaste vyftig Jaar onder teoloe van Roomse en Protestantse oortolging plaasgevind het en voortgaan om plaas te vind. n toenadering wat ook op gemeenteDke vluk deorwerk en in meer as een opsig samewerking in sake van algemeen christeHke aard tea gevolge het.

Van onverdag Gereformeerde leant dra oris tans kennis van 'n ver- slag gelewer deur Prof. Herman Ridderbos van die Teologiese Skool te Kampcn. Nederland wat "n ander geluid laat hoor as die blooi nega- liewe reaksie wai soveel van o»s nolcmiek teen Rome kenmerk. In sy bevinding oor die gesprek tussen Rome en die Reformasie kom hy lot die gevolgtrekking dat Rooms- kaiolieke en Gereformeerde ekse- gete dikwels mekaar vind — die groot verskil le in die leer van die

kerk (ekklesiologie). Wat wel te be- grype is. want as Rome sy beskou- ing oor die Kerk en die Pousdom prysgee. sou hy ophou om Rooms te wees.

Intussen is dit van belang om die verslag van Prof. Ridderbos nader te betrag. Dit verskyn in die Okto- ber-nommer van Llbertas ex Veri- tate. Hy skryf: ..Daar is 'n ontplooi- ing van Bybel wetenskap en Bybelse Teologie wat die Rooms-katolieke eksegete ver op die voorgrond bring.

Hulte beskik oor 'n skoling en *h reservoir van kragte wat geen weer- ga het nie. Die Protestanttsme. al- tans in Nederland. kan uit vak-teg- niese oogpunt nouliks daarmee ver- gelyk word. Dink maar aan die kloosters en die orde-geleerdes;

hulle werk in die Nu-Testamentiese wetenskap is van groot betekenis.

waarvan ons ook as Gereformeerdes dankbaar en veelvutdig gebruik maak."

Die vraaq vir Prof. Ridderbos is egter of die offisiele Rooms-katolieke Kerk horn deur die Bybel in sy leer laat lei. Met Rooms-katolieke eksegete kan hy lank praal voordat

hy merk dat hulle Rooms is. en die skeidslyne tussen Roomse en Pro- testanlc duidelik word, en dan meteens as die ekklesiologie (leer van die kerk) geraak word, sien jy weer die harde agtergronde van verskil wat ten slotte tog ook wcer vir die

eksegete bepalend is Hy vervolg dan: ..So het ek Rooms-katolieke eksegete leer ken en ook veel van hulle geleer . . . ek het verder op versoek eenmaal 'n lesing in Nij- meaen gegee voor studente van ver- skillendc fakulteitc oor die regver- digmaking by Paulus. En dan het dit my opgeval hoe ons saam met die Grieks van die Nuwe Testament in ons hand, met mekaar kan praal oor die Bybel. hoe ons mekaar begryp het rondom die Bybel. So *n ervaring gee moed vir die toekoms en daarom staan ek ook in hierdie lyd positief teenoor Rome."

Teenoor die kerklike ontwikkeling neem Prof. Ridderbos 'n nug- tere standpunt in. Daar het niks be- slissends gebeur ten opsigte van die eenheidsbeweging nie. Hoofbeswaar teen Rome is die absolute betekenis van hulle leergesag en die vereen- selwiging van die Kerk met Chris- tus. Dit bring mee dat die Rooms- katolieke leergesag die is van absolute orde en hierdie orde is een van die grootste hindernisse. hoe hoop- vol die ontwikkeling van die Rooms- katolieke Bybel verwantskap ook mag wees. Dit is nie te voorsien dat

Rome hierdie absolute standpunt sou prysgee nie. Pous en Konsilie handhaaf dit konstant.

Eindelik waarsku hy sy geesver- wante. Gereformeerdes. s& hy, kan beslis lets van Rome leer: ..oorbo- diee afgeskeidenheid (van die wereld) doen nou meer as ooit afbreuk aan die groot antitese Oeenstelling).

Rooms-katolieke begryp dit heel goed. Hulle sien die groot w6reld en stel die vraag: hoe moet ons die wereld as geheel benader? Hierdie

noging sien ek te weinig by ons.

Daar is by ons te veel eiegeregtig- hcid en ons staan te veel op onsself."

Van die situasic in Gereformeerde krincc se hv: „Uit die hernude be- sinning op die Bybel word tans ver- skillendc dogmatiese skemas en ka-

ders sterk gekritiseer; ook Kuyper en Bavinck val onder hierdie kri-

tiek. Natuurlik gee dit onrus omdat teenswoordig alles anders gese

¹

word.

Hierin IS iets goeds, want die Gere- formeerde dogmatiek was. glo ek, aan vernuwing toe."

Die Rooms - katolisisme slaag daar beter in om nuwe vorms en lewenstyle te skep. By die Gerefor-

meerdes, word helaas, weinig krag waargeneem om tot 'n nuwe. bewus-

te. reformatoriese lewenstyl te kom.

Daar is by ons. se hy. aan die een kant veel gejammer en aan die ander kant veel onverskilligheid. Wat dit betref is hy soms jaloers op die

Rooms-katolieke: daar is duidelike aanduidinge aanwesig vir *n nuwe lewenstyl. Ons jammer te veel oor wat ons kwyt raak en ander in ons kring bekritiseer eindeloos die re- sente verlede. Van Gereformeerde akademieci verwag hy meer erns en

minder verwerping van verpligting.

..Wat ons nodig het is 'n nuwe vbrm- gewing van die hewuste gerefor-

meerde lewe. want ons is nie klaar met die blote verwerping van die ou rolle nie. Ek is nie soseer verontrus oor die gereformeerde wetenskap-

like beoefening nie as oor die gereformeerde lewenstyl."

Op die vraag wat daarteen gedoen kan word, is sy antwoord: ..In elk geval moet ons ingrypend kennis neem van wat ander mense is. ook bv. binne die Rooms-katolieke wereld. want onkunde verswak altyd."

PRO VERITATE

Verskyn elke r5<*e van die maand Korrcs pond #n tie en Adminiitruit:

Alle briewe vir die redaksie en die administrate aan:

Posbus 4^7. Johannesburg.

RccUlcirortfile Betttrar:

Dr. B. Kngelbrechi, D*. A. W. Habelicaarn.

Dfc E. E. Mahabant, Rs. A. T* Mncubc.

D>. J, E. Moulder.

Mnr. I Oglethorpe.

IK R. Orr.

Prof, dr, A- van Selms.

Eindredakteur:

D*. G F. B. KaudtL Intekonyeld:

Kepuhlick van Suid-Afrika, SAWA.

die Rhndesies en Protectorate:

Rl per jaar vooruitbetanlbaar, (Vwce: XLM per jaar vooruitbctaal-

haar.

Tjcki en posordert moet uitgemaak word aan JPm Veritate" (Kdms.)

Bpfe, Posbns 487. Johannesburg.

Gedruk dour Prompt Orukpe^ Uaatskappy (EdmsJ Bpk.. Harriaatrmat IL Westgafe.

Johannesburg

(8)

THE CHURCH IN COMMUNIST COUNTRIES — Part 2: CHINA

— C. G. OOSTHUIZEN There were three attempts made between 500 — 1500 to establish Christianity in China, namely, by the Nestorian Church during the T*ang Dynasty (618-907) but H did not succeed. Then the Nestorians tried again during the Mongol Dynasty (1280-1368) when the Roman Catholics also tried to establish Churches.

Both these attempts failed as a result of the resurgence of a vigorous isolationist nationalism under Ihc Ming Dynasty, In 1807 Robert Morrison (L.M.S.) introduced the modern era of Protestantism in China and when the Communists took over in 1949. 3 million of the 600 million people were Roman Catholics and I million Protestants.

i.e. I out of every 150 were Chris- tian. There was a remarkable de- gree of unity achieved by the diffe- rent Protestant Churches by 1949 when the Communist regime came into existence. As early as 1912 all the Anglican groups — societies from England. Canada. Australia and U.S.A. — amalgamated into one independent Church, the China llua Sheng Kung Hun (Holy Catho- lic Church of China!. The Luther- ans came together in 1917 although this union is not as complete as that of the Anglicans. The Church of Christ in China. Presbyterian and

Reformed in background, represents a much wider union, It also in-

cludes Congregational Churches, the English Baptists, the United Church of Canada, the United Brethren of Christ and even one conference of the Methodist Church. The Church of Christ in China was the largest Protestant Church. Bight Metho- dist mission boards (3 ex-Fngland, 4 ex-U.S.A. and I ex-Canada) built up large and vigorous Churches in China. There have been many other denominations and sects, e.g. Chris- tian and Missionary Alliance, the China Inland Mission established by Hudson Taylor. There are indi- genous Churches like the True Jesus Church, the Little Flock, the Jesus Family, and the China Jesus

Independent Church, etc,

The Nationalist Government of China seemed to have lost for many Chinese its "mandate of Heaven**, because it was ineffective to meet

the post-war problems of recon- struction and this government was hopelessly divided in the face of

Communist opposition. The Com- munist land reform propaganda in a land of feudalism was felt even in the ranks of the soldiers of Chiang Kai-Shek.

The People's Republic of China was formally inaugurated in Peking on October 1st. 1949. Land reform look place, industry was socialized and through the whole process the Communist, party showed a surpris- ing unity. The National People's Congress, constituted September,

1954. with 1226 members has a standing committee of 49 when not

in session.

After the lake-over by the Com- munist regime in 1949 the country was sealed off from the outside world. No missionaries on furlough could re-enter the country, travel restrictions were put on those still in the country. They were considered

to be aliens on the Governing boards of schools and hospitals and had to be eased out of such posi- tions as soon as possible. By 1950 many missionaries left, many had to leave. The Chinese Christian leaders drew up T h e Christian Manifesto* in this same year. The new regime accused Christianity of Western imperialism and the Chin- ese Church leaders tried to show their loyally to the new regime through this manifesto drawn up mainly by Y. T. Wu. secretary of the Y.M.C.A.. and later the leader of the so-called Three-Self Patriotic Movement. Cho-Fn-Lai gave his consent to the Manifesto which was finally published in July. 1950. In this Manifesto they state that Chris- tianity has made a not unworthy contribution to Chinese society but

that it became consciously or un- consciously associated with imperialism against which the Church is called upon to react. Christians are called upon to manage their own

affairs and to see clearly the evils of imperialism. A patriotic and de- mocratic spirit has to be inculcated, foreign personnel and financial aid

should be rejected; closer unity amongst the denominations should

be their aim and the Church must relate itself to social and economic problems.

The denunciation of the Mission- ary movement increased in intensity.

Many mistakes were made by the mission boards in earlier years. To carry through the complete re- orientation of Christian thought in

the new China a new Church organization was necessary and this was provided by the so-called Three Self Reform Movement. The

"Three Self" refers to the old dic- tum of Henry Venn, namely "Self- support, self-government, and self- propagation". The power of the purse strings was often used by missionaries to determine Church policy. Under Government direction this inter-denominational Church agency worked for the complete in- dependence of the Chinese Church

from all foreign control. In April.

1951. the Three Self Reform Move- ment was formed which under Y. T. Wu aligned the Church with the Stale. The denunciation movement began. Outstanding missionaries were attacked by these Church

leaders who supported the Govern- ment and in this way received Gov- ernment support, Leslie Lyal in his book "Come Wind. Come Weather", has a chapter entitled "The Mani- festo of Betrayal."

People were trained in the Com- munist theory, preachers indoctri- nated. The first indoctrination class for preachers was held in 1953. One of the heresies of Communism is

that a process of reformation of society is the only remedy against evils. The Chinese Christians chal-

lenged the other worldly emphasis of Christian teaching. Chinese Chris- tians credit communists for their unselfish motives of service to the Communist people. Y. T. Wu says the priest and Levite typify the religious people of the world — they pass by on the other side whereas the Samaritan typifies the non-religious people, i.e. the Communists.

They minister to human need. Y. T.

Wu has tried to indicate that there is an organic relation between faith and works, theory ami practice. In the Chinese system representations arc given in the people's congresses to various social groups so that Christians are also represented.

They arc allowed one speech in order to report on the general situ-

fContinued on page / / )

(9)

April 15 April 1965 P R O V E R I T A T E 9

T h e Local Church and Problems of Identity in a M u l t i r a c i a l Country

PART I.

The question of identity lies at the heart of the culture of our country, for the whole structure of our way of life revolves around the racial Identity of each person, "identity" Is a useful concept integral to all Interpersonal and intergroup relationships, for ft refers to the way in which, a person or a group of persons understand themselves, the way In which they understand others, and, the way in which others understand them.

In order that the prophetic witness of the Churches become incar- nate in the life and ministry of the local churches, each local church must inevitably face the question of its identity in terms of the culture of our land and the Word of God.

The questions which are raised are these: how do we understand our- selves? How do we relate to the community where we are situated?

How does the community understand us? The first and the last questions will be coasidered in the last article in this series, the second

will be our main consideration in this and the next two articles.

There are few local churches which are not set in the midst of a

multi-racial environment, especially churches whose membership is do- minantly or exclusively white. How- ever, seldom do we find a church

that is to any extent representative of the community in which it is set.

especially in terms of the racial structure of the community. The reasons for this racial segregation in the churches are obvious, whether they are simply practical, social or directly political, but the fact of the segregation raises the fundamental

S uestion of the basis upon which the tiurch relates to the men and wo- men of the community. Is the fundamental basis a socio-political one.

or is it a theological one? Is the fundamental question related to a person's racial identity, or 'to an identity that arises out of the Chris- tian revelation? The Scriptures cer- tainly do not deny the fact of racial identity, but at the same time they go beyond ethnology and speak of a racial identity that includes all men in relationship to Adam and Christ, an identity that is at once more fundamental and theological.

What is this basic identity of each man?(l).

— I . W. DE GRUCHY

THE BASIC IDENTITY OF EVERY MAN

It is our belief that man cannot be understood apart from Jesus Christ for in Him we are shown the way in which God relates to man — it is in terms of this relationship that man's basic identity is seen. How does God relate to man? Let us consider some of the basic ways im- plicit in the Incarnation. First, at the heart of the Incarnation is the fact that God identifies Himself

with real, sinful man to the extent of taking that humanity upon Him-

self. Second, in Christ God accepts man as he is, for "God's love to- ward man does not lie in man but sofety in God Himself." (2). Third.

God identifies with and accents man in Christ, and thereby an historical person rather than an idea or a

value becomes the truth of existence, and each man by virtue of Christ becomes historically unique. (3).

Man's basic identity is not to be defined in terms of static values or abstract principles, but in terms of man's historical uniqueness in relation to the living and acting God.

(4). When we therefore speak of man's basic identity we simply mean that each man is important in himself and as he is because he is a man.

The importance of this becomes clear when we consider what it means to destroy this "manhood"

which is man's identity. This de- struction can be accomplished either by despising or idolizing man.

We despise man when we deny that he is a man, whether the denial is in word, attitude or action. Kyle Haselden. writing about the race situation in the U.S.A., reminds us that "the error of the white man in his relationship to the Negro cannot be thoroughly corrected until he accepts the Negro as roan." (5).

Likewise, we despise man when we deny any man his uniqueness, which happens when we stereotype man, put them tn superficial categories or depe-sonalize them in an idea. Bon-

hoeffer expresses this well when he refers to the "scorner":

"He thinks people stupid, and they become stupid.

He thinks them weak, and they become weak.

He thinks them criminal, and thty become criminal." (6).

We despise man when we lay down conditions for his acceptance by us, as distinct from bis being accepted into the membership of the Church. As regards his acceptance into the Church, we despise man when we make the ground of his acceptance dependent upon his ra-

cial identity.

But we also destroy man's manhood when we idolize him. This danger confronts both those who defy themselves or elevate their race as of ultimate significance, and.

those who fail to see that real man is sinful man whatever his racial identity may be. Once again Hasel- den illuminates this when he writes about those who. in seeking the good of the Negro in the U.S.A.

romanticise him. and in disregard of the plain facts present a glamourized picture of the Negro. (7). Thus fail- ure to let a man be a man is sinful.

(8) indeed, it is an attack on Christ, (9) for in denying the manhood of men we deny and despise the manhood of Jesus Christ.

The Incarnation includes the

Cross. There is much that could be

said about the meaning of the Cross

for man's basic identity, but the

two factors that are of paramount

importance for us are. first, that the

Cross challenges every human stan-

dard whereby men are judged, and

second, that the Cross is the judg-

ment of God on every effort to

give manhood ultimate significance

apart from Christ. Regarding the

first factor, we find God's "NO" to

any doctrine of race superiority

which may be the criterion for re-

lating to men. The second factor,

reminds us that while man is im-

portant in himself because he is a

man, this is only true because of

(10)

The Local Church and Problems of Identity

in a Multi-Racial Country

Christ, and there can be no glory- ing in humanity which would make man the measure of all things.

The Incarnation culminates in the Resurrection of Christ and the subsequent birth of the Church, which brings us further in our attempt to discover the basic identity of man.

Here we wish to make use of the Pauline concept of the "New Hu- manity" which comes into being in Christ, and in which man's relation- ship to God is more clearly defined.

Not only are all men identified with each other in their manhood, or in the death of Christ, they are likewise identified with Christ in His

Resurrection. "The man whom God has taken to himself, sentenced and awakened to new life, this is Jesus Christ. In Him it is all mankind. It is ourselves." (10). We cannot de- fine man's basic identity unless we see that all men are part of a new creation, even though this new creation "is embodied amid the alien- ations of a particular society." (II).

Where then, is the New Humanity manifest in the world of empirical reality?

THE NEW HUMANITY

Visser THooft provides us with a starting point, when, writing

about the general consensus of opinion amongst biblical theolo-

gians today about certain central aspects of the doctrine of the Church, he says: "This agreement can be formulated as follows: 'The Church is the people of God, gather- ed together by Jesus Oirist. so as to

represent the new humanity!" (12).

This does not mean that the New Humanity is not manifest in places other than the empirical Church, for many "affirm this New Man- kind without full awareness of its source". (13) but that the Church is the conscious witness to it. it is

"a section of humanity in which Christ has really taken form." (14).

Tf this be true, then the Church

exists to affirm God's acceptance of every man with all the implications of his existence, man in his whole- ness, and it does so when it relates to man as man. man as sinful, man as unique, and more especially, man as part of the New Humanity to

which the Church gives expression in the world. Not all men are aware of their identity, nor do all live in terms of their identity, on the con- trary, but the Oiurch sees the identity of every man with Paul: "From now on we regard no one from a human point of view" (15). but only in terms of Christ in whom God reconciled the world to himself and

"entrusted to us the message of re- conciliation." (16).

THE INCARNATION AND THE

"NATURAL RIGHTS OF MAN"

It is in the light of all this that we can proceed to discuss the mean-

ing of the "natural rights of man"

which is so important in any dis- cussion of man's relationship with

man. Bonhoeffer seeks to understand the concept of the natural in

terms of Christ when he writes:

"Natural life must be understood simply as a preliminary to life with Christ. It is only from Christ himself that it receives its

validation. Christ himself entered into the natural life, and it is only through the incarnation of Christ that the natural life becomes the penultimate which is directed towards the ultimate." (17).

In egalitarian doctrines of man.

man's rights are given ultimacy; in orthodox Protestantism they are seen as penultimate, and therefore often disregarded simply because they are penultimate. But to lose the natural, as that which is penultimate and yet directed towards the ultimate, is to lose life. The natural is God's method of preserving life within human society, in order that society may be renewed througn

Christ.

The implications of this for understanding the rights of man are seen

as follows. First, natural life stands between the extremes of vitalism and mechanization, between life as an end and life as a means. The individual is never an end in himself, neither is society, nor is he or society to be understood in terms of utility pure and simple. Second,

natural rights are to be regarded as a gift of God to man. not as man's inalienable right, which implies the

need not only to be aware of the rights which God has given to one- self but also of the rights God has given to every other man by virtue of his manhood. "One can have a natural right of one's own only if one respects the natural rights of others." (18) This means that natural rights always imply responsibil- ity in relationship between persons and groups. Finally, we mean by natural rights the "right to bodily life". (19). As Banhoeffer puts it:

"The human body must never become a thing, an object, such as might fall under the unrestrict- ed power of another man and be

used by him solely as a means to his own ends. The living human body is always the man in himself. Rape, exploitation, torture and arbitrary confinement of the human body are serious violations of the right which is given with

the creation of man. and what is more, like all violations of natural life, they must sooner or later entail their own punishment."'(20).

In an unfinished section of his

"Ethics" Bonhoeffer has further notes on various other aspects of man's natural rights, such as the rights of mind, work, property, and so forth. Each of these is important and arises out of seeing man's basic identity in terms of the natural.

In subsequent articles we will con- sider two major problems that con- front us in attempting to relate to all men in terms of this basis identity, namely, the problem of prejudice and the problem of anxiety. In the final article we will develop the con- cept of the Church as the manifes- tation of the New Humanity, and what it means for a local church to manifest its identity where it is situated. We conclude this introduc- tory statement on man's basic iden- tity, by restating that a theological understanding of man in terms of God become man points to an iden- tity which all men have as men. as real, sinful men. as unique in their historicity, and as participants in the reality of the New Humanity. Aris- ing out of this identity every man has been given natural rights and concomitant responsibilities in hi\

relationship to other men in society.

(To be continued)

(11)

April 15 April 1965 P R O V E R I T A T E tl

The Church in Communist

Countries

(Continued from /xige S)

ation in the Church and thus "there is more official recognition in this regime than in any preceding one that the Church has a legitimate position in society." Indoctrination took place through participation.

Christians e.g. assisted in the Land Redistribution Programme.

Y. T. Wu is supported by rnen like Y. C. Tu. Kiang Wenham. Liu Liang-mo. Z. T. Kaung (Methodist).

T. C. Chao, Marcus Cheng (Luther- an). T. C. Bau. K. H. Ting. Evan- gelist Wang Ming-Tao reacted against Y. T. Wu who according to him sought "the way of compromise and adaptation". He tried to destroy the very foundations of the Three-Self Patriotic Movement. His 'Credo' was the first outspoken opposition to Y. T. Wu and his followers. This 'Credo' says F. W.

Price is a monument in the history of the Chinese Church. He was a severe critic of the Social Gospel which is in fact more "social" than gospel. Y. T. Wu states in his book Dark and Light, "Besides the Bible there is a Christian theology which directly and indirectly is developed from the Bible, including the doctrines of Incarnation. Virgin Birth, Resurrection. Trinity. Last Judge- ment. Second Coming, etc. These are irrational mysterious beliefs...

T cannot accept such beliefs". Wang Ming-Tao reads "Let those who believe in the Bible and saving grace unite with the party of unbe-

lievers: let the Church and Society unite: let Christ and Satan unite: let light and darkness unite; unite, unite! And the result of such union is simplv the creation of a great Babylon". Wang Ming-Tao was in many ways an extreme fundamenta- list but he has voiced an important point of view. Popular feelings was on his side. Many of the indeeinous Church leaders were attacked and imprisoned.

The Church in China has reopen- ed contacts with the West. Individu- als and Church delegations went and reported that Church life is pro- ceeding quite normally, and that the Chinese Christians are more in- volved in the life of the nation than

formerly. The first official Church visit was from Australia in Novem- ber. 1956 (Anglican). A new period of suppression started in 1957. In 1958 the organization of Communes and the Great Leap Forward pro- grammes were inaugurated. Some- thing of a modus vivendum has been arrived at between Protestant Christianity and the Chinese Com- munist party. This party however.

remains as blatantly atheistic as ever. As far as the future is con- cerned there is ground for deep con- cern: Many of the courageous leaders of the Church have been silenced: the complete isolation from the Church in the other parts of the East and also the West; Church ac- tivities have been restricted: Church publications have steadily decreased; few books on theology or Bible study have appeared since 1949.

"Tien Feng" is the only periodical.

Theological schools have decreased in numbers as well as students «^- 250 for a Church of 700.000. Chris- tian students are refused permission to go to colleges because they are considered "politically unreliable".

Christian doctors, nurses and teach- ers do not easily get promotion. The fact that the Church still exists is a hopeful sign although the number

of professing Christians has dropocd since 1949. Chinese Church leaders believe the Church will advance.

(To be continued)

Die Gereformeerde Kerk van Suid-Afrika

en die Sending

(Yvrtolg ran bladsy 6}

en Indonesie selfs nou nog is, sal hulle met angs vervul wees. la, selfs in die grootste gedeelte van Europa is die groot massa nog maar uiters dom, korsigtig en on- bewus van wal daar vir hulle op die spel is. Dis gewoonlik slegs maar die enkeles wat die leiding moet neem. Derhalwe mag ons die betekenis van daardie uitsondermgs, al is hulle ook hoe ge- ring — selfs maar een uit 'n dui- send of uit vylduiaend — nie onderskat nie. Dit sal al hoe meer duidelik word dot dit daardie

enkele uitsondermgs is wat die groot, ongeletterde massa lemgs die regte weg die toekoms in moet

lei. In elk geval bewys hierdie uitsondermgs dat daar skielik dinge kan gebeur wat nie volgens die gewone wette van ge- leidelikheid verklaar kan word nie. En as ons dit in gedagte hou is daar wel iets wat van beslis- sende waarde kan wees.

Daar is my xneegedeel dat ons einttik ons hele Bantoe-ooderwyfl veel meer by hulle stamlewe, hulle kultuur en hulle moontlik- hede moet aanpas — ons moet dit ..Bantoeseer". la- as ons dit maar Icon doen. As ons hulle maar net weer in hulle stamver- band kon terugplaas en weer van vooraf met 'n skoon W begin!

Maar dit sal ons nooit geheol-en- cd kon vermag nie. Hierdie mense het reeds 'n voorsmakie van die moderne wereld met al sy gevare en versoeking gekry, en ons sal hulle nooit weer rustig in hulle

kraal kan terugkry nie. Hulle het iets van ons wereld se onseker- heid en onrus oorgeerf — hulle het ander mense geword, en dit kan nie weer ongedaan gemaak word nie. Ons kan hulle nie probeer terugdwing in 'n leefwvse wat hulle nie meer wil of kan aanvaar nie. Daar het in Suid- Afrika 'n belangrike verslag cor die Bantoe - onderwys verskyn, waarvoor ek innig dankbaar is.

Ek besef die ontsaglike groot problems waarmee die owerhede ten opsigte van ons Bantoe-onderwys te kampe het, maar van een ding ek is baie seker — en dit is dat ons die loule wat in die verlede begaan is. nie weer makhk sal kan regstel nie. Ddarvoor het daar al te veel gebeur. en te veel veranderinge ingetree. Ons kan nie meer ons slandpunt grond op die Bantoe soos hy was nie. ons sal dit moet grond op die Bantoe soos h Y tans is.

VREES

Ek het myself menige keer ge- durende die weke van my besoek dit algevra of die Afrikaner enige simpatie vir die Bantoe koester

(om nie eers van die woord „lief-

de" melding te maak nie), en van

vele wat ek ontmoet het, kan ek

sonder enige aarselmg se dat dit

wel die geval is. Simpatie vir die

Bantoe as kind; vir die goedige,

onnosele, kinderlike Bantoe wat

selfs in sy ondeugsaamheid nog

maar oer-dom is; en simpatie

(12)

Die Gereformeerde Kerk van Suid-Afrika

en die Sending

verol ook vir horn wanneer hy 'n goeie, getroue werker is. netjies en noukeurig. Maar die donker ondertoon van vrees is nog liiider as die van simpatie. Vrees vir die opkoms van die Bantoe wat nie longer kind wil wees nie maar 'n selfatondige posisie wil beklee.

Vrees vir die opgesweepte, op- roerige Bantoe, wat ongereeld- hede en afskuwelike misdade pleeg. Vrees vir die aangroeien- de miljoenemassa, wat, as hulle eers eenmaal ontwaak, 'n ontset- tende gevaar sal inhou. En hier- die vrees neem hier en daar die vorm aan van redelose haat en van diepe afkeer. Toe ek weer op die punt staan om na Nederland

terug te keer, se iemand vir my:

„Hoe gelukkig is u nie om na 'n land te mag gaan waar daar geen swartes is nie."

Hierin le soveel opgesluit wat volfcome begryplik is en natuurlik oak onredelik is. As blanke is ons geneig om dieselfde van die Bantoe te verwag as van onsseli As hy aan daardie maatstaf nie beantwoord nie, vind ons hom lui, dom, gevaarllk en onsedelik. Ons vergeet dat hy in sy stamverband nooit geleer het om rustig en or- delik en volgens tyd te werk nie.

Die Weste se vernaamste uitvin- ding was die horlosie gewees.

Die horlosie wat ons lewe, ons elke dag in afgemete tydvakMes indeel. Die Bantoe het nog altyd sonder 'n horlosie en heeltemal ongebonde in sy stamverband ge- leef, sonder enige persoonlike verantwoordelikhede. Sy stam reel alles, sy stam het vasts, strong wette wat hom in toom hou; maar 'n eie, persoonlike ge- wete, dit het hy nie. Hy het net

BOOS

ons Bataviese voorvaders, bier gedrink en sy vrouens laat werk, oorlog gevoer en geroof.

Dit het ons voorouen ook gedoen.

God het 20 eeue gebruik om one te bring waar ons nou is en one het aue rede om ons te skaam as ons daaraan dink wat ons is. Vir meer a s *n duisond Jaar al skyn die lig van die evangeHe vir ons

en tog is dit skrikwekkend as ons

«en hoe weinig ons daarrolgsne leell Die Bantoe word sonder meer losgeruk uit sy stamverband,

en oorgeplaas in ons moderne wereld. Dit sou presies aieselfde wees as ons een van die heel ou Bataviers plotseling sou oorplaas na een van die besigste verkeers-

punte in New York. Is dit dan 'n wonder dat hulle nie weet wat om te doen nie en dat hulle nog onbeskryflik bale het om te leer?

Ons het alie rede om ons diep te skaam omdat ons hom nie in 'n betere Westerse wereld kan inlei nie, dat daar in ons blanke beskawing die gedors na goud, drank, gevloek en materialisme die hoogty vier. Ons sal 'n beter begrip van die Bantoe en sy krisis moet aanleer; ons sal ons meer in sy stryd moet probeer oorplaas, Ons sal ons dieper moet skaam vir die beskawing

waarmee hy in aanraking kom.

Ons sal eers inniger moet roem oor Gods genade, ons die Wes- terse volke, wat geen haar beter is as die Bantoe, wat ons vir soveel eeue vasgehou en gelei het.

Ons sal 'n bietjie meer opregte simpatie en ware meegevoel teenoor die swartes moet koester. Mis- kien sal ons dan nog verbaas staan oor die snelle tempo waar-

in ons hulle ons eie gemaak bet, waar dit voorheen so geweldig moeilik gelyk het. Miskien sal ons ons daarin kan verheug dot daar al reeds van hulle is wat 'n sekere mate van verantwoordeUk- heid kan dra, en selfs meer as dit wat ons aan hom toevertrou. Ek is daar deeglik van bewus dat ek as buitestaander, wat nog nooit in die praktyk iets met die mense te doen qehad het nie, hierdie dinge makliker kan se as u, wat elkedaa met hulle in aanraking kom. Maar dit is tog nie daarom minder waar nie. En dit is belang- rik dat die Afrikaanse volk in sy hantering van die Bantoe, hierdie sy van die soak behoort te oor-

weeg.

TE MfN OPREGTE UEFDE Ek mag nie 'n vergelyking tref tussen die Suid-Afrikaanse Ban- toeprobleem en die Drobleme wot ons met die bevolkina van die vroeere Nederlands-Indie deurge- maak het nie. Ek weet goed dat

(Vervolg op bladsy 16)

The Rule of God and White Supremacy

(Continued from page I)

established way ol life is dearly seen in andent Israel's tendency to worship the Canaanite god Baal. This problem began as soon as Israel settled in the land oi Palestine in about 1250 B.C., and continued until the final collapse of the nation in 587.

When the nomadic Hebrews first entered Palestine, they found already established there a so- phisticated culture. The Canaan- ite way of life was superior to the Israelite in a number of respects:

the developed material civilisation, flourishing dues, and com- plex political structures all made Hebrew v/ays seem primitive indeed. In no respect was the con- trast greater than in that of agriculture: to the humble Hebrew nomad, wandering on the edges

of the cultivated land with his sheep and goats and donkeys, the green fields and flourishing or- chards of Canaan seemed nothing short of a miracle. Here indeed was a "land flowing with milk and honey." The wonder of this fertility bursts forth again and again from the poets' lips:

"Thou dost cause the grass to grow for the cattle,

and plants for man to culti- vate,

that he may bring forth food from the earth,

and wine to gladden the heart of man,

oil to make his face shine,

and bread to strengthen man's heart." (Ps. 104:14-15).

Inevitably, many Israelites began to imitate this advanced Canaanite culture, and espedally Canaanite ways of agriculture.

As the Hebrews settled in Pa-

lestine and began to be farmers,

they naturally asked their Ca-

naanite neighbours, "How do you

gel a good crop?" What are the

best farming methods? And the

Canaanite reply was simple in

the extreme: "We worship Baal,

the god of fertility." You must

build altars to Baal on the hill-

tops, offer him sacrifices, and

make love to the charming "priest-

esses" of Baal who live in his

(13)

April 15 April 1965 P R O V E R I T A T E 13

The Rule of God and White Supremacy

shrines. Then Baal will give you abundant rain and fertile soil and increasing herds. This was the

"traditional w a y of life" of a suc- cessful farming community. It had been tested over the years, a n d had been found satisfactory.

Moreover, it was a pleasant set of customs, which appealed to men's appetites. As a result, most

Israelites accepted this way of life. If anyone challenged them about it, they could justifiably reply that this was a proven me-