91 Ibid, 13 / 397.
92 Lihat al-Majlis al-Sadis Wa al-Samanin dari Amali al-Iraqi, ms: 77.
93 Lihat al-Farqu Baina al-Firaq, ms: 333, Al-Irsyad oleh Imam al-Haramain al-Juwaini, ms: 58 dan
Setelah kita mengetahui mengenai pentakwilan ini secara panjang lebar bahawa ianya bukanlah sesuatu yang tercela apabila cukup syaratnya, masih ada golongan yang menakwilkan tanpa menghiraukan syarat-syarat tersebut. Mereka lebih suka berlandaskan hawa nafsu di samping mempunyai agenda tersendiri. Lalu jadilah pentakwilan tersebut tercela di sisi syarak.
Contoh bagi golongan ini ialah Muktazilah. Antara pentakwilan mereka yang bercanggah dengan Ahli Sunnah ialah dalam firman Allah yang bermaksud:
((Wajah-wajah (orang-orang mukmin) pada ketika itu
berseri-seri (gembira) kepada tuhannyalah mereka
nazirah)),Al-Qiyamah: 22-23.
Mereka menakwilkan kalimat nazirah sebagai menanti pahala yang Allah berikan di hari kiamat lalu menafikan kalimat tersebut sebagai melihat, iaitu orang-orang mukmin akan melihat tuhan mereka di akhirat. Pentakwilan ini batil dan tertolak kerana berlawanan dengan nas yang jelas menguatkan bahawa orang mukmin memang akan melihat tuhan mereka di akhirat kelak.
Dalam hadis yang diriwayatkan oleh al-Bukhari94 dan Muslim95 serta yang lain bahawa Nabi Muhammad Sallahu Alaihi Wa Sallam telah bersabda yang bermaksud:
“Sesungguhnya kamu akan melihat tuhan kamu di hari
kiamat”.
Melihat Allah Taala atau Rukyatullah merupakan sebesar-besar nikmat yang diberikan kepada orang mukmin selepas mereka memasuki syurga. Rukyah tersebut tanpa mempunyai persamaan langsung dengan apa yang kita lihat di dunia ini. Sekiranya di dunia kita memerlukan tempat, cara, sudut, jarak dekat atau jauh, bentuk, warna dan sebagainya, maka di akhirat semasa di dalam syurga kita akan melihat Allah tanpa ada persamaan dengan apa yang di dunia. Ini kerana Allah jualah yang menciptakan kesemua cara tersebut agar kita dapat melihat sesama kita yang merupakan makhluk semasa di
94 Lihat Sahih al-Bukhari, Kitab al-Azan, Bab Fadlu al-Sujud.
dunia ini, sedangkan Allah bukanlah makhluk. Apatah lagi kehidupan di akhirat yang abadi bukanlah seperti kehidupan di dunia yang fana ini untuk kita membuat perbandingan.
Oleh itulah imam yang mujtahid iaitu Abu Hanifah96 pernah berkata: “Dan Allah Taala dilihat di akhirat dan orang-orang
mukmin melihatnya dalam keadaan mereka di dalam syurga dengan mata kepala mereka tanpa tasybih, tanpa kaifiyyat dan tiada berlaku antaraNya dan di antara makhlukNya jarak”.
Kata beliau lagi:
“Dan pertemuan dengan Allah Taala bagi ahli syurga
tanpa kaif, tanpa tasybih dan tanpa sudut adalah benar”.
Antara hujah lain bahawa Allah dapat dilihat di akhirat ialah firman Allah Taala mengenai Nabi Musa Alaihis Salam yang bermaksud:
(( Tuhanku! Perlihatkanlah (diriMu) padaku agar aku
dapat melihatMu)),Al-A’rof: 143.
Permintaan Nabi Musa agar baginda dapat melihat Allah menunjukkan bahawa ianya sesuatu yang harus97dan bukannya haram apatah lagi mustahil. Ini kerana mustahil bagi para Nabi memohon sesuatu yang mustahil kepada Allah kerana mereka merupakan golongan yang paling mengetahui apakah perkara yang harus, wajib dan mustahil bagi Allah Taala. Jika ianya mustahil bagi Allah sudah tentu ianya ternafi bagiNya dan Nabi Musa Alaihis Salam tidak akan memohon dengan permohonan sedemikian.
Sekali lagi perlu kita akui dan percayai dengan sepenuh keyakinan bahawa takwil yang dilakukan oleh Ahli Sunnah mencukupi syarat. Seperti yang telah diterangkan sebelum ini bahawa penggunaan metod takwil bukanlah haram atau sesat. Tetapi amat
96 Lihat nukilan kata-kata Abu Hanifah ini yang dimuatkan oleh Mulla Ali al-Qari dalam Syarah al-Fiqh
al-Akbar, ms: 138.
malangnya ada golongan yang menampilkan diri mereka kononnya sebagai salafiyyah, menghukumkan sesiapa yang menggunakan metod ini sebagai sesat.
Dalam hal ini, mari kita lihat kepada seorang tokoh Wahabi iaitu Dr. Salih Bin Fauzan al-Fauzan. Beliau dalam penulisannya mengecam Ahli Sunnah Wal Jamaah yang sebenar kerana mereka menggunakan metod takwil. Sebagai makluman, gerakan tersebut iaitu Wahabi sentiasa mengaku mereka bermazhab salaf atau salafiyyah. Mereka sering melaungkan slogan kembalilah kepada al-Quran dan al-Sunnah serta melabelkan segala yang baharu sebagai bid’ah belaka.
Tidak keterlaluan jika dikatakan bahawa mereka ini adalah Ahli Sunnah tiruan yang baru muncul semenjak dua ratus tahun yang lalu. Banyak sejarah hitam Wahabi yang telah berlaku semenjak kemunculan mereka sehinggalah sekarang. Pembaca boleh dapati sendiri sejarah hitam mereka dalam lebih seratus buah buku antaranya seperti
Fitnah al-Wahhabiyyah oleh Mufti Syafii di Mekah iaitu Ahmad Zaini Dahlan, al-Suhbu al-Wabilah A’la Dharoih al-Hanabilah oleh Mufti Hanabilah di Mekah iaitu Muhammad
Bin Abdullah, Dalil Kafi Fi Roddi A’la Wahhabi oleh Misbah Bin Ahmad al-Bairuti. Teramat penting, janganlah biarkan diri kita tertipu oleh sebahagian penulis yang menonjolkan gerakan Wahabi ini sebagai gerakan pembaharuan, islah, mujaddid, pembasmi taqlid dan sebagainya.
Dalam sebuah kitab Dr. Salih, beliau dengan angkuh sekali menghukumkan ulama muktabar Ahli Sunnah Wal Jamaah khususnya yang bermazhab al-Asya’iroh sebagai sesat dengan berkata:
“Benar, kami menghukumkan sesat sesiapa yang menakwilkan sifat Allah Taala berdasarkan apa yang telah ditunjukkan ke atasnya daripada makna-makna yang benar dan telah cuba mengalihkannya kepada selain makna-maknanya yang hakiki (iaitu takwil) dari kalangan al-Asya’iroh dan selain mereka. Jika ini bukanlah kesesatan, maka apakah dia lagi kesesatan?”98.
Dalam katanya yang lain yang jelas mencela Ahli Sunnah:
“Barang sesiapa yang telah mentakwilkan sifat-sifat dari apa yang telah ditunjukkannya (madlul) kepada selain maksudnya maka dia sesat”99.
Penulis telah memuatkan sebelum ini bahawa ulama Ahli Sunnah menerangkan bahawa terdapat dua aliran dalam ayat-ayat serta hadis-hadis sifat iaitu tafwid dan takwil
tafsili. Tetapi bagi Dr. Fauzan, beliau dengan angkuhnya menolak kedua aliran tersebut
mentah-mentah dengan katanya:
“Tidaklah berlaku tafwid yang mutlak dan tidak juga takwil bagi sifat-sifat (Allah) daripada zahirnya pada suatu hari dari hari-hari sebagai satu Mazhab Ahli Sunnah Wal Jamaah”100.
Kata beliau lagi:
“…..Apa yang al-Asya’iroh berada (iaitu takwil) pada sifat-sifat (Allah) bukanlah bertepatan dengan al-Kitab dan al-Sunnah”101.
Seorang lagi ulama Wahabi yang terkenal iaitu Abdul Aziz Bin Baz, bekas mufti Mekah berkata:
“Tidak syak lagi bahawa sesungguhnya telah sesat dengan sebab perselisihan dalam urusan akidah kumpulan-kumpulan yang banyak seperti Muktazilah, al-Jahmiyyah, al-Rafidah, al-Qadariyyah dan selain mereka. Begitu juga al-Asya’iroh, mereka telah sesat mengenai apa yang telah mereka menyalahi al-Kitab dan al-Sunnah”102.
Terdapat lagi kata-kata mereka yang amat tercela iaitu secara jelas mengkafirkan Ahli Sunnah secara khususnya al-Asya’iroh dalam kitab mereka yang menjadi rujukan
99 Tanbihat Fi Raddi Ala Man Taauwwala al-Sifat, Dr. Salih, ms: 73.
100 Ibid, ms: 70.
101 Ibid, ms: 61.
penting iaitu Fathu al-Majid103. Disebutkan dalam kitab tersebut bahawa kebanyakan Ahli Sunnah mengkafirkan al-Asyairoh, wal i’yazubillah.
Apa yang dapat kita katakan kepada golongan ini dan sesiapa sahaja yang menuruti jejak langkah mereka ialah, apakah mereka tidak tahu bahawa apabila disebutkan Ahli Sunnah Wal Jamaah, dimaksudkan di situ adalah Asya’iroh dan al-Maturidiyyah! Jika bukan dua mazhab ini, siapakah yang dimaksudkan oleh mereka sebagai Ahli Sunnah? Adakah golongan seperti mereka yang mengharamkan takwil seterusnya beriktikad makna yang tidak layak bagi Allah layak dianggap sebagai Ahli Sunnah?
Imam al-hafiz Murtadha al-Zabidi berkata:
“Jika disebut Ahli Sunnah maka yang dimaksudkan dengan mereka ialah al-Asya’iroh dan al-Maturidiyyah”104.
Al-Khiyali dalam hasyiahnya ke atas Syarah al-Aqaid berkata:
“Al-Asya’iroh, mereka merupakan Ahli Sunnah Wal Jamaah. Inilah yang masyhur di Khurasan, Iraq, Syam dan kebanyakan negara-negara dan juga di negara Ma Warok al-Nahar”105.
Imam Taj al-Din al-Subki pula menegaskan:
“Ketahuilah bahawa Abu Hasan al-Asy’ari tidak mencipta
pendapat (baru) dan tidak membina mazhab (baru). Sesungguhnya beliau hanya menetapkan / menguatkan mazhab salaf, membela apa yang telah berada padanya oleh sahabat-sahabat Rasulullah Sallallahu Alaihi Wa Sallam”106.
103 Lihat Fathu al-Majid, Abdul Rahman Bin Hasan Bin Muhammad, ms: 356.
104 Ithaf al-Sadah al-Muttaqin Bi Syarhi Ihyak Ulum al-Din, al-Zabidi, 2 / 8.
105 Ibid, 2 / 8.
Nukilan di atas merupakan sebahagian kecil sahaja dari kata-kata ulama muktabar yang menunjukkan bahawa Ahli Sunnah adalah al-Asya’iroh dan al-Maturidiyyah. Sekarang mari pula kita lihat sanjungan ulama Ahli Sunnah terhadap Abu Hasan al-Asy’ari ini dengan mengenepikan celaan golongan yang ganjil dari Ahli Sunnah Wal Jamaah.
Syaikh Abu Ishaq al-Syirazi yang terkenal dalam Mazhab al-Syafii’ berkata: “Dan Abu al-Hasan al-Asy’ari merupakan Imam Ahli
Sunnah. Dan umumnya sahabat-sahabat Syafii (ulama-ulama mazhab Syafii) berada di atas mazhabnya. Dan mazhabnya merupakan mazhab ahli hak”107.
Imam al-Qusyairi pula berkata:
“Telah bersepakat golongan ahli hadis bahawa Abu
al-Hasan, Ali Bin Ismail al-Asy’ari merupakan imam di kalangan golongan ahli hadis, dan mazhabnya merupakan mazhab ahli hadis”108.
Oleh itu, janganlah kita terjebak dengan perangkap golongan yang mencerca Ahli Sunnah dengan dakwaan merekalah Ahli Sunnah atau salafiyyah. Sedangkan kemunculan mereka hanyalah semenjak dua ratus tahun yang lalu sahaja. Perkara sebegini bukan sahaja baru berlaku sekarang, tetapi telah pun berlaku pada zaman dahulu lagi. Justeru itulah, seorang ulama agung iaitu al-hafiz Ibn A’sakir, Abu al-Qasim Ali Bin al-Hasan Bin Hibatullah al-Dimasyqi Rahimahullah (571h) mengarang sebuah kitab khusus untuk mempertahankan Imam Ahli Sunnah Abu al-Hasan al-Asy’ari ini iaitu kitab yang berjudul Tabyin Kazib al-Muftari Fi Ma Nusiba Ila al-Imam Abi al-Hasan al-Asy’ari. Semoga Allah merahmati pengorbanan beliau dalam mempertahankan imam yang agung tersebut. Kitab ini amat perlu dimiliki oleh setiap pengikut Ahli Sunnah Wal Jamaah seperti yang disarankan oleh Imam Taj Din Subki dalam kitab beliau Tabaqot
al-Syafiiyyah al-Kubro.
107 Ibid, 3 / 376.