บรรณานุกรม

บรรณานุกรม

บรรณานุกรม

กรมวิชาการ. (2542). การสังเคราะห์รูปแบบการพัฒนาศักยภาพของเด็กไทยด้านทักษะการคิด.

กรุงเทพฯ: โรงพิมพ์คุรุสภาลาดพร้าว.

กระทรวงศึกษาธิการ. (2549). รายงานการสังเคราะห์แนวคิดและวิธีการจัดการเรียนการสอนที่

ส่งเสริมทักษะการคิดวิเคราะห์. กรุงเทพฯ: โรงพิมพ์ชุมนุมสหกรณ์การเกษตรแห่งประเทศไทย.

กระทรวงศึกษาธิการ. (2553a). พระราชบัญญัติการศึกษาแห่งชาติ พ.ศ.2542 แก้ไขเพิ่มเติม (ฉบับที่ 2) พ.ศ.2545 แก้ไขเพิ่มเติม (ฉบับที่ 3) พ.ศ.2553. กรุงเทพฯ: องค์การรับส่งสินค้าและ วัสดุภัณฑ์ (ร.ส.พ.).

กระทรวงศึกษาธิการ. (2553b). หลักสูตรแกนกลางการศึกษาขั้นพื้นฐาน พุทธศักราฃ 2551.

พิมพ์ครั้งที่ 3. กรุงเทพฯ: โรงพิมพ์ชุมนุมสหกรณ์การเกษตรแห่งประเทศไทย.

กองวิจัยทางการศึกษา. (2545). การวิจัยเพื่อพัฒนาการเรียนรู้ตามหลักสูตรแกนกลางการศึกษา ขั้นพื้นฐาน. กรุงเทพฯ: โรงพิมพ์คุรุสภาลาดพร้าว.

เกรียงศักดิ์ เจริญวงศ์ศักดิ์. (2546). การคิดเชิงวิเคราะห์. กรุงเทพฯ: ซัคเซสมีเดีย.

คณาจารย์ภาควิฃาวิจัยและพัฒนาการศึกษา คณะศึกษาศาสตร์ มหาวิทยาลัยมหาสารคาม. (2558).

พื้นฐานการวิจัยการศึกษา. พิมพ์ครั้งที่ 7. มหาสารคาม: ตักสิลาการพิมพ์.

จตุพร วงศ์สม. (2559). การจัดการเรียนรู้วิทยาศาสตร์แบบสืบเสาะหาความรู้ที่เสริมด้วยการใช้ผัง กราฟิกเพื่อพัฒนาความสามารถในการคิดวิเคราะห์ของนักเรียนชั้นประถมศึกษาปีที่ 6. วารสาร บัณฑิตวิจัย คณะศึกษาศาสตร์ มหาวิทยาลัยเชียงใหม่, 7(2), 47–59.

จิรภัทร แก้วกู่. (2547). หลักและวิธีเขียนแผนการจัดการเรียนรู้. ขอนแก่น: ศิริภัณฑ์ ออฟเซ็ท.

ชนาธิป พรกุล. (2557). การสอนกระบวนการคิด: ทฤษฎีและการน าไปใช้. พิมพ์ครั้งที่ 3. กรุงเทพฯ:

ส านักพิมพ์แห่งจุฬาลงกรณ์มหาวิทยาลัย.

ชวลิต ชูก าแพง. (2550). การพัฒนาหลักสูตร. มหาสารคาม: มหาวิทยาลัยมหาสารคาม.

ชัยยงค์ พรหมวงศ์. (2537). ชุดการสอนระดับประถมศึกษา. นนทบุรี:

มหาวิทยาลัยสุโขทัยธรรมาธิราช.

ชัยวัฒน์ สุทธิรัตน์. (2554). การจัดการเรียนรู้ตามสภาพจริง. กรุงเทพฯ: สหมิตรพริ้นติ้ง แอนด์

พิบลิชชิ่ง.

147 ชัยอนันต์ สมุทวนิช. (2542). ระบบบริหารจัดการเพื่อการจัดสรรทรัพยากร ส าหรับการศึกษาขั้น

พื้นฐาน 12 ปี ที่สอดรับกับ พ.ร.บ.การศึกษาแห่งชาติ พ.ศ.2542. กรุงเทพฯ: คณะกรรมการ การศึกษาแห่งชาติ.

ชาตรี ส าราญ. (2548). วิจัยในชั้นเรียนส าหรับผู้เริ่มต้น. กรุงเทพฯ: มูลนิธรสดศรี-สฤษดิ์วงศ์.

ชาติ แจ่มนุช. (2545). สอนอย่างไรให้คิดเป็น. กรุงเทพฯ: พิมพ์ที่เสียงเซียง.

ณัฐวุฒิ กิจรุ่งเรือง. (2545). ผู้เรียนเป็นส าคัญและการเขียนแผนจัดการเรียนรู้ของครูมืออาชีพ.

กรุงเทพฯ: สถาพรบุ๊คส์.

ทิศนา แขมมณี. (2552). รูปแบบการเรียนการสอนทางเลือกที่หลากหลาย. พิมพ์ครั้งที่ 6. กรุงเทพฯ:

ส านักพิมพ์แห่งจุฬาลงกรณ์มหาวิทยาลัย.

ทิศนา แขมมณี. (2554). ทักษะการคิดวิเคราะห์ สังเคราะห์ สร้างสรรค์ และการคิดอย่างมี

วิจารณญาณ การบูรณาการในการจัดการเรียนรู้. วารสารราชบัณฑิตยสถาน, 36(2), 188–204.

ทิศนา แขมมณี. (2558). ศาสตร์การสอน: องค์ความรู้เพื่อการจัดกระบวนการเรียนรู้ที่มีประสิทธิภาพ.

พิมพ์ครั้งที่ 19. กรุงเทพฯ: ส านักพิมพ์แห่งจุฬาลงกรณ์มหาวิทยาลัย.

ธนลาวัลย์ เพียรค้า. (2556). การสอนแบบวัฏจักรสืบเสาะหาความรู้โดยใช้เทคนิคผังความคิดที่มีต่อ ผลสัมฤทธิ์ทางการเรียนวิชาวิทยาศาสตร์ และความสามารถในการคิดวิเคราะห์ของนักเรียน ชั้นมัธยมศึกษาปีที่ 2 โรงเรียนสาธิต มหาวิทยาลัยศรีนครินทรวิโรฒประสานมิตร(ฝ่ายมัธยม).

วารสารวิจัยทางการศึกษา คณะศึกษาศาสตร์ มหาวิทยาลัยศรีนครินทรวิโรฒ, 8(1), 79–86.

นันทิยา บุญเคลือบ. (2540). การเรียนการสอนวิทยาศาสตร์ตามแนวคิด Constructivism. วารสาร สถาบันส่งเสริมการสอนวิทยาศาสตร์และเทคโนโลยี, 96, 11–15.

นิราศ จันทรจิตร. (2558). การจัดการเรียนรู้ที่มีประสิทธิภาพ. มหาสารคาม: ตักสิลาการพิมพ์.

แน่งน้อย อินคะเน. (2558). การจัดการเรียนรู้โดยใช้รูปแบบการสอนวัฏจักรการสืบเสาะหาความรู้ 7 ขั้นร่วมกับเทคนิคผังกราฟิกที่มีต่อผลสัมฤทธิ์ทางการเรียนวิทยาศาสตร์และความสามารถในการ คิดวิเคราะห์ของนักเรียนชั้นประถมศึษาปีที่ 6. วารสาร AL-NUR บัณฑิตวิทยาลัย

มหาวิทยาลัยฟาฎอนี, 10(19), 85–96.

บุญชม ศรีสะอาด. (2541). การพัฒนาการสอน. กรุงเทพฯ: ชมรมเด็ก.

บุญชม ศรีสะอาด. (2546). การวิจัยส าหรับครู. กรุงเทพฯ: สุวีริยาสาส์น.

บุญชม ศรีสะอาด. (2552). การวิจัยเบื้องต้น. พิมพ์ครั้งที่ 7. กรุงเทพฯ: สุวีริยาสาส์น.

บูรชัย ศิริมหาสาคร. (2549). การศึกษาที่เน้นมนุษย์เป็นศูนย์กลางในการพัฒนา. วารสารพัฒนา หลักสูตร, 18, 129.

148 ประพันธ์ศิริ สุเสารัจ. (2556). การพัฒนาการคิด พิมพ์ครั้งที่ 5. กรุงเทพฯ: โรงพิมพ์เทคนิค พริ้นติ้ง.

ประสาท เนืองเฉลิม. (2557). การเรียนรู้วิทยาศาสตร์ในศตวรรษที่ 21. มหาสารคาม: อภิชาติ

การพิมพ์.

พจนา ทรัพย์สมาน. (2549). การจัดการเรียนรู้โดยให้ผู้เรียนแสวงหาและค้นพบความรู้ด้วยตนเอง.

กรุงเทพฯ: ส านักพิมพ์แห่งจุฬาลงกรณ์มหาวิทยาลัย.

พวงรัตน์ ทวีรัตน์. (2530). การสร้างและพัฒนาแบบทดสอบผลสัมฤทธิ์. กรุงเทพฯ: ส านักทดสอบ ทางการศึกษาและจิตวิทยา มหาวิทยาลัยศรีนครินทรวิโรฒประสานมิตร.

พิชิต ฤทธิ์จรูญ. (2552). หลักการวัดและประเมินผลการศึกษา. พิมพ์ครั้งที่ 5. กรุงเทพฯ: เฮาส์ ออฟ เคอร์มิสท์.

พิมพันธ์ เดชะคุปต์. (2544). การเรียนการสอนที่เน้นผู้เรียนเป็นส าคัญ แนวคิด วิธี และเทคนิค การสอน. กรุงเทพฯ: เดอะมาสเตอร์กรุ๊ป แมเนจเมนต์.

พิมพันธ์ เดชะคุปต์ และพเยาว์ ยินดีสุข. (2548). วิธีวิทยาการสอนวิทยาศาสตร์ทั่วไป. กรุงเทพฯ:

พัฒนาคุณภาพวิชาการ (พ.ว.).

พิมพันธ์ เดชะคุปต์ และพเยาว์ ยินดีสุข. (2552). สอนวิทยาศาสตร์เพื่อความเข้าใจด้วยกระบวนการ ออกแบบย้อนกลับ. กรุงเทพฯ: พัฒนาคุณภาพวิชาการ (พ.ว.).

เพ็ญศรี จันทร์ดวง. (2525). วรรณลักษณ์วิจารณ์. กรุงเทพฯ: ม.ป.พ.

ไพฑูรย์ สุขศรีงาม. (2536). ความรู้เกี่ยวกับการสืบเสาะ(Inquiry). วารสารมหาวิทยาลัยศรีนครินทร วิโรฒมหาสารคาม, 7, 53–78.

ไพศาล หวังพานิช. (2536). วิธีวิจัย. กรุงเทพฯ: มหาวิทยาลัยศรีนครินทรวิโรฒประสานมิตร.

ภพ เลาหไพบูลย์. (2542). แนวการสอนวิทยาศาสตร์. กรุงเทพฯ: ไทยวัฒนาพานิช.

มหาวิทยาลัยสุโขทัยธรรมาธิราช. (2550). เอกสารชุดการสอน วิชาการพัฒนาแบบทดสอบวัดผล สัมฤทธิ์ทางการเรียน หน่วยที่ 1-7. นนทบุรี: มหาวิทยาลัยสุโขทัยธรรมาธิราช.

มานพ สิงห์วี. (2556). ผลการสอนโดยใช้เทคนิคผังกราฟิกประกอบรูปแบบการสอนแบบสืบเสาะหา ความรู้ที่มีต่อผลสัมฤทธิ์ทางการเรียนวิชาฟิสิกส์ และความคงทนในการเรียนรู้ของนักเรียนชั้น มัธยมศึกษาปีที่ 4. วารสารวิชาการและวิจัยสังคมศาสตร์ มหาวิทยาลัยราชภัฏนครสวรรค์, 8(23), 115–128.

เยาวดี วิบูลย์ศรี. (2539). การวัดผลและการสร้างแบบทดสอบวัดผลสัมฤทธิ์. กรุงเทพฯ: ส านักพิมพ์

แห่งจุฬาลงกรณ์มหาวิทยาลัย.

ราชบัณฑิตยสถาน. (2546). พจนานุกรมฉบับราชบัณฑิตยสถาน พ.ศ.2542. กรุงเทพฯ: นานมีบุ๊คส์

พับลิเคชั่น.

149 รุ้งอรุณ โยธาวรมนตรี. (2556). ผลการใช้แบบสืบเสาะหาความรู้ร่วมกับเทคนิคผังกราฟิกเรื่องพันธะ

เคมีที่มีต่อผลสัมฤทธิ์ทางการเรียน ความสามารถในการคิดแก้ปัญหาทางวิทยาศาสตร์ และ เจตคติต่อวิชาเคมี ของนักเรียนชั้นมัธยมศึกษาปีที่ 4 ส านักงานเขตพื้นที่การศึกษามัธยมศึกษา เขต 24. วารสารบัณฑิตศึกษา มหาวิทยาลัยราชภัฏสกลนคร, 10(46), 221–234.

รุจิร์ ภู่สาระ. (2545). การเขียนแผนการเรียนรู้. กรุงเทพฯ: บุ๊คพ้อยท์.

ล้วน สายยศ. (2538). เทคนิคการวิจัยทางการศึกษา. กรุงเทพฯ: สุวีริยาสาส์น.

ล้วน สายยศ และอังคณา สายยศ. (2543). เทคนิคการวัดผลการเรียนรู้. พิมพ์ครั้งที่ 2. กรุงเทพฯ:

ชมรมเด็ก.

ลักขณา สริวัฒน์. (2549). การคิด. กรุงเทพฯ: โอเดียนสโตร์.

ลักขณา อันทะปัญญา. (2556). การพัฒนาความสามารถในการคิดวิเคราะห์และผลสัมฤทธิ์ทางการ เรียนของนักเรียนชั้นประถมศึกษาปีที่ 6 โดยใช้วัฏจักรการสืบเสาะหาความรู้(Inquiry Cycle) ร่วมกับเทคนิคผังกราฟิก(Graphic Organizer Technique). มหาวิทยาลัยขอนแก่น.

วนิช สุธารัตน์. (2547). ความคิดและความคิดสร้างสรรค์. กรุงเทพฯ: สุวีริยาสาส์น.

วัชราพร ฟองจันทร์. (2558). ผลการจัดการเรียนรู้แบบวัฎจักรสืบเสาะหาความรู้ 7 ขั้น ร่วมกับ เทคนิคผังกราฟิก วิชาชีววิทยา เรื่องระบบต่อมไร้ท่อ ส าหรับนักเรียนชั้นมัธยมศึกษาปีที่ 5.

วารสารสาขามนุษยศาสตร์ สังคมศาสตร์ และศิลปะ มหาวิทยาลัยศิลปากร, 8(2), 301–314.

วัฒนาพร ระงับทุกข์. (2543). แผนการสอนที่เน้นผู้เรียนเป็นศูนย์กลาง. พิมพ์ครั้งที่ 7. กรุงเทพฯ:

ไทยวัฒนาพานิช.

วารี ถิระจิตร. (2534). การพัฒนาการสอนสังคมศึกษาระดับประเทศ. กรุงเทพฯ: ส านักพิมพ์แห่ง จุฬาลงกรณ์มหาวิทยาลัย.

วิเชียร เกตุสิงห์. (2530). หลักการสร้างและวิเคราะห์เครื่องมือที่ใช้ในการวิจัย. พิมพ์ครั้งที่ 4.

กรุงเทพฯ: ไทยวัฒนาพานิช.

วิมลรัตน์ สุนทรโรจน์. (2551). นวัตกรรมตามแนวคิดแบบ Backward Design. มหาสารคาม:

ภาควิชาหลักสูตรและการสอน คณะศึกษาศาสตร์ มหาวิทยาลัยมหาสารคาม.

วิราพร พงศ์อาจารย์. (2542). การประเมินผลการเรียน. พิษณุโลก: สถาบันราชภัฏพิบูลสงคราม.

ศิริกาญน์ โกสุม และดาริณี ค าวัจนัง. (2542). สอนเด็กให้คิดเป็น. กรุงเทพฯ: ธนพร.

ศิริชัย กาญจนวาสี. (2544). ทฤษฎีการทดสอบแบบดั้งเดิม (Classical Test Theory). กรุงเทพฯ:

ส านักพิมพ์แห่งจุฬาลงกรณ์มหาวิทยาลัย.

สงบ ลักษณะ. (2540). จากหลักสูตรสู่แผนการสอน. การวิจัยทางการศึกษา, 21(4), 20.

150 สถาบันราชภัฎมหาสารคาม. (2539). ชุดฝึกอบรมครูระดับประถมศึกษาปีที่ 5. มหาสารคาม:

สถาบันราชภัฎมหาสารคาม.

สถาบันส่งเสริมการสอนวิทยาศาสตร์และเทคโนโลยี. (2546). การจัดสาระการเรียนรู้กลู่ม วิทยาศาสตร์ หลักสูตรการศึกษาขั้นพื้นฐาน พุทธศักราช 2544. กรุงเทพฯ: โรงพิมพ์คุรุสภา ลาดพร้าว.

สถาบันส่งเสริมการสอนวิทยาศาสตร์และเทคโนโลยี. (2555). ครูวิทยาศาสตร์มืออาชีพ: แนวทาง สู่การเรียนการสอนที่มีประสิทธิผล. กรุงเทพฯ: อินเตอร์เอ็ดดูเคชั่น ซัพพลายส์.

สนอง อินละคร. (2544). เทคนิควิธีการและนวัตกรรมที่ใช้จัดกิจกรรมการเรียนการสอนที่เน้นผู้เรียน เป็นศูนย์กลาง. อุบลราชธานี: อุบลกิจออฟเซ็ทการพิมพ์.

สมเกียรติ ปติฐพร. (2525). การสร้างแบบทดสอบวัดผลสัมฤทธิ์. กรุงเทพฯ: มหาวิทยาลัย ศรีนครินทรวิโรฒประสานมิตร.

สมเกียรติ อินทสิงห์. (2559). การพัฒนาความสามารถในการแก้ปัญหาและผลสัมฤทธิ์ทางการเรียน วิชาคณิตศาสตร์ โดยใช้กลวิธี STAR ร่วมกับกราฟิกออแกไนซ์เซอร์ ส าหรับนักเรียนชั้น

มัธยมศึกษาปีที่ 4. วารสารสาขามนุษยศาสตร์ สังคมศาสตร์ และศิลปะ มหาวิทยาลัยศิลปากร, 9(1), 356–368.

สมจิต ผอมเซ่ง. (2557). ผลการจัดการเรียนรู้แบบสืบเสาะหาความรู้ 5 ขั้น ร่วมกับการใช้เทคนิคผัง กราฟิกที่มีต่อผลสัมฤทธิ์ทางการเรียนวิทยาศาสตร์ และความสามารถในการคิดวิเคราะห์ของ นักเรียนชั้นมัธยมศึกษาปีที่ 6 โรงเรียนมหาวชิราวุธ จังหวัดสงขลา. วารสารศึกษาศาสตร์

มหาวิทยาลัยสุโขทัยธรรมาธิราช, 7(1), 160–173.

สมนึก ภัททิยธนี. (2553). พื้นฐานการวิจัยการศึกษา. พิมพ์ครั้งที่ 6. มหาสารคาม: ตักสิลาการพิมพ์.

สมบัติ ท้ายเรือค า. (2551). ระเบียบวิธีวิจัยส าหรับมนุษยศาสตร์และสังคมศาสตร์. พิมพ์ครั้งที่ 2.

กาฬสินธุ์: ประสานการพิมพ์.

ส านักงานเขตพื้นที่การศึกษาประถมศึกษากาฬสินธุ์ เขต 1. (2560). รายงานผลการประเมินคุณภาพ การศึกษาขั้นพื้นฐานเพื่อการประกันคุณภาพผู้เรียน ปีการศึกษา 2559. กาฬสินธุ์: ประสาน การพิมพ์.

ส านักงานตณะกรรมการการศึกษาขั้นพื้นฐาน. (2551). ตัวชี้วัดและสาระการเรียนรู้แกนกลาง กลุ่ม สาระการเรียนรู้วิทยาศาสตร์ ตามหลักสูตรแกนกลางการศึกษาขั้นพื้นฐาน พุทธศักราช 2551.

กรุงเทพฯ: โรงพิมพ์ชุมนุมสหกรณ์การเกษตรแห่งประเทศไทย.

ส าลี รักสุทธี. (2545). เทคนิควิธีการจัดการเรียนการสอนและเขียนแผนการสอนโดยยึดผู้เรียน เป็นส าคัญ. กรุงเทพฯ: พัฒนาศึกษา.